Our Hogwarts Adventure - Nieuwe vriend, Nieuwe vijand.

1. Prima

Shelley

Wazig staar ik voor me uit. De grote zaal lijkt een stuk kleiner te zijn, dan dat hij eerst was. Misschien zijn er wel minder leerlingen. De hele reis zat ik in mijn eentje, omdat ik Hermione kwijt was geraakt. Daardoor duurde de reis vreselijk lang, want ik verveelde me rot. Gelukkig komt er altijd een einde aan alles. Overal kijken mensen naar me. Waarschijnlijk, omdat ik eruit alsof ik maanden niet heb gegeten. Dat is eigenlijk ook zo. Alles wat ik bij Hermione at kwam er net zo snel weer uit. Hermione weet dat niet, want het is niet zo dat ik voor haar neus ging lopen kotsen ofzo. Het idee dat Sam al 7 maanden lang in Azkaban zit, waar Dementors haar elke dag meerdere malen bezoeken, is vreselijk. Wat nou als ze met 1 of andere serie moordenaar  een cel moet delen. Door die gedachte ga ik bijna weer over me nek. Ik laat het niet merken, en ik hoop dat niemand het stiekem toch heeft gemerkt. Er word nog steeds naar me gestaard, maar niet meer als eerst. Het zijn nog steeds dezelfde mensen. Dat zijn waarschijnlijk van die mensen waar niet aan is geleerd dat je niet naar mensen moet staren, omdat dat onbeleefd is. Ik haat het als mensen naar me kijken, laat staan staren. 1 voor 1 kijk ik ze aan, zodat ze stoppen met staren. Dat is een trucje die ik mijn hele leven al gebruikt. Zelf snap ik niet echt waarom mensen altijd zo naar me staren. Dat hebben mensen altijd al gedaan. Ik weet dat ik lelijk ben, maar kom op. 

Vanuit het niets begint Dumbledore keihard te praten en ik schrik me rot. Ik geef nog net geen gilletje. Nu kijken die mensen dus weer, dus alweer kijk ik ze aan. Ookal haat ik het om mensen aan te moeten kijken, maar het is beter dan aangestaard worden. Ik haat het om aandacht te krijgen. Daarom doe ik ook altijd alsof ik ziek ben, als ik een presentatie ofzo moet geven. Al die tijd dat Dumbledore praat, luister ik niet en ik ben ook niet van plan om wel te luisteren. Dan hoor ik hem mijn naam zeggen en schrik ik weer op uit mijn gedachten. Ongemakkelijk kijk ik hem aan en probeer te doen alsof ik de hele tijd al naar hem aan het luisteren was. Ik leg mijn hoofd in mijn hand en leun met mijn elleboog op de tafel. Het gaat allemaal heel erg stroef, wat het nog ongemakkelijker maakt. Ik hoor mensen lachen en langzaam aan krijg ik het heet. Dumbledore kijkt me verward aan en ik kijk verward terug. Ik heb namelijk geen idee waarom hij mijn naam door de hele zaal moest roepen, want dat doet hij nooit bij andere mensen. Hij kijkt bezorgd naar me en ik laat zien dat alles goed gaat, ookal is dat niet zo. Ik ben vreselijk in liegen en zo te zien heeft hij dat dus gemerkt. Dit is echt een geweldige eerste school dag. De rest Van de professoren zie ik ook bezorgd naar me kijken. Dan doe ik iets heel stoms.

'Alles gaat prima', roep ik door de zaal heen.
Dan wenkt Dumbledore naar Madame Pomfrey die vervolgens opstaat en naar me toe loopt. Ze pakt mijn arm beet. Ik haat het als mensen me zomaar aanraken. 
'Wat heb ik nu weer gedaan. Laat me los', zeg ik een beetje paniekerig.
Ik hoor mensen weer zachtjes lachen. Ik vind het wel genoeg zo en hard loop ik de zaal uit. Snel ga ik naar mijn geheime plekje, waar niemand anders komt. Niemand zoekt hier, omdat niemand het verwacht. Vooral niet van iemand met hoogtevrees. 

De donkere nacht gaat langzaam voorbij en overal hoor ik mensen mijn naam roepen. Er kwam net iemand langs die uit het raam keek, maar ik zat ver genoeg naar achteren en die persoon keek gelukkig niet omhoog. Mensen verwachten niet van mij dat ik goed ben in klimmen en dat ik lenig ben, maar dat ben ik juist wel. Dat zijn de enige fysieke dingen waar ik goed in ben. Ik zie de eerste sterren al aan de hemel. Ik heb alleen last van mijn hoogtevrees als ik naar beneden kijk. Als ik naar de horizon kijk is het niet zo erg. Na een tijdje nagedacht te hebben,  kom ik tot de conclusie dat ik beter de nacht hier door kan brengen en vroeg in de ochtend, voordat iemand anders wakker is, snel naar de Slytherin Commonroom ren en dan stiekem weer in mijn bed ga liggen. Dan hoef ik niks uit te leggen en de rest voelt zich stom, omdat ze me niet hebben gevonden en hebben horen binnen komen.

De rest van de nacht denk ik na over hoe ik Sam vrij kan krijgen. Er moet toch een manier zijn? Als ik nou bewijs had, dat ze niks heeft gedaan, dan kon ik haar misschien wel vrij krijgen, maar ik hoe kan ik nou weer bewijs materiaal bemachten Er IS geen bewijs materiaal! Langzaam raak ik in paniek door mijn eigen gedachten en mijn ogen beginnen te tranen. Zou de rest nog aan het zoeken zijn? Net als ik dat denk, hoor ik een stem zeggen dat ik misschien wel ergens op het dak zit. Van schrik besluit ik nog meer naar achter te gaan, maar wat ik niet door heb is dat achter mij het dak ophoud. Ik voel mezelf kantelen en net als ik probeer weer iets naar voren te gaan val ik. Ik voel de wind langs mij razen. Wat ben ik soms ook een dom wijf!