My life

**4**

Als we thuis zijn is het al half 2. En we moeten nog eten! Ik ga de tafel maar eens dekken.

Een poosje later zitten we aan tafel. "Hoe is het op school?" vraag opa. "Leuk! Alleen een beetje veel huiswerk." Opa lacht. "Haha, ja dat had ik vroeger ook!" en hij begint te vertellen. Hij kan heel goed vertellen. Dit verhaal heb ik al 20 keer gehoord, maar hij blijft mooi, en leuk. Opa heeft vroeger een keer in z'n eentje een protest gehouden tegen het huiswerk. Op een gegeven moment hielpen steeds meer mensen hem. En het werkte ook nog! Ze kregen minder huiswerk! Zou ik ook eens moeten proberen!

"Anne, lieverd, ga je nog naar school?" vraagt oma, als opa klaar is met vertellen. Ik twijfel een beetje. Het gaat wel weer heftig worden. En zouden ze wel luistern? Ik bedoel, sommige mensen doen wel altijd een beetje popie jopie. Zoals mijn beste vriend, Michiel. Hij is al sinds groep 3 mijn beste vriend (Lisa vanaf groep 1). Maar stoer zijn? Hij doet niets liever.

Maar aan de andere kant, mijn klas is super. Niemand vind het raar dat meiden met jongens omgaan. "Ik ga wel denk ik. Lisa hoeft het dan niet alleen te doen."

Ik kijk eerst nog even op mijn mobiel. Mama heeft een foto van mij en Mirthe gestuurd. Twee zelfs! 1 van het ziekenhuis, dat we samen liggen te slapen, van vanmiddag, en 1 van daarvoor. Lachend kijk ik ernaar.

Oma heeft inmiddels mijn jas gepakt. Ik geef haar en opa nog een kus en dan ga ik.

Ik kom aan op het schoolplein. Naast mijn school zie ik de kleutergroep (groep 2) van Mirthe spelen. Amber speelt ook wel, maar ze is niet zo vrolijk als anders. Met medelijden kijk ik naar haar. Ik bijt op m'n lip om niet te huilen. Snel knipper ik mijn tranen weg.

Aan het einde van de straat zie ik het huis van opa en oma. Even denk ik erover na om terug te gaan. Maar ik besluit het niet te doen. Ik ga naar binnen en hoor de bel. Rustig, terwijl de rest van de school om me heen dromt, ga ik naar mijn kluis en doe m'n jas erin dan ga ik naar het lokaal. Ik klop op de deur. Voorzichtig doe ik de deur open. Ik krijg tranen in mijn ogen zodra ik de klas innen ga. Lisa staat voorin de klas. Ze wilde net beginnen over het ongeluk. Ze kijkt me met tranende ogen aan en alsof we het hadden afgesproken, omhelzen we elkaar. "Meiden?" O wacht. Dat is mijn mentor, mevrouw Smit. "Ja, we gaan bezig" zeg ik. Ik kijk naar Lisa, en zie dat ze huilt. Ik leg mijn hand op haar schouder, en zeg: "Ga maar zitten, ik doe het zelf wel." Ik zeg het zachtjes, zodat niemand me hoort, alleen Lisa.

Lisa kijkt me dankbaar aan en gaat zitten.

Dan begin ik te praten. Over dat ik Lisa ging ophalen, dat de hond kwam, de toeter van de auto, en Mirthe die ik dood stil op de auto zag liggen. Bij dit deel slik ik even, maar dan ga ik door. Het ziekenhuis, coma, en natuurlijk de ketting, die ik nog steeds om heb.

De ketting laat ik rond gaan om te bekijken. Nu pas valt het me op dat het al de hele tijd stil is. Maar dan ook echt stil. Ik kijk de klas rond, en iedereen kijkt me vol medelijden aan.

Maar plotseling staat Michiel op en rent de klas uit. Ik twijfel geen moment en ren achter hem aan. Hij rent naar beneden, het schoolplein op en gaat tegen het muurtje aanzitten. "Michiel!" roep ik. Ik zie Michiel in elkaar gezakt tegen het muurtje aanzitten. Ik ga naast hem zitten. "Wat is er?" vraag ik bezorgd. Na een tijdje geeft hij antwoord. "Ik had vroeger, tot en met groep 4, ook een zusje. Sterre heette ze. Zij is onder een auto gekomen, omdat ze viel met de fiets op straat. De auto zag haar niet. Ze lag 1 week in coma, net als jou zusje. En toen......." Michiel praat niet verder. "Ging.....Ging ze dood?" vraag ik voorzichtig. Michiel begint te huilen. Zonder geluid, maar hij huilt wel. Ik weet niet wat ik moet doen. Normaal troosten Lisa en Michiel mij altijd. Nu zie ik heb voor het eerst in 4 jaar huilen ofzo. Dan sla ik een arm om hem heen. En doe niks. Ik denk na. Dit is zo zielig! Wat als dat met Mirthe ook gebeurd!

We blijven nog eventjes zitten, en dan gaan we weer terug naar de klas. Als we weer binnen komen word alles meteen stil. Ik kijk de klas rond en kijk dan Michiel aan. Hij trekt een rare kop, en ik lach keihard. Eerst kijkt de klas me raar aan, en dan begint iedereen te lachen. Er komen zelfs kinderen uit andere klassen kijken wat er aan de hand is!

Als het weer rustig is, zeg ik: "Wat er zonet gebeurde, is tussen Michiel en mij, daar heeft geen van jullie iets mee te maken"

"Oké" zegt mevrouw Smit. "Dan gaan we nu nog even een vragengelegenheid doen. Heeft iemand nog een vraag voor Anne?"

Toen kwam de vraag, die eigenlijk niemand durfde te stellen, maar wel iedereen wilde weten. "Gaat ze.......ze......d....dood?" Ik kijk rond. De vraag kwam van Lisa! Dat had ik niet verwacht. "Dat weet ik niet." Zeg ik. En ik sloeg mijn ogen neer. "Het zou wel kunnen. Maar als je in coma ligt, is niks zeker." Mijn stem trilde. Als je in coma ligt, is niks zeker. Ik hoorde die zin de hele tijd in mijn hoofd. Plots begin ik te huilen. Heel hard. Alsof al het verdriet er in 1 keer uitkomt. Lisa loopt naar voren, omhelst me, en begint ook te huilen. Michiel, die achteraan in de klas zit, huilt ook. Nog meer kinderen gaan huilen, en binnen 2 minuten huilt de hele klas. Iedereen troost iedereen. Iedereen komt naar mij toe, en omhelst me.

Een groepsknuffel. Dat dat zo fijn kan zijn. De hele klas huilt, en knuffelt, en huilt. Zelfs mevrouw Smit doet mee. Dan ga ik op een stoel zitten. Ik ben moe. Dat merk ik nu pas.

Plots begint mevrouw Smit keihard te klappen, en de rest van de klas ook. 28 kinderen, ze klappen allemaal voor mij. Verbaasd kijk ik rond. Iedereen staat her en der, en wat ik ook niet snap, waarom klappen ze? Lisa fluistert: "Wat heb je goed verteld!" Nu begrijp ik het. Maar ik vind het toch een beetje raar.

De bel gaat. Ik wil opstaan en naar huis gaan, maar de hele klas gaat om me heen staan. Ze geven gezamenlijk een hele grote chocoladereep. En op het papiertje om de reep staat: 'Sterkte.' "Bedankt!" zeg ik zacht. En ik glimlach. Dit is weer typisch mijn klas. Mijn geweldige, lieve, fantastische klas.