My life

**9**

Het is half 8 in de ochtend. De wekker van mijn mobiel, die onder m'n kussen ligt, gaat af. Langzaam word ik wakker. Ik laat mijn luchtbed leeglopen en ondertussen kleed ik mij aan. Dan maak ik Michiel wakker. "Michiel! Michiel, wakker worden." Ik schud zachtjes aan zijn schouder. "Mmmm, ga wèèèèg!!" kreunt Michiel. "Michiel! Ik moet zo weg!" Michiel gaat overeind zitten. "Wablief?" "Ik moet zo naar Mirthe toe." Zeg ik een beetje opdringerig. "Mwaja" *smak smak*

"Michiehiel!! Ik moet nog eten!" zeg ik fluisterend schreeuwend. "Waar ga je heen dan?" Hij gaat rechtop zitten. "Serieus? Dat zeg ik net! Naar Mirthe!" Hij kijkt me aan, zeg maar gerust staren. "Hallo?!" Ik zwaai voor zijn gezicht langs. "Oja, sorry. Ik pak effe brood." Hèhè! Eindelijk!

Tijdens het eten zit ik een beetje met Michiel te praten, als ik plots schrik van zacht geklop op de eetkamerdeur. "Ja?" zegt Michiel. De deur gaat open. Daar staat Lisa. "Hey, ik was je kwijt!" zegt Lisa. "Ik dacht dat je al weg was." Ik kijk haar aan. Ze is opgelucht en verdrietig tegelijk. "Kom anders even zitten." Zeg ik. Lisa gaat zitten en geeft mij een zilveren pakje met een gouden strik. "Voor Mirthe, wil jij die aan haar geven?" Ik glimlach. "Tuurlijk!"

We praten nog een beetje verder en op een gegeven moment komen we op het onderwerp, hoe kan het ook anders, Mirthe. "Wat ga je eigenlijk zo vroeg doen bij Mirthe?" vraagt Lisa nieuwsgierig. "We krijgen informatie of Mirthe naar huis mag, en zo ja, wanneer en wat er dan gaat gebeuren en wanneer we thuiszorg krijgen en hoe het met de medicijnen zit enzo. Want mama moet eigenlijk werken, maar ik denk dat dat niet gaat lukken. Zelfs niet met thuiszorg." Zo praten we nog een beetje door. Michiel heeft het er zichtbaar wel een beetje moeilijk mee, maar hij huilt niet. Dat is natuurlijk omdat Lisa erbij is. Dan gaat de bel. De huishoudster, Bella, doet open. Het is opa. "Hoi opa!" zeg ik vrolijk, en ik geef hem een knuffel. "Hey opa!" zegt Lisa. "Goedemorgen Lisa!" zegt opa terug en geeft haar ook een knuffel. Lisa noemt mijn opa en oma ook opa en oma, omdat dat eigenlijk zo voelt voor haar. Zo vaak is ze al mee naar opa en oma geweest. Michiel zegt ook opa en oma, en nog een paar kinderen doen dat. Maar die zitten niet in de klas waar ik nu in zit. Natuurlijk krijgt Michiel ook een knuffel van opa. "Goh, kind toch! Wat ben je gegroeid!" zegt opa lachend. Michiel glundert. Eindelijk iemand die is een beetje aandacht in hem toont! Met medelijden kijk ik Michiel aan. Dat je hier zo vrolijk van wordt! Echt, zo raar! Ik pak mijn spullen en Michiel en Lisa pakken ook een paar dingen. Dan leggen we het in de auto, en geef ik Lisa nog een knuffel. Even twijfel ik, maar dan geef ik Michiel ook een knuffel en fluister: "Als je nog eens ergens mee zit, kun je gewoon langskomen hè?!" Hij knikt. Dat ga ik in de auto zitten en rijden we weg.

