Lady Of Madness

Madness 11

Maingay ang paligid at halos lahat ng tao mula sa Club ay hindi mapakali. Mula sa pagtakbo ay huminto ang humila sa akin dahilan kung bakit din ako napahinto. Habol-habol ang hininga ko nang dumating kami sa labas ng clubhouse. Muli ay napatingin ako sa paligid. Pilit hinahanap sila Vannessa.

"I knew this will happen. Fck!" The man infront of me cussed. Hindi ko maaninag ang mukha niya dahil nakatalikod ito. This man just save my life from danger. I should thank him right?

"Mister...?" Tawag ko sa kanya. Je faces me at laking gulat ko kung sino iyong nagligtas sa akin. It was Novem Navarro! The Band Leader!

He smiled at me when he face me. Kahit nabigla ay pinilit ko paring ngumiti.

"I'm glad you're safe miss." Aniya sabay lahad ng kamay sa akin.  "I'm Novem. Incase you didn't know me."

Nag-alangan pa akong abutin ang kamay niya dahil sa kalituhan. In the end, i shook hands with him and smiled also. But heck! Hindi ko alam kung hilaw ba o ano iyong naging ngiti ko dahil sa sunod sunod na atake ng mga ambulansya!

"I-i'm Miyuri... Thanks for saving my life." That's it at kaagad ko ng nilinga ang paningin ko sa paligid. Napansin ko na magkahawak parin Ang aming kamay kaya kaagad ko iyong hinila papalayo sa kanya. Napatawa siya ng mahina na ikinataas naman ng kilay ko.

Yes he saved me back there but that doesn't mean that I'm going to like being with him. Napapailing siya na wari ay nababasa niya ang naiisip ko. Huminga ako ng malalim.

"Thank you sa ginawa mo sa akin. But if you can excuse me, i am just going to find my friends.. I'm starting to get worried about them." Sabi ko at inikog na naman ang paningin sa paligid.

"Nag-aalala ka pala?" Kaagad ko siyang nilingon.

"Anong sabi mo?"

Ngumisi siya at umiling. "Nothing. What i'm going to say is i saw your friends right there!" Nay tinuro siya di kalayuan mula sa amin ay naaninag ko nga roon sila Vannessa! Thank god they're fine!

"Thanks. Gotta go-"

"I'll escort you-"

"No thanks!" Pagpipigil ko. "I'm fine. Hindi mo na ako kailangang alalayan papunta sa kanila. And beside, i can walk. I have legs."

Kita ko ang amusement sa kayang mga mata nang sabihin ko iyon. He shrug and thwn smiled.

"If that's what you want... Go on."
Tumango ako at nilapitan na sila doon. Paika-ika pa ang lakad ko dahil sa sugat sa paa na naamo ko kanina sa loob. Ugh! I'm totally messed up! If my mom found this, she'll going to scold me for sure!

"Oh my goodness Mimi! Saan kaba nagpunta?! We thought that you're gone!  Saan kaba kasi nanggaling?!" Si Vannessa na tinanguan ng kasama namin.

"We're worried for you... Your cousin Angela called your mom. Papunta na raw sila dito."

"What?! Bakit niya tinawagan sila mommy?" Protesta ko. Goodness! Pagbabawalan na naman ako ng mama ko na umalis sa ganiting event! Ugh! I hate you cousin.

"Sobrang nag-alala kami sa pagkawala mo mimi! Alangan namang hayaan lang namin na mawala ka nang hindi nalalaman ng mga magulang mo hindi ba?" Sermon sa akin ni Van. Umupo kami sa isng bench doon at saka ako huminga ng malalim.

"Naintindihan ko... But i'm here! I'm still alive! At kahit naman mahiwalay ako sa inyo ay kaya ko parin naman ang sarili ko." Sinabi ko ngunit panay parin sila sa pagsermon sa akin. Irap lamang ang ginawad ko sa kanila.

Inangat ko ang aking ulo nang muling magsigawan ang mga tao sa labas. Ang iba ay natataranta parin at ang iba naman ay natutulala dahil sa trauma. Muli kong tinignan ang kabuoan ng clubhouse. It was ruined by the bombs. The beautiful Clubhouse is now like a garbage.