Fuck Boy Lauren

Κεφάλαιο 5

8:20 π.μ.
Κ"νταινα σε παρακαλώ κάλυψε με σήμερα. Δεν θα έρθω στο σχολείο."

Ν"γιατί μωρή που θα πας? Και ναι οκ θα σε καλύψω"

Κ"θα πάω να δω την λορεν. Τελικά αυτή είναι που μου έστελνε τα μηνύματα.. Το πιστεύεις.?"

Ν"ναι το πιστεύω. Την είχα δει πως σε κοίταζε. Α και να προσέχεις σε παρακαλώ"

Κ"θα προσέχω νταινα. Ευχαριστώ. Σ'αγαπώ"

[···]

Η ώρα πέρασε και ήταν ήδη 9:00. Το επισκεπτήριο άρχιζε στις 9:30. Έκατσα λοιπόν απεξω σε ένα παγκάκι και περίμενα. Μόλις είδα τον κύριο με την στολή να ανοίγει τις πόρτες ετρεξα μέσα και πήγα στην ρεσεψιόν. Τους είπα ποιον έψαχνα και αφού υπεγραψα ότι την επισκεφθηκα ετρεξα πάνω στο δωμάτιο της αφού πρώτα ευχαρίστησα την ρεσεψιονιστ.

Άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα και μπήκα μέσα. Η λορεν κοιμόταν. Έκατσα στον διπλανό καναπέ και περίμενα να ξυπνήσει. Μόλις ξύπνησε με παρατήρησε αμέσως. Μου χαμογέλασε και μπορώ να πω ότι αν δεν καθόμουν θα είχα πέσει κάτω.

"καλημέρα λολο"της είπα πηγαίνοντας πιο κοντά της.

Λ"καλημέρα καμζι" ειπε και ξανά χαμογέλασε

Λ"από τι ώρα είσαι εδώ?" με ρώτησε

"εδώ εδώ στο δωμάτιο από τις 9:30 εδώ στο νοσοκομείο από τις 9:00"της απάντησα κοιταζοντασ το πάτωμα.

Άρχισε και γέλαγε. Σήκωσα το πρόσωπο μου και την κοίταξα με απορία.

"τι έγινε γιατί γελάς?" την ρώτησα ελαφρώς εκνευρισμενη.

Λ"τίποτα βρε καμζ απλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι εδώ από τις εννιά μόνο και μόνο για να δεις εμένα" μου είπε ακόμα γελόντας

"κι όμως είμαι" της απάντησα σοβαρά βάζοντας τα χέρια μου στην άκρη του κρεβατιού της.

Ξαφνικά σοβαρεψε. Και έπειτα με κοίταξε με ένα πονηρό ύφος που δεν κατάλαβα από που προερχοταν.

Σηκώθηκε όρθια και με πλησίασε. Ερχόταν πολύ κοντά και έκανα κάποια βήματα πίσω μέχρι να βρεθώ στον τοίχο.

Ήρθε πιο κοντά και άφησε απλά ένα μικρό κενό ανάμεσα μας. Η αλήθεια είναι πως θέλω να την φιλήσω.

Λ"σε πιστεύω καμζι." μου είπε και προχώρησε προς την τουαλέτα.

Τα μάτια μου γουρλωσαν όταν είδα την λορεν να πηγαίνει στην τουαλέτα μόνο με το σουτιέν και το μποξερακι. Όλη αυτή την ώρα ήταν έτσι.

Αφού άκουσα το καζανάκι ετρεξα και έκατσα στον καναπέ. Όταν την είδα να βγαίνει ένα μεγαλύτερο σοκ ήρθε.

"λο-λορεν... Τι είναι αυτό.?" είπα και έκλεισα τα μάτια μου με τα χέρια μου.

Υπήρχε λόγος που η λορεν φοραγε μποξερακι.

Λ"σορρυ καμιλα δεν ήθελα να το μάθεις έτσι." είπε όταν έκατσε στο κρεβάτι.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου εκείνη είχε σκημενο το κεφάλι της και έπαιζε με το σεντόνι.

Πήγα και έκατσα στο κρεβάτι της.

Λ"δεν φταίω εγώ που ειμαι έτσι... Έτσι γεννήθηκα καμζ. Συγγνώμη" είπε και εσκηψε ακόμα περισσότερο το κεφάλι. Όταν μου το είπε αυτό δεν με κοίταξε καθόλου.

Με το δεξί μου χέρι έπιασα το σαγωνι της και το σήκωσα για να την κάνω να με κοιτάξει. Τα μάτια της γυαλιζαν.. Ήταν έτοιμη να κλάψει.

Αμέσως την πήρα αγκαλιά.

"δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη λολο. Εγώ πιστεύω ότι είσαι υπέροχη. Έτσι όπως είσαι." της είπα και το εννοούσα.

Με άφησε λίγο και με κοίταξε στα μάτια. Αυτά τα κατά πράσινα μάτια με είχαν μαγευσει. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να χαθώ έτσι στο βλέμμα κάποιου αλλά να που η λορεν με έκανε και χάθηκα.

Πλησίασε πιο κοντά και έκλεισε το ήδη μικρό κενο που υπήρχε μεταξύ μας.

Τα χείλη της ήταν τόσο απαλά. Μετά από λίγο άρχισα να ανταποδίδω στο φίλη της. Με έπιασε από την μέση και με κόλλησε πάνω στο δικό της σώμα. Η γλώσσα της ακούμπησε τα χείλη μου και εγώ της έδωσα πρόσβαση. Η γλώσσες μας παίζανε ώσπου η έλλειψη οξυγόνου έγινε πρόβλημα. Αφού τα χείλη μας χωριστικαν με κοίταξε.

Δεν ξέρω τι έπαθα αλλά το επόμενο που θυμάμαι είναι να τρέχω έξω από την πόρτα και να πηγαίνω σπίτι μου.