My life

**5**

Ik loop naar opa en oma, maar niet alleen. Lisa loopt ook mee. Want die wil ook graag mee naar Mirthe toe. Dat snap ik wel. Zij is ook heel erg geschrokken natuurlijk, en ze wil ook weten hoe Mirthe eraan toe is. Ik kijk naar Lisa. Ze bijt op haar lip. En haar kin trilt een beetje. Ik sla een arm om Lisa heen. We kijken elkaar aan. Wow. Dat wij zulke goede vriendinnen zijn. Dat is haast onmogelijk!

Aan de overkant van de straat zie ik een mini speeltuin. Daar speelde ik wel eens met Mirthe en Michiel. En Lisa speelde ook wel eens mee. "ANNE!!!" HOOF IK ACHTER ME. IK DRAAI ME OM. HET IS Michiel. Hijgend komt hij naast me staan. "Waar zit je met je gedachten? Ik riep je wel 3 keer! En Lisa hoorde ook niks, zo te merken." Hij komt even op adem en dan praat hij verder. "Wil je zeggen hoe het gaat met Mirthe als je geweest bent? En.... (hijg, puf, steun) mag ik ook een keer mee?" Ik glimlach. Dat is dan wel weer Michiel. Altijd cool zijn, maar als het erop aankomt is hij de liefste persoon ter wereld. "Ja, tuurlijk!" zeg ik. "en...." Gaat Michiel verder, "Wil je alsjeblieft niks vertellen tegen iemand over vanmiddag op school?" en hij kijkt verlegen naar de grond. "Tuurlijk niet. Niet als jij dat niet wilt." Zeg ik. "Tot morgen!" "Tot morgen!" zegt hij terug en dan gaat hij het steegje in naar zijn huis. Lisa en ik lopen verder. Nog z'n 20 meter en dan zijn we thuis. (tussendoor, ik noem opa en oma's huis trouwens thuis, omdat ik daar nu eigenlijk 'woon'). Als we voor het huis staan doe ik de deur open en ga naar binnen. "Hoi Anne, goedemiddag Lisa!" dat is oma. "En, hoe ging het?" ik kijk Lisa heel even aan. "Goed." Zeg ik dan. "Kijk, ik heb deze chocolade reep gekregen." Oma kijkt ernaar. "Wat lief!" zegt ze. Opa komt achter me staan. Hij pakt mijn chocoladereep af en rent uitdagend rond het tafeltje in de woonkamer. "Pak hem dan!" roept hij. Kort kijk ik Lisa aan en we knikken. "Ten aanval!!" roepen we tegelijk. Lachend rennen we achter opa aan.

*****

Puffend ploffen we neer op de bank. Na 5 minuten hebben we eindelijk de reep 'in onze macht.' Dankzij kietelen! Het geheime wapen.

WE krijgen cake en ranja van oma. "Gaan jullie straks nog even naar je eigen huis?" vraagt oma aan mij, maar Lisa begrijpt het niet zo te merken. Ze kijkt verbaasd. "Ik ook?" vraagt ze voorzichtig. "O, haha, nee ik bedoel naar Annes huis." Lisa glimlacht een beetje en kijkt ongemakkelijk rond. "Ja hoor, en mag ik trouwens nog wat drinken?" vraag ik om de aandacht er een beetje af te halen. "Ja hoor." Zegt oma. Lisa kijkt me dankbaar aan

Even later zijn we bij mij thuis. Ik pak 2 koffers en leg er heel veel kleren in. Ook Lappie. Mijn knuffel. Ik denk niet dat ik hier genoeg aan heb, maar in elk geval wel.... Al hoe wel, 2 koffers, ik kan daar wel 2 maanden mee. En hopelijk is Mirthe dan al weer beter.

"Morgen moeten we naar het politiebureau he?" Ik schrik op uit mijn gedachten. "O ja. Ik hoop dat we ze verder kunnen helpen. Want misschien....." Lisa omhelst me. "Niks zeggen. Daar word je zo verdrietig van." Zo staan we nog even. Ik denk aan Mirthe. Ik mis haar, het pop aankleden, het weg brengen naar school en zelfs de ruzies. En ik ben bang. Bang dat ze dood gaat. Ik heb vannacht ook nog een nachtmerrie gehad, over dat ongeluk en dat ze dood ging. Dat was zo eng! Ik werd huilend wakker. Opa heeft me nog moeten troosten. Zo blijf ik nog even nadenken. E n dan zeg ik: "Kom, we gaan." Ik pak de ene koffer, en Lisa de andere. Zo lopen we even later weer naar opa en oma. De hele weg zeggen we geen woord (al is het maar 3 minuten). Maar het is niet ongemakkelijk ofzo. Het is juist fijn.

Straks gaan we naar Mirthe.... Lisa is zenuwachtig, merk ik. Ik sla een arm om haar heen en zij om mij. Zo lopen we door

*****

Eenmaal terug bij opa & oma gaan we bijna meteen weg. Nog even het bosje bloemen voor mama pakken, en we gaan.

In de auto pak ik mijn ketting vast, en maak hem open. Ik kijk naar de foto's en glimlach. "I love you." Mompel ik in mezelf.

We zijn er. Ik stap uit en op dat moment belt mama. Ik neem op. "Hoi, met Anne" zeg ik. "Heey Anne" zegt mama. "Komen jullie snel? Mirthe wordt zo wakker!" "YES!!" schreeuw ik. "we komen eraan!" En ik hang op. Snel vertel ik het aan opa en oma (Lisa had meegeluisterd) en dan ren ik met Lisa naar binnen. Opa en oma lopen achter ons aan. "Sneheeeeeel!!" zeur ik. "Jaja, ga maar" lacht opa.

