Benim Hayatım çoktan mahfolmuştu .Ne yapacağımı bilmiyordum intihar? Ama arkadaşlarımı korumamda gerek.Bazen insan çok kararsız oluyor.
-Herneyse Arkadaşlar Şu Evden Çıkalım Artık.Diye bağırdım
Güle Güle teyzeciğim.Dışarı çıktık artık birer savaşçıydık kendimize bıçaklısavaşçılar adını taktık (meyve ve soyacaklarla)
Bir inşaat bulduk ve oraya yerleştik artık şu korktuğmuz evsizlerden biride biziz.Ne mutlu ki ateşimiz var.,yiyeceğimiz var,suyumuz var.sabahın 11 inde biraz avlanmaya karar verdik.Belki hastalıklılardan birşey buluruz diye.
Derken birtanesi arkamızdaki duvarın tam arkasındaydı.Duvara hafif adımlarla yaklaşıp arkasına baktık orada duvara yaslanmıştı cesur arkadaşımız Mert gidip kafasından tuttu ve duvara çarptı.Garip ama işe yaradı içinden bir silah bulduk.Yaşımız tutmuyor ama yinede işe yarayabileceğini düsünüp aldık.Gidip Nart Ata ve Ceren'e gösterdiğmizde hepbir ağızdan Güzellll... sozcüğü çıktı.Nart tam alacakken elimi çektim ve ne yaptığını sordum.Deneyeceğim dedi ve sinirlenip çekip gittim.
Böyle Böyle zaman akıp geçti avlandık durduk hepimiz bi kurşun geçirmez kıyafeti bile vardı.Birkaç bıçakla yaşamımızı sağlıyorduk.Bir gün herkezi toplayıp bir boş eve baskın yapmaya karar verdik.
dış kapıyı kırdık bir sürü hastalıklı bize baktı , büyük ihtimalle herkes altını ıslattı.13 yaşında fazla şey bekleyemessiniz değilmi ama.Herneyese artık geri dönüşü yoktu birni ittim ve hepsi saldırdı.Birini bıçakladım ve diğerine tekme attım 4 tanesi hallettik geriye 7 tane kalmıştı sağıma baktım birtanesi bana koşuyordu bir çığlık kopardım vekoşmaya başladım üstüme atladı artık tek umut ölmekti derken 10 mm kalibreli bir dülbünlü tüfek mermisi hastalıklının kafasına girdi başımı arkaya yatırdım ve gördüğüm adama dua etmeye başladım . Beni kaldırdı adı Mete idi bizi kurtarmıştı teker teker tüm hastalıklıları indirdik , Adeta bir takım olmuştuk.Sanırım Öyleydi de
