Second love

H37: Verlies

Emmett P.O.V.

Iedereen kijkt me aan, in afwachting op wat ik ga zeggen.

F*ck hoe ga ik ze dit vertellen. Waar is Edward als je hem dan eindelijk één keer nodig hebt!

"Nou..uhm... Edward, Alice en ik zijn naar die stripclub waar Bella vast zat-" begin ik.

"Emmett! Edward mog het huis niet uit en jullie mochten niet naar die stripclub van Carlisle!" zegt Esme streng.

"Ja mam dat weten we, maar Alice en Edward hadden een goed plan waardoor we zowiezo Bella en de rest konden bevrijden! Dus we gingen naar die club. Ik ging naar binnen om bewijsmateriaal op te nemen om dat vervolgens aan de politie te geven. Toen ik binnen was had uh... iemand mij ontdekt en ik kwam met diegene in gevecht. De man was veel te sterk voor een mens. Ik kon hem niet aan,dus kwamen Alice en Edward mij helpen. Toen Edward de persoon zijn hoofd eraf wou trekken trekde hij een masker van die baas zijn hoofd af-"

"-UH Emmett dit is toch niet één van die rare fantasie verhalen van je hé?" vraagt Rosalie.

"Laat me nou uitpraten schat! Toen we dat masker eraf trokken zat Carlisle onder dat masker. We hebben hem toen vermoord en zijn lichaam verbrand." Het laatste deel zei ik zachtjes, in de hoop dat ze het niet horen, maarja het zijn vampieren en die horen alles.

"Hoe bedoel je?!'' vraagt Esme in schock.

"Carlisle was de baas van die stripclub waar ze illegaal meisjes laten strippen enzo." zeg ik tegen Esme.

"Dat kan niet?! Hoezo zou hij dat doen?!" zegt Alice. Ik kan aan Alice zien dat ze op het punt staat om te gaan huilen. Jasper rent naar haar toe om vervolgens op de stoel naast Alice te gaan zitten, zodat ze bij hem op schoot kan. Ze begint te huilen tegen zijn borst en hij drukt een kusje op haar hoofd.

Ik kijk naar Rosalie en ik zie dat ze aan het staren is naar de tafel. Ik weet dat ze het heel moeilijk heeft met dit soort dingen, maar dat niet vaak laat zien aan de buitenwereld.

Ik sta op en loop mijn lief toe en ga achter haar staan. Ik leg mijn armen op haar schouders en knuffel haar. Ze kust mijn pols en ik haar hoofd. Ze haalt mijn armen van haar schouder en staat op.

"Ik ga even naar boven" fluistert ze naar mij. Ik knik en geef haar een kus op haar voorhoofd. Ik weet langzamerhand dat ze nu tijd nodig heeft om het te verwerken en dat ik er dan eens met haar over moet praten.

Ik kijk om me heen en zie dat Alice en Jasper de kamer ook al hebben verlaten. De enige die nu nog in de ruimte zijn ik en huilende Esme.

Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. Ik pak haar hand vast en strijk met mijn duim rondjes op haar hand.

Het zou vast enorm hard voor haar aankomen. Esme en Carlise waren voor zeker 120 jaar bij elkaar. Dat na 120 jaar je man blijkbaar alles bij elkaar heeft gelogen en naar bed gaat met meiden van achttien jaar die gedwongen worden. Ze hield echt heel veel van hem, daarom vond ik dat ik haar de waarheid moest vertellen en deze leugen niet langer door had moeten gaan.

"Waarom, waarom heeft hij dit gedaan?" snikt ze. Ze blijft maar naar de tafel staren. Inmiddels stromen de tranen van haar gezicht op de tafel. Ik knijp in haar hand en zeg dan vervolgens ''Hij zei tegen ons dat hij loog dat hij in het ziekenhuis werkte. Hij zei dat hij meer verdiende en..." ik hou mijn mond. Ik kan haar niet vertellen over wat hij zei over Esme, dat zal haar te veel kwetsen.

"En wat?" snikt ze. Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Ik kijk snel weg en zeg dan "dat het leuker was om de meisjes daar te vrijen dan met jouw" fluister ik. Ze begint nog harder te huilen.

Ik sta op en pak de doos met tissues die op de tafel staat. Ik geef haar een tissue en ze veegt haar tranen ermee af. Met mijn hand over haar arm als ik naast haar ga staan.

"Het komt allemaal goed mam, je hebt ons nog. Wij zullen er altijd voor je zijn en we houden van je."

Edwards P.O.V.

"Sorry meneer maar u mag hier niet naar binnen." zegt één van de verpleegsters tegen me.

Hetzelfde zinnetje wat ik gisteravond ook te horen kreeg toen ik uit de ambulance liep.

Ik ga weer zitten op de veel te harde houten stoelen die naast de verpleegkamer van Bella staat.

Gelukkig heb de gedachten van de dokter al kunnen lezen. Hij dacht dat Bella bewusteloos is en wat hechtingen nodig had. De blauwe plekken en zuigzoenen verdwijnen binnen enkele dagen. Haar longen zijn er slecht aan toe en er moet een foto van haar enkel moeten worden gemaakt, maar ze was uit levensgevaar.

"Meneer, misschien is het handiger als u morgen terugkomt. Alleen familie is 24/7 welkom en het spreekuur is morgenochtend om elf uur pas." Ik rol mijn ogen en sta op.

Ik loop de lange stinkende gangen uit, die worden verlicht door vel witte tl-buizen en houten stoeltjes. Het enige wat nog op deze tijd door de gangen rolt zijn mensen in rolstoelen of gehaaste dokters. Ugh ik haat ziekenhuizen!

Er moet toch een manier zijn om bij Bella te komen.

Ik loop het gebouw uit en ren via de zijkant van het gebouw naar de vleugel waar Bella ligt. Ik tel de verdiepingen en spring naar de kamer waar ze wordt behandeld. Ik hou me vast aan het raamkozijn, zodat ik niet vier verdiepingen naar beneden val.

Als ik door het raam wil kijken zie ik alleen maar een geel vies stoffig gordijn. Ik probeer het raam open te maken, maar zie dan dat er geen slot op het raam zit en hij dus niet open kan.

De neiging om het raam open te slaan om mijn lief weer kunnen te zien is enorm groot, maar ik weet mezelf in bedwang te houden. Het fijne is dat ik wel Bella's ademhaling kan horen en dat stelt me gerust. Jammer genoeg kan ik niet de hele nacht voor dit raam gaan zitten te luisteren, want dan zou iemand me zien.

Ik druk mijn hoofd tegen het raam en sluit mijn ogen.

"Ik mis je Bella en hopelijk wordt je snel wakker."

Heyhooi!

Deze keer een wat zieliger hoofdstuk.

Dus vergeet niet te stemmen🌟, te reageren💬, te volgen 👥en mijn verhaal in je leeslijst te zetten📝! 

Ik heb even een vraagje hoe weten jullie van mijn boek af en waarom zijn jullie het gaan lezen?!

xoxo Illy