*****

We zijn in het ziekenhuis. "Familie De Boer?" vraagt een zuster. "Ja? Hoezo?" zegt oma. "Mirthe is naar de kinderkamer gegaan, waar nog 7 andere kinderen liggen. Verdieping 4, zaal 8." Zegt de zuster. "Bedankt!" zegt oma, en we lopen naar de lift. Ik ben hartstikke opgewonden. Dit betekent dus dat het beter gaat met haar! Misschien mag ze wel mee naar huis! De lift gaat open en we gaan naar boven. We komen uit in een vrolijke hal, groen en geel, met allemaal dieren op de muren. Er zijn veel kinderen die kaal zijn en/of in een rolstoel zitten. Zelfs de Cliniclowns komen we tegen! Iedereen is zo vrolijk, maar toch is het zo zielig om te zien! Zaal 8. Je komt binnen en hoort allemaal gegil. "Misha! Gevonden! Zuster Sofie, gevonden!" dat zegt Mirthe! "Aaaah, wat ben jij toch goed in zoeken! En ik had me nog wel zo goed verstopt!" lachend komt zuster Sofie achter het gordijn vandaan. "Hè, Mirthe! Kijk eens wie daar zijn?" Mirthe kijkt om. "Anne, opa en oma!" Mirthe rolt naar ons toe. Ze zit in een rolstoel met een stok eraan en nog wat rare dingen. Ik geef haar een dikke knuffel. Het is zo'n verschil met de vorige keer! Toen lag ze in bed en nu is ze vrolijk aan het spelen, wel in een rolstoel, maar het begin is er! Ik kijk naar haar arm. Op haar gips staan nu allemaal namen en poppetjes. Nu geven opa en oma Mirthe nog een knuffel. Dan rolt ze weer weg en gaat nog meer kinderen zoeken. "Gevonden Mike!" een jongetje net 4, denk ik, komt onder het bed vandaan en trekt een pruillipje. Hij is helemaal kaal en er loopt een slangetje door zijn neus, en in zijn arm. Hij heeft volgens mij kanker. Zo sneu! "Jij bent veel te goed! Dat is niet eerlijk!" roept het jongetje, dat blijkbaar Mike heet. Mirthe straalt. "Weet ik. maar voor jou is het toch voor de nep, want jij bent nog maar klein." Het jongetje knikt tevreden. "Anne?" Hè? Ik draai me om. "Mama!" ik spring in haar armen en knuffel haar uitgebreid. "A b c, ik kap ermee!" roept Mirthe. Ik lach keihard. Dat zei ik vroeger ook al! "Mirthe? Zullen we een spelletje doen?" vraag ik. "Jaaaaa! Voorlezen, maar eerst knuffelen." Ik kijk haar aan. "Maar je hebt toch allemaal slangetjes?" "Neehee, die hoeven alleen maar 2x per dag. Om 12 uur in de middag en om 6 uur 's avonds." Zegt ze. Mirthe staat op en wil naar de stoel in het midden van de kamer/zaal lopen, maar ze wankelt en ik pak haar arm vast. We zetten drie stappen en dan besluit ik maar om haar gewoon op te tillen. Wauw! Dit is zo lang geleden, en het voelt zo vertrouwd! We gaan zitten. Ik druk Mirthe, die bij me op schoot zit, tegen me aan. Daarna pak ik een prentenboekje over 'Haas in het ziekenhuis' en begin voor te lezen. Mirthe nestelt zich lekker in mijn schoot, en stopt haar duim in haar mond. Ik voel me zo gelukkig dat ik niet eens merk dat mama, opa en oma weg gaan met de dokter mee. Wat ik wel merk, is dat alle 3, 4, 5 en 6 jarige kinderen, die ook bij Mirthe op de kamer slapen, in een kring gaan zitten op kussens op de vloer. Steeds laat ik de plaatjes zien en vertel er wat bij, of ik stel een vraag. Als de zuster binnenkomt, valt haar mond open van verbazing. Het boekje is uit en samen zoeken ze een ander boekje uit. "Zo rustig heb ik ze nog nooit gekregen! Je hebt talent!" zegt zuster Sofie lachend tegen mij. Trots kijk ik naar de kinderen die weer in de kring zijn gaan zitten. Een meisje van 3 geeft mij een Jip en Janneke boek aan en ik begin weer voor te lezen.

*****

Het verhaaltje is uit. Het is 1 uur 's middags. "Jongens en meisjes? We gaan middag eten! Iedereen in de trein achter de rolstoelen aan!" Vol verbazing kijk ik rond. Er zit een meisje in een rolstoel, die gaat vooraan staan. Daarachter Mirthe in de rolstoel. En daar weer achteraan staan de andere 5 alsof ze de polonaise gaan lopen. Ze lopen/rijden de gan op. Op de ander kamers staan alle kinderen in de zelfde houding als Mirthes kamer net, al klaar. Zuster Sofie blaast op haar fluit en de kinderen komen in de rij aansluiten als 'de trein, polonaise-achtig iets' langs hun kamer loopt. Het ziet er heel erg lief uit.

Even later zit iedereen aan tafel. Het ziet er super schattig uit. Iedereen heeft een schort aan en zit lekker te smullen. Wij krijgen ook wat brood en een kopje thee.

Na het eten gaat de hele kinderafdeling een middagdutje doen, en opa, oma en ik gaan naar huis.

*****

We zijn thuis en we zitten gezellig op de bank. Buiten waait het heel hard, voor de lente. Wat een geweldige zaterdag is dit toch! En alles gaat zo goed met mijn kleine zusje! "Wat heeft de dokter jullie eigenlijk gezegd?" vraag ik nieuwgierig. Opa kijkt naar oma, en oma kijkt naar opa. Dan begint oma te vertellen. "Het gaat beter als verwacht met Mirthe. Ze is soms nog wel heel moe, maar ze knapt steeds meer op. Haar arm mag morgen ook al uit het gips! Het was namelijk maar een klein scheurtje. Ze is ook weer bezig met oefenen met lopen. En..... dinsdag mag ze naar huis, en jij dus ook." Ik begin helemaal te stralen. "Yes! Eindelijk!" schreeuw ik. ik knuffel opa en oma heel hard. Plots verdwijnt mijn blije gevoel. "Dan is ze net niet bij de schoolfamiliedag!" teleurgesteld ga ik weer op de bank zitten. "Maar wij zijn er wel hoor." Zegt oma glimlachend. "Ja, gelukkig wel." Zeg ik terug

*****

Het is 9 uur. Ik kom thuis. Ik ben net bij Lisa geweest om alles over het ziekenhuis enzo te vertellen, en om gewoon een gezellige meidenavond te hebben. We drinken nu wat thee en kijken één of ander mooi concert, met klassieke muziek. Om kwart over 10 ga ik naar boven toe. "Slaap lekker!" zegt opa nog. Ik glimlach. Wat heb ik toch een top opa en oma!☺