Our Hogwarts Adventure - Nieuwe vriend, Nieuwe vijand.

6. De Hond

Shelley

Ik word wakker door het maanlicht wat fel in op mijn ogen schijnt. Ik lig in de meisjes slaapkamer, gelukkig. Als ik helemaal wakker ben, kleed ik me aan en ga ik naar de Great Hall. Het is nog donker, maar er staat wel al eten? Nou eten? Er staat maar 1 bord met eten, er ligt een briefje bij. Ik ga op de plek zitten waar het bord staat en vouw het briefje open. Snel lees ik in dikke letters:

'Ik wist dat je vroeg wakker zou zijn. Dus heb ik dit voor je neergezet. Niet te snel eten he? Dan word je misselijk. Kun je om 6 uur aan de rand van het bos op me wachten. Dan kunnen we praten,

Iemand uit Gryffindor'

Zo te zien drukte de persoon hard op het papier, want op sommige plekken zaten scheuren in plaats van letters. Ik kon het gelukkig nog lezen, maar wat ik niet snap is waarom me iemand een briefje geeft waar scheuren in zitten. Is dit dan zo belangrijk? De persoon heeft ook veels te veel inkt gebruikt, want het is nog nat. Daardoor lopen er nu dus druppels inkt over het papier. Snel kantel ik het papier, zodat de inkt niet op de tafel terecht komt. 

Na een tijd te hebben gedacht besluit ik te gaan. Nog een kwartier voordat ik er moet zijn en ik heb nog niet gegeten. Een feit over mij is dat ik een erg langzame eter ben. Dus hoe ik dit op ga krijgen weet ik nog niet. Ik schuif het eten snel in mijn mond, waardoor mijn mond al snel veels te vol zit. Nog een feit is dat ik waarschijnlijk de kleinste mond op de hele planeet heb. Met moeite kauw ik het eten fijn en slik ik het door. Het eten is niet erg goed gekauwd dus ik stik bijna. Ik grijp het glas met pompoensap en drink. Dit is de eerste keer dat ik pompoensap drink en de smaak is niet wat ik had verwacht. Het is zoet. Ik had gedacht dat het naar groentes smaakte. Ach, het zit nu al in mijn mond. 

Ik loop snel overhet terrein zodat ik niet te laat kom. Ik weet niet waarom, maar dit voelt gewoon erg belangrijk. De manier waarop de brief was geschreven en hoe de scheuren waren gemaakt. De manier waarop het werd geschreven. Een slecht persoon kon dit niet hebben geschreven, daar was het veels te zacht en lief voor. Een slim persoon was het wel. De manier waarop alles werd verwoord. Het zag eruit alsof een volwassene het had geschreven. De woordkeuze was niet de woordkeuze van een kind, of tiener. Behalve als we het hebben over Hermione, maar er is niemand die zo schrijft als zij en dus weet ik dat zij het niet was. 

Even later kom ik aan bij de rand van het bos. Er is helemaal niemand! Natuurlijk, hoor. Iemand wil dat ik kom en vervolgens vergeten ze het. De brief zei wel dat ik moest wachten, dus misschien is dat het wel gewoon. Maar waarom moet ik perse wachten? Hoe wist diegene dat ik gewoon niet zou komen, of dat ik niet te laat zou komen? 
Ik ga tegen een boom aan zitten totdat ik achter me gekraak hoor.
'Eindelijk!', zeg ik en ik draai me om naar het geluid.
Dan veranderd mijn gevoel van opluchting naar teleurstelling. Het is een hond... Waarom loopt er nou weer een hond door het bos heen? Het is niet Hagrid's hond want die is volkomen anders. Dit is een zwarte hond, die van Hagrid is bruinig. Tenslotte is deze veel groter. 
Met grote groene, maar toch ook zwarte, ogen kijkt de hond me aan. Hij lijkt verbaasd op de een of andere manier. Wat ik ook doe de hond blijft naar me kijken en als ik weg loop dan volgt hij me. Ik ga tegen de boom zitten en de hond gaat naast me liggen. Verward staar ik voor me uit. De zon komt op en langzaam maar zeker steekt ze boven het kasteel uit. Het zonlicht schijnt recht in mijn ogen, maar het doet me niks. Totdat ik weg kijk. Dan branden mijn ogen en zie ik alleen maar witgeel licht. Na een minuut word het minder en kan ik weer een soort van zien. Ik kijk naast me en de hond lit er nog steeds. Na al het wachten besluit ik om naar het kasteel te gaan. Ik heb lang genoeg gewacht en er kwam niemand. Het was dus gewoon een geintje die iemand met me uithaalde. Zoals gewoonlijk...

