My life

1

Anne, opstaan!" Dat was mijn moeder. Ik moet opstaan. Vandaag ben ik lekker eerste uur vrij, maar kwart voor 8 is toch vroeg als je pas om 12 uur kunt slapen. Met een slaperig hoofd kom ik m'n bed uit. Daar komt Mirthe de deur uit huppelen. "hoi Anne! Ik ga straks naar school." Ik lach. Dat zegt ze elke ochtend weer even vrolijk. Maar nu kwam er nog wat achteraan. "en jij gaat me brengen!" Het 5-jarigemeisje keek me nog steeds even vrolijk aan. Ik keek met een chagrijnige kop terug. "MAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAM!!!" schreeuw ik, terwijl ik me aankleed. "Waarom moet ik Mirthe brengen? Ik ga Lisa ophalen!" Bah, dat het ik weer. Nou, eerst maar eens eten. "Schat, dat hebben we gisteren afgesproken, dus niet zo zeuren!"

Zucht, ja hoor, nu weet ik het weer. Nou ja, dat moet dan maar. "Anne, wil je baby born aankleden? De broek wil niet!" Ik glimlach in mezelf. Dit vraag Mirthe ook elke dag weer. Ze ik dol op die pop. Hij moet kleren aan, kleren uit, in bad, nieuwe kleren, mee naar school ect... "Wil je het nou doen?" En Mirthe legt de pop op mijn schoot. "Oja, tuurlijk." Zeg ik. En ik trek de poppenkleren bij die pop aan.

"Mirthe, we gaan weg!" roep ik.

Daar lopen we. "AAAAAAAAAAAAH!!" krijst Mirthe. Ik schrik me dood! "Wat is er?" vraag ik een beetje geïrriteerd. "Een hond!" Mirthes stem bibbert een beetje. Dat is waar ook. Mirthe heeft een trauma aan honden. Vorig jaar liep een super grote herders hond haar omver. En nu is ze zelfs bang voor een chiwawa. Een mega kleine hond.

We zijn bij Lisa. Ik druk op de deurbel. Er begint een hond te blaffen. Ai, shit. Dat is waar ook! Lisa heeft net een nieuwe hond. Coco. Maar Mirthe heeft hem volgens mij niet gehoord, want ze begint zachtjes te neuriën. De deur gaat open, daar staat Lisa. Maar, Coco rent plots de deur uit. Hij wil tegen Mirthe aanspringen. Die rent gillend weg. Eerst een rondje door de tuin, en dan door de poort in de heg. "Mirthe!" roep ik. Plots horen we een auto, en daarna een harde bonk. "Shit" horen we. En we rennen de poort uit... Op een auto licht Mirthe. Heel stil. "Mirthe" huil ik zachtjes met een trillende stem. "Mirthe, hoor je me?! Zeg wat!" Nu huil ik helemaal. Plots hoor ik zachtjes: "Auw, mama! Waar is mama!" en toen sloot ze haar ogen. Huilend ging ik naast haar liggen op de motorkap. Lisa was ondertussen naar binnen gerent, had 112 gebeld en haar moeder gehaald. Lisa's moeder komt naast me staan (ik noem haar Noa, want zo heet ze). Ik pak mijn mobiel en toets het nummer van mijn moeder in. Langzaam gaat hij over. Neem op! Denk ik in mezelf. "Met mama" Zodra ik dat hoor, huil ik nog harder. "Geef maar" zegt Noa. En ik geef haar mijn telefoon. Snel legt ze alles uit. Mijn moeder huilt ook, merk ik. Ooo, als papa nog leefde, dan wist hij wel wat we moesten doen. Hij was immers dokter. Maar ja, hij was een jaar geleden overleden aan longkanker. Plots bedenk ik me, wat als Mirthe ook overlijd? Of als ze nooit meer beter word? Of als ze voor altijd in een rolstoel moet zitten? Duizende vragen spoken door mijn hoofd. Maar vooral, gaat ze dood? Ik bedoel, ze is pas 5! Inmiddels staan er meer mensen omheen. De chauffeur staat er verschrikt bij. In de verte hoor ik een ambulance aankomen. En daar komt mama ook aan gefietst. Ze gooit haar fiets neer en rent naar ons toe. Ze duwt me zachtjes aan de kant en fluitert: "leeft ze nog?" "Ja" zeg ik. Als ben ik daar ook niet zo heel zeker van. Ik ga naar Lisa en val haar snikkend om de hals. Daar ben je hartsvriendinnen voor. Lisa huilde ook. Toen kwam de ambulance en die nam Mirthe mee. Mama ook. En ik blijf hier. Bij Lisa. Vanavond gaan we naar haar toe. Hoop ik.