Our Hogwarts Adventure - Nieuwe vriend, Nieuwe vijand.

17. een nieuwe vriend

Pov Sam

"Ah, je bent wakker." Dat is het eerste dat ik hoor als ik mijn ogen open doe, hoe ben ik überhaupt in slaap gevallen? Ik was toch met Tom enzo? Ach. Was dan vast maar een droom. "Uhm, ja. Klein vraagje. Waarom ben ik hier?" Vraag ik verward. Madame Pomfrey zucht en gaat zitten. "Shelley, Esmee en Hermione hebben je gebracht. Je was bewusteloos toen ze je naar binnen droegen en daarna zijn ze weer weggegaan. Ik weet dus ook niet wat er gebeurd is." Zegt ze. 'Shelley?' Denk ik bij mezelf. 'Die zat ook in mijn droo- shit. Het was geen droom.'

Langzaam aan beginnen de herinneringen terug te komen. Het zijn vage flarden, maar net genoeg om een verhaal te vormen. Shelley kwam binnenstormen, en toen besloot Tristan om met haar te gaan vechten terwijl Tom het moest afhandelen. Wat er toen gebeurde weet ik niet meer, wat ik wel weet is dat hij me sloeg en ik over de reling viel. Verder niks meer.

Als ik vervolgens wat tegen Madame Pomfrey wil zeggen, is ze al opgestaan en helpt ze de volgende patiënt. Ik besluit om nog even te rusten en doe mijn ogen dicht. Helaas zijn mijn hersenen het er niet mee eens. Zodra ik in slaap val, zie ik alles weer gebeuren. Het gevecht, de staffen, Shelley die binnenstormt, de klap, de reling, en dan schrik ik wakker, badend in het zweet.

"Rustig maar. Het was enkel een droom." Mompel ik tegen mezelf.  Dan pas realiseer ik me dat het donker is, niemand praat. Het is nacht! "Oh geweldig, wakker schrikken midden in de nacht." Zeg ik met een zucht.

"Ach, als het vaak gebeurd wen je eraan." Zegt een zware stem die ergens uit het donker komt. "Hoezo denk je dat?" Vraag ik terwijl ik mijn benen optrek tot mijn kin. Er volgt geen antwoord,  enkel voetstappen en dan zakt het bed naast me ineens in. "Wow!" Zeg ik verbaasd en ik begin te lachen als ik tegen de persoon aanbots. Ik gok dat het een hij is. Hij begint ook te lachen. "Ik ben trouwens Alex. En ik weet het, omdat ik het zelf heb." Legt hij uit. Begrijpend knik ik. "Dat is zeker wel vervelend, of niet soms?" Vraag ik aan hem. Ditmaal knikt hij. "Best wel, soms heb ik dagen dat ik niet naar de lessen kan, omdat ik gewoon te moe ben. Er zijn wel slaapdrankjes die kunnen helpen, maar die wil ik niet nemen." Zegt hij als hij ziet dat ik mijn mond open deed om iets te vragen. "Omdat de meeste drankjes bijwerkingen hebben,en mijn ouders al nauwelijks genoeg geld hebben om mij hier heen te laten gaan." Vervolgt hij zijn verhaal. Alex en ik kletsen nog een poosje door, totdat ik in slaap val.

De volgende ochtend maakte hij me voorzichtig wakker. Blijkbaar was hij ook in slaap gevallen naast me en net wakker geworden. "Wakker worden, het is tijd voor ontbijt." Zegt hij met een glimlach. Ik knik en ga rechtop zitten. "Lekker geslapen?" Vraag ik terwijl ik me uitrek. Hij knikt. "Beter dan afgelopen week, het is prettig om met iemand te praten voor het slapen."

Samen lopen we naar de Great Hall, ik wankelde zo nu en dan nog een beetje, dus ondersteund Alex me.  Ik glimlach blij en ben even al mijn zorgen vergeten, geen Azkaban, geen Tom en Tristan, geen gedoe. Tot ik de krant zie. "Tom en Tristan, levenslang Azkaban." Azkaban, zelf ben ik daar nog niet eens zo heel lang uit weg. Ja de jongens waren fout, maar Azkaban verdienen ze niet.

"Ik-ik moet even iets regelen." Zeg ik vlug voordat ik weg ren. Ik ren naar mijn kamer en ga op bed zitten, wat moet ik nu ooit doen? Ja het waren klootzakken en ja ze verdienen straf, maar zoiets als een schorsing, geen Azkaban! Misschien kan ik een brief naar het ministerie schrijven, ja dat doe ik! En als ze dan niet luisteren ga ik er persoonlijk heen om het ze te zeg- laat ook maar. Ik durf daar niet nog eens heen, laat staan überhaupt wat tegen iemand daar zeggen!

Met een zucht laat ik me achterover vallen. Misschien weten Shelley en Es wel iets! Direct spring ik weer op en ga ik ze zoeken. Eenmaal gevonden begin ik direct te ratelen. 'Es! Shel! We moeten iets doen! Hebben jullie de krant gezien? Ze gaan hen in Azkaban opsluiten! Dit kunnen we niet toelaten!" Roep ik tegen hen. Shelley en Esmee kijken me aan alsof ik gek ben geworden. "Voel je je wel helemaal lekker? Die gasten hebben geprobeerd om Es, jou en mij te vermoorden!" Roept Shelley woedend. Ik zet een stap achteruit en dan borrelt er ook woede in mij op. "Ohja? Bewijs dat dan! Je verzint dit vast alleen maar, omdat je jaloers bent." "Shelley? Jaloers? Laat me niet lachen." Zegt Esmee sarcastisch. Ik zucht. "Ja, jaloers, omdat Tom en Tris wel aandacht krijgen, en jij niet!" Pure onzin, alles wat ik nu zeg is pure onzin. Alleenmaar omdat ze me zonder iets te zeggen hadden achtergelaten in de ziekenzaal. Eigenlijk moet ik ze dankbaar zijn, maar daarvoor gedraag ik me te trots.

Na nog wat bekvechten, besef ik me dat ik beter sorry kan zeggen. "Het spijt me." Zeg ik. "Het spijt me dat ik me zo arrogant gedraag. Het is gewoon, ik wil geen hulp nodig hebben en jullie hebben me gered en dat ben ik niet gewend." Zeg ik met een diepe zucht. "Ik zal jullie wel even met rust laten." Zeg ik nog snel voordat ik wegloop naar buiten. Eenmaal buiten ga ik bij een boom zitten en kijk ik naar de andere mensen die buiten zijn. Na een poosje komt er ineens iemand naast me zitten, en net als ik wil zeggen dat die persoon op moet rotten, geeft die me een knuffel. "Ik had zo het gevoel dat je wel een knuffel kon gebruiken." Zegt Alex. Ik knik en knuffel terug.

"Ik heb het verkloot." Mompel ik verdrietig en als ik begin te vertellen wat ik deed, begin ik nog te huilen ook! Alex in tegenstelling,  blijft heel kalm en veegt zachtjes mijn tranen weg. Als ik uitgehuild en gepraat ben, knuffelen we weer. Hij zegt niks, maar strijkt zachtjes door mijn haar. Langzaam maar zeker begin ik in slaap te vallen. Het voelt zo veilig bij hem, alsof hij een broer is die ik nooit heb gehad. Met een glimlach val ik in slaap in zijn armen, nadat hij een dekentje om me heen doet.