Ik begin te lopen en de hond begint te piepen. Ik draai me om naar de hond en bied mijn excuses aan. Dan draai ik met terug naar het kasteel en begin te lopen. De hond stopt met piepen en als ik terug om kijk is hij weg. Zonder reden begin ik te glimlachen en al gauw stop ik er verward mee. 

-In het kasteel-

Ik ga opzoek naar Esmee. Na een half uur vind ik haar eindelijk in de bieb. 
'Hey', zegt ze terwijl ze in boeken kijkt.
'Wat doe je? Ga je te veel om met Hermione? Lees je daarom?', zeg ik klierend.
'Nee, ik kijk of ik familie ben van Sirius Black', verteld ze.
'Waarom denk je dat je familie van hem bent?', braag ik verbaasd.
'Ik zweer dat ik hem ergens in mijn stamboom heb gezien. Ik weet alleen niet meer waar', zegt ze zoekend.
'Nou. Wil je dat ik je help of?', vraag ik en al snel schuift ze een boek mijn kant op.
'Ik moet je iets vertellen, Es', zeg ik dan opeens.
'Wat?', vraagt ze.
'Degene die Sirius Black heeft vrij gelaten? Dat was ik', fluister ik nadat ik om me heen heb gekeken of er nog meer mensen waren.
'WAT?!', schreeuwt Esmee.
'Rustig maar. Als hij zegt dat hij onschuldig is dan vertrouw ik hem. Hij is Harry's peetvader. Hij was goede vrienden met zijn ouders. Vooral James. Ik denk niet dat James vrienden met hem zou zijn als hij hem niet vertrouwde. Ik geloof in zijn onschuld', fluister ik met oprechtigheid.
'Maar hoe heb je hem eruit gekregen?!', vraagt Esmee fluisterend en verbaasd.
'Een puntenslijper', zegik kortaf.
'Een puntenslijper?', zegt Esmee terwijl ze een wenkbrauw optrekt.
'Een puntenslijper', zeg ik weer kortaf.
'Hoe dan?', vraagt ze verward.
'Nou, gewoon. Met een puntenslijper', zeg ik klierend.
'Wat bedoel je met gewoon! Je hebt iemand uit azkaban bevreid met een PUNTENSLIJPER!!', zegt Esmee zacht maar erg krachtig.
'Stil, niet te hard. Ik stop al met klieren', zeg ik snel zodat ze stil word.
'Dankje', zegt ze dankbaar.
'De sleutel is een puntenslijper', vertel ik.
'De sleutel van AZKABAN is een PUNTENSLIJPER!!??', zegt Esmee luid.
'Esmee!!! Wees stil! Je hebt geluk dat we de enige hier zijn', zeg ik perongelijk snauwend. Ik zie dat Esmee daarvan schrikt en ik bied mijn excuses aan.
'Geeft niet. Ik was een beetje stom, maar hoe wist je dat zo zeker', vraagt ze nieuwsgiereig.
'Nou. Wat is klein, simpel, scherp en iets onverwachts? Een puntenslijper', vertel ik een beetje opscheppend.
'Voel je je nu slim?', zegt Esmee lachend.
'Heel erg', antwoord ik geinend.
'Maar waarom heb je hem dan bevreid in plaats van Sam?', zegt Esmee verward.
'Dan wisten mensen gelijk dat 1 van ons, of Draco, erachter zat. Dus ik zocht uit wie haar celmaatje was en heb ik hem bevreid. Ik wist namelijk dat Sam zou vechten voor haar onschuld als ze haar ervan zouden beschuldigen. Ook wist ik dat ze haar dan vrij zouden laten, omdat Sam nogal krachtig is met woorden. En nu heb ik dus 2 onschuldige mensen bevreid. Knap he?', zeg ik trots op mezelf.
'Weet je dat je best wel goed bent in stiekeme dingen doen. En plannen maken?', zegt Esmee lachend.

Dan hoor ik de deur van de bieb openen en iemand die naar binnen loopt. Snel leg ik een vinger tegen Esmee's lippen en word ze stil. Ze begrijpt me wanneer ik wenk. Dus we beginnen over jongens te praten. Tenminste, Esmee begint over Fred te praten en ik luister.