her şey biz birlikte ikinci ayımızı geçirirken gerçekleşti. ilk sevişmemizi hatırlıyorum da... belki de sana bunu daha önce hiç denemediğimi söylemeliydim. belki de sana daha önce biriyle birlikte olmadığımı söylesem, üç gün boyunca bana soğuk davranmazdın.
yalnızdım atsumu. muhtemelen ailem benden umudu kesmişti, bir yerde öldüğümü sanıp aramaktan vazgeçmiştiler.
ama senin benden vazgeçme ihtimalin beni daha çok korkutuyordu...
o üç gün boyunca pek konuşmadığımız için her şeyin bittiğini sanmıştım. oysa ilkim olduğun için gram pişman değildim, yemin ederim.
üçüncü günün sonunda, sen uyurken sessizce banyoda ağlıyordum. çünkü o gün geride bıraktığım her şey göğsüme suçluluk duygusu gibi batmıştı. iki ay boyunca hiçbiri bu kadar ağır gelmemişti. o gün o suçluluk duygusunun nedeni de senin yokluğundu. üç gündür olan yokluğun.
aniden banyoya girdin ben klozete oturmuş hıçkırıklarımı bastırmaya çalışırken. önüme çöktün, yüzüme baktın. hızla gözyaşlarımı silerken beni izledin.
"aileni özledin, değil mi?" bilmediğini sanıyordum. ama biliyordun işte.
başımı iki yana salladım, "özlediğim şey sensin."
"bir ailen var."
o zamanlar anlamamıştım fakat bu cümle benden sıkıldığının habercisiydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
long way home | atsuhina
Short Storyneden değiştiğini hiç sormadım, zaten sen de hiç cevap verecek gibi durmazdın. [angst]
