He's kinda cute (Twins?) Deel 1, 2 en 3

Deel 3 15; Het zal altijd blijven..

Dioni's point of view.

Er spoken allemaal vragen door mijn hoofd.. Waarom huilt Jai? Is Samuel.. Ik kan er niet eens aan denken, de tranen prikken in mijn ogen. 'Jai.. W..Wat is er?' stotter ik bang. Ik haal een hand door mijn haar. 'Hij is toch niet..' er rolt een traan over mijn wang. 'N..nee, nou n..nog niet.' snikt Jai. 'Wat.. Jai, wat bedoel je?' vraag ik. 'Ze hebben hem geopereert, maar het blijkt nu dat hij een zware hart operatie moet onder gaan.. Er is kans dat hij het overleefd, maar ook veel kans van niet.' klinkt Cassius zijn stem. 'Er.. is kans dat hij d..dood gaat?' stotter ik. 'Ja.' antwoord Cassius zacht. 'Nee.. Dat mag niet, eerst Kaj en nu Sam..' snik ik happend naar adem. 'We houden je op de hoogte.' zegt Cassius. 'Ik kom naar het ziekenhuis.' zeg ik. 'Nee Di, blijf nou maar thuis.. We mogen hem toch niet zien, Luna heeft nu meer aan je.' zegt Jai. 'Goed dan, maar bel me als jullie iets weten.' snik ik. 'Doen we.' antwoord Cassius en dan hang ik op. Ik sla mijn handen snikkend voor mijn gezicht. Zo blijf ik ongeveer tien minuten zitten, dan sta ik op en loop ik met betraande ogen naar beneden. Emily kijkt op. 'Dioni, wat is er?' vraagt ze geschrokken en ze staat op. 'S..Sam.. O...Oper..' snikkend zoek ik naar de woorden, maar ik vind ze niet, het enigste wat ik tegen kom zijn tranen. Ze slaat haar armen om me heen en snikkend leg ik mijn gezicht in haar nek. Ze wrijft over mijn rug terwijl ik er alles uit gooi. Ik laat haar los en ga op de bank zitten. 'Er is.. k..kans dat hij.. dat hij.. het niet o..overleefd.' snik ik.

Jai's point of view.

Ik laat me op het groene gras voor het ziekenhuis vallen en ga lang uit liggen, starend naar de blauwe lucht. Tranen rollen over mijn wangen. Wanneer houdt het op? Wanneer kunnen we gelukkig worden? Zonder nog afscheid van mensen te nemen.. Kaj kon ik al niet aan.. En nu Samuel nog.. Als Samuel het niet overleefd zou het weer allemaal vanaf het begin beginnen. Maanden vol verdriet en pijn, en dan hou je vol, zeggend tegen jezelf, Hou vol, de pijn gaat wel weg, het word allemaal minder. Maar het is allemaal één grote leugen. Die fucking pijn blijft voor altijd, het gaat verdomme niet weg, het zal nooit weg gaan en je zal jezelf nooit vergeven, maar toch blijf je volhouden.. Die pijn gaat wel over, dit en dat, bang om de waarheid onder ogen te komen. Bang om je verdriet te laten zien en te laten zien dat je na al die maanden nog steeds huilt. Je huilt jezelf in slaap, en de volgende dag open je je ogen weer vol tegenzin. Het zal nooit beter worden en dat zie ik nu pas in, nu pas durf ik de waarheid onder ogen te komen. Hoe stom kon ik die drie jaar zonder Kaj zijn? Het is bijna vier jaar geleden, en nee, helemaal niks is minder geworden. Die klote pijn en dat stomme lege gevoel zijn er beide nog. Ik huil mezelf nog elke avond in slaap als ik alleen ben, hopend dat ik daar mijn maatje mee terug krijg. Maar wat ik ook doe, ik zou hem nooit terug krijgen, en ik wil niet dat hetzelfde gebeurt met Samuel. Één was al te veel, laat staan twee..