My life

**6**

We zijn thuis. Lisa hebben we net thuis afgezet. Gisteren gebeurde het allemaal. Ik denk weer aan het ongeluk en wat er vanaf toen allemaal was gebeurt. Plots schrik ik wakker uit m'n dagdromen. "Hey hoi!" hoor ik. Het zijn Eline en Louise, mijn nichtjes. Eline is 14, net als mij. Alleen is zei al 7 maanden 14 en ik één maand ongeveer. En Louise is2 ½ . heel schattig! Louise komt naar me toe en strekt haar armpjes uit om opgetild te worden. Ik til haar op en zet haar op 1 arm, zodat ik met de andere arm Eline kan omhelzen. "En? Hoe gaat het?" vraag Eline. "Goed" zeg ik. En ik zet Louise weer op de grond. Die gaat heel vrolijk uitgebreid bij oma op schoot zitten. En wij (Eline en ik) gaan naar boven. Ik he Eline al ingelicht over wat er is gebeurd via whatsapp, maar in het echt praten, werkt toch beter. Dus vertel ik als we eenmaal boven zijn, het hele verhaal nog een keer. Stil zit Eline te luisteren. Vo verwachting kijkt ze me aan. Toen ik zei dat ze misschien wel dood kon gaan, stroomden de tranen over de wangen van Eline. Nu is het mijn beurt om te troosten. (Even tussendoor, Eline zit ook bij mij op school, in HAVO 3. Ik zie haar nog wel eens, maar niet heel vaak ofzo. Of ik merk het gewoon niet). Ik troost haar uitgebreid, en als ze weer een beetje rustig is, vertel ik verder. Het is heel moeilijk om alles te vertellen, vooral omdat ik niets wil vergeten. Als ik klaar ben is Eline sprakeloos. "Het.....Ik.......Eeeeuh." Vol medelijden kijk ik haar aan. Ik weet precies hoe ze zich voelt. Ik leg mijnhand op haar schouder en zeg dan precies hetzelfde wat Lisa laatst nog tegen mij had gezegd: "Zeg maar niks, daar wordt je zo verdrietig van." Dankbaar kijkt ze me aan. Zachtjes hoor ik geklop. "Komen jullie beetje drinken?" hoor ik Louise zeggen. "Ja, we komen" zeg ik. Ik pak Eline's hand en neem haar mee naar beneden.

*****

Eline en Louise zijn weer naar huis. Ze hebben hier pannenkoeken gegeten, jammie, en ze zijn tot 8 uur gebleven. Het is nu 9 uur, dus ik denk dat ik maar eens naar boven ga. Ik geef opa en oma nog een kus en dan ga ik naar boven, tandenpoetsen en naar bed. Ik ben dood op, dus ik val snel in slaap

*****

Kwart voor 7 in de ochtend. Zacht hoor ik een stem. Het is oma. "Goedemorgen Anne, lekker geslapen?" En ze doet het gordijn open. "Mmmmm" mormel ik en ik doe mijn arm voor m'n ogen tegen het licht. "Je moet naar school hoor" lacht oma. Shit! Ik zit met een rechtop in bed. "Auw!" roep ik. dat was een slecht idee, want er is een schuin dak. Vermoeit sta ik op en trek m'n konijnenpantoffels aan. Dan naar de badkamer, beetje make-up en aankleden. Langzaam sjok ik naar beneden. Opa heeft mijn bood voor school al gesmeerd. Ik lach. Snel ga ik eten en dan nog even piano spelen. Ik leer het een beetje van mijn moeder. 'Ding dong' de bel gaat. Het is Lisa. "Ga je mee?" vraagt ze. "Ja, even mijn jas pakken." Roep ik terwijl ik wegloop naar mijn jas.

*****

'èèèèèèèèèèè' dat is de bel. Lisa en ik lopen naar het tekenlokaal. Eenmaal daar aangekomen komt Michiel meteen naar me toe. "Hey!" zeg ik en dan vertel ik in het kort hoe het gister ging. Dan gaan we de les in. Na tekenen hebben we geschiedenis. Yes! Film kijken! Dan pauze, wiskunde, frans, weer pauze, gym, muziek en natuurkunde

***

We lopen de school uit. Lisa en ik. "Pff, meneer Jansen verteld zoo saaaaai!" zeg ik. "Ja, waarom geeft hij überhaupt natuurkunde! Hij kan beter tegen een boom gaan praten. Misschien let die wel op. En zag je Thomas? Hij viel in slaap!!" en zo lopen we nog een beetje te praten, totdat we bij het politiebureau zijn. Langzaam lopen we naar binnen. Ik ben hier nog nooit geweest, maar Lisa wel, dus dat scheelt. "Daar moeten we heen" zegt ze en ze wijst naar de balie verderop.

"Uhm" 'kuch kuch' "Hallo?" Ja, ze kijkt op en ik praat verder. "Wij komen voor het ongeluk van Mirthe de Boer, van woensdag" De vrouw geeft geen kik en kijkt naar haar beeldscherm. Wij kijken elkaar raar aan. "Mmm, ja ik zie het. Ik zou even een collega roepen die met jullie meeloopt." We kijken elkaar nog een keer aan en trekken een -het zou wel- gezicht. Even later lopen we achter een vrouw aan in uniform. Ze loopt stug voor zich uit. We gaan wel 100 gangen door ofzo. "Hier is het" zegt ze eindelijk. En ze wijst naar de deur. Dan loopt ze weg. "Nou, hartelijk dank hoor." Zegt Lisa een beetje chagrijnig.

Voorzichtig kloppen we op de deur. "Binnen!" horen we. We doen de deur open, en lopen naar binnen. Daar zit een stevige man. Hij glimlacht breed naar ons. "Zo, waar komen jullie voor? Is je knuffeltje soms gejad?" zegt hij en dan begint hij te bulderen van het lachen. "Nee" zegt Lisa beheerst, maar hard. "We komen voor het ongeluk van haar zusje, Mirthe de Boer." De glimlach verdwijnt van de man z'n gezicht. "Juist" zegt hij. Ik ga zitten op een oude bureau stoel, en Lisa op een stoel van de kringloop van het jaar 0 zo ongeveer. "Goed, hoe gebeurde het?" vraagt de man. "Nou," begin ik. "O, wacht! Ik heb me nog geeneens voorgesteld" zegt de man. "Ik ben Kees en jullie zijn...." "Zij is Anne, en ik ben Lisa" zegt Lisa. "Oké, en wie is de zus van het slachtoffer?" Ik steek mijn hand op. Ik word rood, voel ik. Wie steekt er nou je hand op terwijl je niet op school zit! Gelukkig gaat hij door. "Vertel, van voor naar achter" zegt Kees. En ik vertel (voor de 100ste keer) het verhaal. En Lisa vult me af en toe aan. Hij vraagt ook hoe de chauffeur eruit zag. Ze hadden hem wel kunnen opsporen als hij een nummerbord had, maar ja, die had hij niet. "Nou" begin ik weer "Hij was lang, zwarte kleren, bruin haar, zonnebril en meer weet ik niet, want ik was vooral bezig met Mirthe, ziet U? zeg ik. Hij knikt en vraagt nog even door. Dan gaan we weer weg.