Princess Of The Kingdom

1. ~ Nineteen Years Earlier

19 jaar eerder

Luid geschreeuw vult het koninkrijk. Iedereen is bang, maar vecht door. Er word gevochten om de enorme schat in het kasteel, maar is die wel al dat leed waard?

Het geschreeuw van de koningin vult de gangen. "David! David! Word wakker! We worden aangevallen!" Voor de koningin de kamer van David heeft bereikt, staat David al naast zijn bed. "Mam, is alles wel oké? Wat is al dat geschreeuw?" De koningin schud haar hoofd. Haar stem is angstig, maar de kracht die Entropia altijd laat zien, is er nogsteeds. "Ze zijn er David, en ze zijn voorlopig niet van plan om op te geven. Je moet vluchten. Met Hester. Ik houd de situatie zo lang mogelijk onder controle." David kijkt verward. "Zeg je nu dat ik je gewoon moet achterlaten? Alsof het niks is? Dat kan ik niet doen..." De koningin pakt het kleine kindje voorzichtig uit haar wiegje. "Je moet David. Alles komt uiteindelijk goed. Dat beloof ik. Je kledij ligt al klaar, en we hebben al een doek die je kunt dragen om haar mee te kunnen nemen. Je moet hier zo snel mogelijk weg. Ik wou dat dit moment niet nu al was, ik bedoel maar, je bent nog maar 6! Maar ik weet dat je het begrijpt, en er is nu geen andere keus." De kleine baby maakte een paar geluiden, maar sliep nogsteeds. 

Terwijl de koningin David hielp met het klaarmaken voor zijn ontsnapping, werd de baby wakker. Ze lachte, en die lach bracht altijd hoop. En dat was wat iedereen nu nodig had. Een beetje hoop. "David, ik vertrouw in je. Je kunt dit. Ooit zullen jullie samen Entropia leiden, en in vrede leven." De koningin glimlachte breed naar David, en David lachte terug. "Het is tijd voor mij om te gaan." David legde de baby in de doek die als een buidel om hem heen was gebonden. Hij sprong behendig uit het raam, en rende ongezien richting de bossen.

Diep in de bossen, klonk een bekende stem. "Vrees niet jullie angsten, maar strijd. Vrede zal wederkeren. Huil niet, ik zal er altijd zijn." David drukte het baby'tje extra dicht tegen zich aan, en rende nog harder. Maar iedere keer dat hij stilstond, voelde hij zich onveilig en bekeken. Dus er was voor hem geen keuze dan verder rennen, dieper de bekende bossen in. Maar toen de zon langzaam rees, werd David té uitgeput. Hij kon niet meer. En alsof het zo had moeten zijn, waren ze net bij een grot. "Hier kunnen we rusten, kleine."

Maar David sliep te diep, om door te hebben dat iemand ze vond. En toen hij wakker werd, was de baby weg.