A jedyne com zatrzymał,
To zastawa z porcelany,
Białe kwiaty w zlewu toni,
Też tam światło-to nieśmiałe,
Co z żarówki w kuchni wita.
Lecz walizki drogie,
Jakoby złote ;strychem przesiąknęły,
Chowam myśli przy tym oknie,
Ogranicza mi widzenie.
Choć dalekim od tych wrażeń,
To zabawy iskra w głowie,
Przy tej ścianie,
Przy tym rogu,
Nadal tli się ognisko.
Gdybym słowa częściej liczył,
Gdybym myśli gorzko nie smagał,
Jakim wiatrem poruszony drogowzkaz ?
Dłonie złożą, lecz nie wzbiją,
Oczy zamkną, lecz nie zliczą,
Kropli wody w jednym stawie,
Zwłaszcza w burzę szlaku pustki.
