My life

2

Het is 8 uur in de avond, ik ben nog steeds bij Lisa. Maar ik word zo opgehaald door opa en oma en dan gaan we samen naar het ziekenhuis. Ik ben best zenuwachtig. Mirthe is nu nog bij bewust zijn, maar de kans is groot dat ze straks in coma is. Mama had had dat verteld via de telefoon. En Mirthe had ook nog een gebroken arm en een hersenschudding...

*****

Ik loop met opa en oma aan de hand door het witte kille ziekenhuis. We zijn op de 4e verdieping. In kamer 5 ligt Mirthe. Stil komen we bij kamer 5 aan. Oma klopt op de deur. Heel zachtjes, maar wel hoorbaar. De deur word open gedaan. Door een dokter. "sssst" fluisterd hij. Stilletjes lopen we naar binnen. Daar light ze. Stil. Helemaal stil. Alleen haar hart klopte. Een apparaat met bloed stond naast haar. Aan haar lijf zaten ook allerlei slangetjes. En er was nog een piepend apparaat. Die haar hartslag meete ofzo. "Hoi". Ik hoorde een stem. Heel ligt. Het was Mirthe. Nog nooit was ik zo blij om haar stem te horen. Even keek ze me aan, met haar mooie glimlach, en glinsterende en verdrietige ogen. Toen.... Ik dacht dat ze dood ging! Maar dat was gelukkig niet zo. Ze raakte in coma. Ik moet heel hard huilen (voor de zoveelste keer vandaag). Mijn moeder huilde ook. Opa drukte mama tegen zich aan en ik knuffelde oma. Zij moeseten ook huilen. Dat voelde ik gewoon. En weer kwamen al die vragen in mij opzetten. Wat gaat er nu gebeuren? Word ze ooit weer wakker? Zal ik ooit weer met haar kunnen spelen, of ruzie maken? Ik weet het niet. En nu ik erover nadenk, waar ga ik de komende tijd wonen? Want ik neem aan dat mama hier blijft slapen. Zchtjes vraag ik aan oma: "waar moet ik wonen?" "Bij ons" zegt oma zacht terug. Nu weet ik het zeker. Oma huilt ook. Bah. Waarom overkomt óns dit nou weer? Dan klopt de dokter op de deur. Hij had ons blijkbaar alleen gelaten. Hij vraagt of we naar buiten willen gaan. Naar de wachtkamer of naar huis. Alleen mama mag blijven. Zoinees word ik heel erg kwaad. "waarom mag ik niet blijven? Rot lekker zelf op! Weet u ook eens hoe dat voelt! Het gaat om mijn zusje, oke?!!!!" En ik scheld nog wat, totdat opa me optilt en me naar buiten draagt. "rustig maar" sust hij. "Het is al goed, kalm maar meisje" Ik druk mijn hoofd in zijn schouder. Waarom doe ik dit? Die dokter kan er toch ook niks aan doen? Ik sta vinaal voor gek! Bah, ik haat mezelf. Gelukkig heb ik opa en oma nog. Want anders..... ik heb geen idee wat anders, maar ik zou me nog ongelukkiger voelen als ik me nu voel. En geloof me, dat is zo goed als onmogelijk.

*****

Ik ben blijkbaar in slaap gevallen. Want als ik wakker word, lig ik in het logeerbed van opa en oma. Ik zie nu weer alles voor me. Over die bonk die we hoorden, en Mirthe die ik op de moterkap zag liggen, de ambulance.... Onrustig val ik weer in slaap.

Ik word wakker kijk op de wekker. 10 uur. "Shit!" gill ik. Ik ren naar de kamer van opa en oma. Niemand te zien. Dan maar beneden kijken. Opa zit de krant te lezen en oma bakt cake. "Oma! Ik moet naar school!" Ik klink een beetje geïriteerd. Omdat oma me niet heeft geroepen.. "rustig maar Anne, je hoeft vandaag inet naar school. Opa heeft school gebeld en alles uitgelegt." "Echt? En Lisa dan?" "Die moet wel naar school." Zegt oma. "maar het laatste uur heb je meetor, menor, mentorles (ik gniffel) en dan mag, moet niet, je naar school en vertellen wat er allemaal ik gebeurd. Want Lisa wil het liever niet alleen doen"

Mmmm daar moet ik even overna denken. Als ik dat doe, krijg ik vast wel weer gezeur aan m'n kop. En daar heb ik geen zin in. "en we gaan zo ook naar Mirthe"zegt opa. Weer zag ik het ongeluk voor me. Volgensmij heb ik een trauma. De bel gaat. Opa doet los. Hij praat wat en geeft geld. Vast één of andere collecte. Ik plof neer op de bank en kijk naar buiten. De wind waait hard door de bomen. Ik kijk naar de dwarrelende blaadjes. Wat een mooi gezicht. In mijn gedachten zie ik Mirthe spelen met de blaadjes. Ze gooit ze in de lucht en probeerd er zoveel mogelijk op te vangen. Oma pakt mijn hand, trekt me omhoog en drukt me tegen haar aan. Zo staan we een tijdje. Zonder iets te zeggen. Mijn ogen zijn vochtig, maar ik huil niet.

Dan brengt opa ons een kopje thee en zet de tv aan. Klassieke muziek dwarrelt mijn oor binnen. Het klinkt precies zoals ik me voel. Somber, laag en treurig. Ik ga weer zitten op de bank. Nu pas merk ik dat ik in mijn pyjama zit. Ik grinnik in me zelf. Thuis mag dat nooit. Stil luisteren we naar de mooie muziek. Ik kijk rond. Wat is opa en oma's huis toch lekker knus. In een echte opa en oma sfeer. Buiten waait het nog steeds. Vrolijk. Zo lijken al die blaadjes bij elkaar. En ik begin me ook weer wat vrolijker te voelen.

*****