DEVLET OKULU(Coğrafyacım)

D.O.C. '11.Bölüm'

Emre

Berkay'la beraber odadan çıkan İyem'in ardından Edin'e dik dik bakmaya devam ettim. Sonuçta karşımdaki adamı hiç sevmediğim ve gıcık etmeye bayıldığım için Edin'i sinir edecek şekilde konuşmaya başladım.
"Sen benden nefret etmeye devam et ama İyem'i birileri kapacak gibi görünüyor. Sonuçta kız güzel, babası her ne kadar beni sevmesede saygın bir iş adamı ve bu yüzden bir çok talibi var İyem'in. Hatta geçenlerde bir nişana gitmiştik. Orada cemiyetin önde gelen isimlerinden birisinin oğlu İyem'i dansa kaldırdı. Hayır Ben kızın kısmetine engel olmak istemem o yüzden karışmadım. Ama sen O'nu seviyorsan elini çabuk tut hoca. " deyip göz kırptım. Edin gerilen yüzüne rağmen bana cevap vermeyi eksik etmedi. Hayır onca benim gibi bir insana cevap vermek için mi okumuş anlamıyorum.

"O'nu ne kadar seversem seveyim beni sevmeyecek. Biz olamayız. En başta ben onun öğretmeniyim." Dediği zaman direkt söze girdim.
"Ayrıca sen fakirsin. Bu hastaneyi görüyorsun değil mi? Savaş Arslan burayı karısına doğum yaptığı zaman hediye etti. Hoca, bu kızın aldığı en kötü hediye bile senin bir yıllık kazancın kadar."
"O zaman neden bu gece burada kalmam için ısrar ettin?"
"Belki O'nunla yakınlaşmaya başlarsın diye düşündüm ama sen sadece bana baktın. Ben olsam çoktan İyem'i ağıma düşürmüştüm. Sense bir beceriksiz olarak kızla konuşama bile. Fakirlik işte çok zor."
"Benimle dalga geçmeyi kes genç adam. O'nun benimle ilgilenmeyeceğini biliyorsun. Derdin ne?"
"Bir yazı okumuştum. Orada şöyle diyordu 'Bazı insanlar özellikle zenginlerde ve fakirlerde hayat standartları, kendi standartlarının tam tersi olan insanlara karşı duygusal bir çekim yaşadıkları yazıyordu. Bende bunu test ediyorum ama İyem o gruba girmeyecek kadar akıllı. Ayrıca senin acı çekmen hoşuma gidiyor." Dediğim zaman derin bir nefes alıp sustu. Hem söyleyecek hiçbir şeyi yoktu. Tamam biraz kötü bir insan olabilirim ama karşımdakilerde bu kadar salak olmasın. Ben Büşra'mı özledim. O kadar sevgi konuşunca aklıma geldi.

Büşra'ya mesaj atmak için telefonumu aldığım zaman Büşra'dan mesaj gelmişti.
'Emre'
'Nasıl oldun?'
'Sanırım uyuyorsun. Ben daha fazla rahatsız etmiyim seni. İyem'i arar sorarım. Sana iyi uykular. '
'Uyurken nasıl göreceksen iyi uykular mesajımı? Bazen saçmalaya biliyorum. Üzgünüm' iki dakika önce gelmişti son mesaj. Direkt cevap verdim.
'Daha iyiyim. Uyumuyordum telefonum sessizdeydi görmemişim. Sen nasılsın?' Anında cevap geldi.
'İyi olmana sevindim. Bende iyiyim.'
'Ama uyuyup dinlenmelisin. Sana iyi geceler.' kız resmen elinde telefon bekliyordu. Bende cevap verdim.
'Sanada iyi geceler çiçeklerin prensesi.'
Telefonumu kapatıp bıraktım. Ve yatmaya karar verdim. Hem belki Edin, İyem'e ilanı aşk felan ederdi de bize eğlence çıkardı.

İyem

Sessiz geçen bir kahvenin ardından Berkay 'iyi geceler' dedi ve gitti. Ne oldu yine buna? Hayır aramız iyi olmuştu ama O yine benimle konuşmama hakkını kullanıp gitti. Bu çocuğu gerçekten anlayamıyorum. Emre'nin odasına giderken asansör yerine merdivenleri kullanmaya karar verdim. Ayaklarımın açılmaya ihtiyacı vardı. Bir kat çıkmıştım ki bir çığlık sesi kulağımı doldurdu. Neler oluyor diye bakmaya gittiğimde, davetlerden tanıdığım ve küçük kızı hasta olan sarışın kadın ağlıyordu. O kadar korkunç görünüyordu ki kadın ne olduğunu öğrenmek için bir hemşireye sordum. Aldığım cevap benimde gözlerimi doldurdu. Küçük kız hayata gözlerini yummuştu. Bu çok zor bir şeydi. Zengin yada fakir olmanız, anne ve babanızın olması yada olmaması, genç veya yaşlı olmanız önemli değildi. Ölüm sizden izin almadan geliyordu. İstediğiniz kadar paranız ve gücünüz olsun ona engel olamıyordunuz. Gözüm düşen yaşlara engel olamazken Emre'nin kaldığı odaya girdim. Emre çoktan uyumuştu. Edin ise camın önünde durmuş dışarıya bakıyordu. Kapıyı kapattığım zaman bana döndü.
"Ne oldu? Neden ağlıyorsun?"