long way home | atsuhina

1.9 | final

ve bu bölük pörçük devam ettiğim kurgunun sonuna geldik... 🤧 ne yazmam gerek bilmiyorum çünkü benim kalbimi fazlasıyla kıran bir kurgu... yine de okuduysanız, oy verdiyseniz ve yorum yaptıysanız her birinize teşekkür ederim. 🥺💖

—

ailemin beni kapının önünde görünce hıçkırıklara boğulmasının ve hayata olduğuma şükretmesinin üzerinden tam üç ay geçti.

odamın camında,  gittiğin yola bakarak geçirdiğim tam üç ay...

iyi misin, neredesin, kiminlesin, hâlâ hayatta mısın bilmiyorum, atsumu.

bildiğim tek şey, ruhumda açtığın yaraların gün geçtikçe kapanmaya başlaması.

ilk günlerde olan kabuslarım, ağlayarak uyanmalarım veya evi inleten hıçkırıklarım yavaş yavaş kaybolmaya başlıyor.

yaralar kapandıkça yüzünü, kokunu, sıcaklığını ve dahasını unutuyorum.

oysa beni öptüğün ilk gün kendime senden asla vazgeçmeyeceğimi söylemiştim...

şimdi ise kendimi her şeyin bir hayal olmadığına dair ikna etmeye çalışıyorum.

gerçektin, değil mi atsumu?

beni sevmen için uğraştığım o günler gerçekti, değil mi?

ya da boşversene, umarım hepsi bir rüyadan ibarettir.

ve umarım, rüyalarımdaki adam olarak iyi bir yaşam sürersin...