Princess Of The Kingdom

12. ~ Leave

De dag was er. De reis was vandaag.

Hester nam met moeite en een hele dikke knuffel afscheid van Cemal. Lars was geïnformeerd en Hester schreef nog een brief naar hem voor het vertrek.

Hallo koning Lars

Alle voorbereidingen zijn klaar, en we vertrekken ongeveer rond 4 uur. Ik heb stevig ontbeten, hoe moeilijk dat ook was, want ik kreeg bijna geen hap door mijn keel. De gedachte dat ik weg ben van huis en Cemal vind ik nogsteeds erg moeilijk, ook al denk ik dat ik me snel ga thuis voelen in Atla door het tropische klimaat en de gastvriendelijkheid. 

Het afscheid was zwaar. Ik heb daar misschien wel tien minuten gestaan, terwijl het maar voelde als een paar seconden. 

Daarna heb ik besloten dat het beter was dat ik Cemal niet meer wil zien voor mijn vertrek, omdat dat het alleen maar moeilijker maakt voor mij. Ik zit nu in de stallen deze brief te schrijven, en twijfel welk paard ik meeneem. Midget, de zandkleurige merrie, of Lydia, de nacht zwarte merrie. Ze zijn allebei ongeveer even snel, en zullen waarschijnlijk de snelste paarden van de groep zijn. Beiden kunnen goed tegen andere klimaten, dus eigenlijk is het enige verschil de kleur en naam. 

In mijn tassen draag ik een groot deel van de levensmiddelen. Dus het brood, water, wat ander voedsel en wat medicijnen en dat soort spullen. Ook gaat er nu onverwachts een soldaat mee met medisch verstand, vanwege mijn wond.

Heb ik al verteld over de wond? Tijdens de aanval op Jenava door Entropia heeft een soldaat zijn zwaard naar mij gegooid en mijn linker arm geraakt. Door de adrenaline voelde ik er niks van. Later toen ik een aanval ontweek, rolde ik door het zand. Op het moment gaat het wel goed met de wond, ik moet alleen voorzichtig zijn met het gebruiken van mijn linker arm en hem goed verzorgen. 

Dus, met twee soldaten uit Jenava en David aan mijn zijde vertrek ik naar Entropia. Vanuit daar gaan twee soldaten uit Entropia mee. Dit word als vele gezien als een vrede's missie. Velen zien het als een soort driehoek, om de uiteindelijke banden tussen de drie betreffende kingdoms te versterken. 

Als Entropia mij verwond, of op een of andere manier onmogelijk maakt om naar Atla te gaan, verslechterd dat de band nóg meer met Jenava, en ik denk ook niet dat dat goed is voor de band tussen Entropia en Atla. Er is maar één win-win situatie, en dat is wanneer ik veilig aankom in beiden Atla, en Jenava. Toch ergens voelt het maar raar, om te vertrekken naar Atla, zonder Cemal

Hester draait het papier om. 

En ik weet heus dat Cemal niet mee kan, maar het voelt vreemd. Ik moet nu blind vertrouwen op een aantal soldaten én David. Het voelt gewoon verkeerd. Maar jij kent David beter dan mij, en als jij dat doet, vertrouw ik hem ook.

Ik ben zo nerveus dat ik straks eindelijk weer in Atla ben. Maar het meest deel hiervan komt waarschijnlijk door Bram. Hij vraagt bijna altijd of je mij wilt begroeten in je brieven, en ik groet terug.

Hester schudde haar hoofd. "God, wat klinkt dit dom."

Wie weet of hij me wel wil zien, en- Ik dwaal af.

Eigenlijk heb ik niet echt meer iets te zeggen via post, en ik moet al bijna vertrekken. Dus dan is dit maar het einde van de brief.

Tot later!

Prinses Hester

Ze zucht. Het liefste scheurde ze de brief in honderd stukjes, maar ze had Lars beloofd een brief te sturen voor ze vertrok, en ze had écht geen tijd om een nieuwe brief te schrijven. Dus met tegenzin rolde ze de brief op, en pakte een lintje. "Het is bijna tijd om te gaan Atva." Atva sprong voorzichtig op haar schouder. Ze glimlachte en liep met hem op haar schouder haar kamer uit. Ze liep extra niet door de troonzaal heen, maar liep een om-route naar de stallen. Ze kon het niet aan om Cemal te zien.

Toen ze de stallen binnenkwam, ging Atva op een van de hooibalen zitten. Hester twijfelde nogsteeds. "Lydia of Midget." Ze keek twijfelend naar Atva. Atva vloog, en ging zitten op de staldeur van Lydia. Hester lachte. "Oké, dan neem ik Lydia mee." 

Langzaam begeleide Hester Lydia naar buiten, terwijl Atva alvast naar buiten vloog. Buiten hoorde ze gelach en gepraat. Toen ze de stallen uit liep, zag ze twee soldaten, David en Cemal. Meteen zonk Hester de moed in haar schoenen. 

Ze wou niet meer gaan, ze wou bij Cemal blijven. Ze vloog hem om zijn nek, en hij schrok. Ze begroef haar hoofd in zijn schouder. Hij sloeg zijn armen om haar heen. Ze keek hem aan, lag haar handen op zijn schouders, en ging op haar tenen staan. Haar hoofd kwam steeds dichter bij zijn voorhoofd. Voorzichtig drukte ze een kus op zijn voorhoofd. "Ik ga je enorm missen." Ze ging van haar tenen afstaan, en ze was weer een kop kleiner dan Cemal.

Hij plaatste zijn handen voorzichtig op haar wangen. "Ik jou ook." Hij rustte voorzichtig zijn hoofd op hare. Ze sloten beiden hun ogen. Hester kneep voorzichtig in zijn arm. "Ik ben nog nooit weg geweest zonder jou." Cemal wreef over haar rug. "Ik vertrouw deze soldaten met mijn leven, en ook al geld niet hetzelfde voor David, ik weet dat ze zouden sterven voor jou."

Hester schudde haar hoofd. "Ik wil geen dood. Ik wil vrede."
"Ik weet het. Ik weet het."

"Hester? Het is tijd om te gaan."

Bij die woorden klampte ze zich vast aan Cemal. "N-nee, ik ben nog niet klaar."

"Nog niet. Geef me alsjeblieft nog even." Opnieuw begroef ze haar gezicht in Cemal's schouder. Ze begon stilletjes te huilen. Niemand had het door, totdat ze zoute tranen door zijn kleding trok. "Mijn schouder voelt helemaal nat aan." Zei hij in afschuw. "Hester? Ben je aan het... Huilen?"

"Ik wil niet weg, niet zonder jou."

Cemal schudde zijn hoofd. "Sorry Hester, maar ik kan Jenava niet zomaar achter laten."

Ze keek hem smekend aan. "Alsjeblieft?"

"Ongelooflijk dat ik dit zeg, maar vooruit dan. Ik ga wel mee."

Hester begon te stralen.

Atva was vertrokken, en nu zouden ook zij vertrekken.

Hester kon het niet geloven dat Cemal écht mee ging.

Iedereen spoorde zijn paard aan, en ze vertrokken.

Hallo allemaal! Ik hoop dat jullie dit boek nogsteeds leuk vinden! Zo ja, laat een vote en comment achter alsjeblieft!