Kamer 2, 3, 4.... Ja! Hier is het. Kamer 5. Ik loop naar binnen. Mirthe ligt in bed. Een dokter staat aan de achterkant van het bed iets op te schrijven. "Hallo" zegt hij, en dan loopt hij weg. Mirthe kijkt met half dichte slaperige oogjes om zich heen. "Waar ben ik?" vraagt ze heel zacht, met z'n zielig stemmetje dat ik wel kan janken. "Je bent in het ziekenhuis, schatje" zegt mama met betraande ogen. Mirthe is te moe om wat te zeggen. Het enigste dat ze zegt is: "Auw, mijn hoofd" en "Waar is de auto dan?" Dat ze dat nog weet! Een goed teken volgens mij. "De auto is hier niet, lieverd. Die is al weg. Wees daar maar niet bang voor." Mirthe kijkt ons met grote ogen omstebeurt aan. Dan begint ze te huilen. Dat snap ik wel. Van de motorkap, naar het ziekenhuis. En ze was zowat een week half dood!

Lisa heeft de hele tijd nog niks gezegd. Het enigste wat ze doet is Mirthe vol medelijden aankijken. Mama knuffelt ondertussen de huilende Mirthe. Zelf huilt ze ook. Mirthe huilt steeds langer. Dan begin ik ook te huilen. En Lisa ook. Opa en oma niet, maar die hebben wel tranen. Ik druk me tegen opa aan, en Lisa tegen oma. Gek is dat. Mijn oma is eigenlijk ook haar oma. Ze heeft haar eigen oma nauwelijks gekend. En vroeger ging ik op woensdag altijd naar opa en oma en Lisa ging dat heel vaak met mij spelen. Dus die kent ze zo ongeveer even goed. Als iedereen weer een beetje klaar is met huilen gaan opa en oma Mirthe knuffelen. En daarna ben ik eindelijk aan de beurt. Voorzichtig omhels ik haar, nog steeds bang om die slangetjes van haar lijf af te halen.

Nu pas zie ik dat Mirthes arm in het gips zit. Voorzichtig raak ik het aan. Mirthe kijkt ook heel verbaasd. "Waarom is dat?" vraagt ze. "Je arm is gebroken" zeg ik. Mirthe lacht. "Nu heb ik eindelijk roze gips!" Ze straalt helemaal. Dat je met zoiets stoms zo blij kunt zijn! Dit is de 1e keer dat ik haar na het ongeluk heb zien lachen. Ik lach ook. Eigenlijk lacht iedereen, alleen maar om Mirthe.

Nu pas merkt Mirthe dat Lisa er ook is. "Hoi Lisa!" zegt ze vrolijk. "Wil je wat op mijn arm tekenen? Jij kan dat zo goed! Ik wil een prinses." Dat is waar, Lisa kan ontzettend goed tekenen. Ze glimlacht. "Ja hoor, tuurlijk!" Lisa pakt een stift die op Mirthes nachtkastje staat en wil gaan tekenen. Mirthe probeert overeind te komen, maar dat lukt niet. "AUW!!!" brult ze "MIJN HOOFD!!!" Lisa schrikt zich dood! "Ga maar liggen." Zegt de zuster die net binnen is gekomen. Mirthe gaat liggen en Lisa begint te tekenen. Mirthe smakt nog een beetje, en dan valt ze in slaap. De zuster zit met opa, oma en mama te praten. Ik kijk ondertussen geduldig naar de prinses die op Mirthes arm komt te staan. Wat ben ik blij dat ze niet weer in Coma ligt! Dat zou ik écht heel stom hebben gevonden.

Ik pak mijn mobiel en maak foto's van mijn slapende kleine zusje. Ze ligt zo lief! Lisa is klaar met tekenen. "Wat mooi!" zeg ik zacht.

"Mama? Hoe laat moeten we morgen eigenlijk naar de politie?" vraag ik. "Rond 3 uur. Dus gelijk uit school" zegt mama. "Ok...." Oké, wilde ik zeggen, maar dan wordt ik onderbroken door Mirthe die vraagt: "Ga ik naar school?" Het is even stil. Dan zegt de zuster: "Je gaat nu nog niet naar school. Woensdag, als het goed gaat." Mirthe kijkt blij. "Dan mag ik weer met Amber spelen! Mag ze ook blijven slapen mama?" Mama kijkt hulpeloos naar de zuster. (Amber is de beste vriendin van Mirthe). "Nou, dat nog niet. Op school mag je wel met haar spelen, maar niet thuis. En al helemaal niet logeren. Dat is nog te druk. Je moet slapen na schooltijd." Mirthe trekt een pruillipje. "Maar ik ben al groot! Ik hoef nooooooooit meer te slapen!" Ze doet haar armen over elkaar heen en kijkt boos voor zich uit. Ik gniffel. "Niet lachen!" zegt Mirthe

***

We zitten nog een beetje te praten en dan zegt oma: "Zullen we maar weer eens naar huis gaan?" Lisa en ik knikken. "Is goed" mompel ik. Ik kijk naar Mirthe. Ze ligt rustig te slapen. Ondanks dat ze heeft gezworen dat ze het nooit meer zou doen. Wat heb ik toch een lief zusje. En mooi. Zelfs nu ze ziek is en met allemaal slangetjes op haar borst en arm, is ze nog mooi. Mama geeft me een kus, en dan gaan we naar huis.