evin yolunu bulmam yaklaşık beş ay sürmüştü, bunu son dakikalarımızda fark etmiştim.
"bir şey söylemeyecek misin?" ilk defa dudaklarından bir şey dökülsün diye yalvarıyordum.
arabadan indiğimiz için bedenimi titreten soğuk hava her şeyi daha zor hale getiriyordu belki de ama artık hiçbir şeyin geri dönüşü yoktu.
"her şey için özür dilerim." demiştin, gözyaşların eşliğinde.
ağladığını ilk defa görmüyordum fakat ilk defa kendimi bu kadar küçük ve savunmasız hissediyordum.
canın yanıyor muydu bilmiyordum fakat benim acım ikimize de yeter gibi duruyordu.
"evine geç kalman benim suçum." gözyaşlarının arasından, gülerek konuşmaya çalışmıştın.
"evet... öyle." gülümsemeye çalışmıştım tıpkı senin gibi, yıpranmış ruhuma rağmen.
"bir daha eve geç kalma."
sonra göz yaşlarının arasında tekrar gülümsedin.
sonra parmaklarını turuncu saçlarıma atarak onları karıştırdın.
sonra da... gittin.
filmlerdeki veya kitaplardaki gibi duygusal bir şey beklemiştim; son bir öpücük, son bir sarılma...
ama gitmiştin işte, ben ise eve doğru yürümeye başlamıştım bile.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
long way home | atsuhina
Historia Cortaneden değiştiğini hiç sormadım, zaten sen de hiç cevap verecek gibi durmazdın. [angst]
