Our Hogwarts Adventure - Nieuwe vriend, Nieuwe vijand.

9. Het Beste Medicijn

Shelley

Langzaam loop ik door het kasteel heen. Elke keer als ik mijn reflectie zie, schrik ik me kapot. Ik geloof dat ik er nog nooit zo verrot uit heb gezien. Natuurlijk ben ik normaal ook niet echt bepaald een lekker ding ofzo, maar deze keer. Sjeez. De hele nacht zonder slaap en al 3 dagen niet gegeten. Ik heb verschrikkelijk honger, maar elke keer als ik ook maar 1 hap doorslik kots ik het daarna gelijk weer uit. Geen enkele haar op mijn hoofd gaat dezelfde kant op, en als ik ook maar probeer te praten komen er piepen uit die je in Diagon Alley nog kan horen.

Op weg naar de Slytherin Commonroom zie ik mensen naar me staren. Dat verbaasd me echter totaal niet, want ik zie eruit als een vogelverschrikker die de fabriek niet heeft overleeft. Ja, ik weet het. Vogelverschrikkers worden niet in fabrieken gemaakt. Daardoor zie ik er dus ook zo slecht uit.
Een meisje in haar eerste jaar gilt haar longen eruit als ze me ziet. En een jongen, in zijn tweede jaar, begint foto's te maken. Ik ken de jongen, Collin Creevey. Hij maakte vorig jaar van letterlijk alles foto's. Zelfs de slakken die Ron uitkotste. Dit is zo te zien nog niet veranderd.
Ik loop de trappen af naar de Dungeons en ga de Commonroom in. Ik ga zo snel als ik kan naar de badkamer, doe de deur opslot, en begin mijn haar te kammen. Daarna bein ik mijn tanden stralend wit te poetsen...

-FLITS-

Ik sta voor een spiegel. De spiegel is klein en staat op de grond, tegen de muur. Als ik erin kijk zie ik een klein meisje van ongeveer 1 jaar oud. Ze heeft al best lang haar. Blond haar. Ook heeft ze felblauwe ogen, blosjes op haar wangen, sneeuwwitte huid en rode, volle lippen. Ze lijkt een erg op sneeuwwitje, maar dan klein en blond.
Achter het meisje zie ik een silhouette. Zo te zien, die van een vrouw.
Ik zie tegels op de muur wat aangeeft dat ik waarschijnlijk in een badkamer ben. Het silhouette komt dichterbij en gaat op haar knieën zitten. In haar hand heeft ze een tandenborstel met tandpasta erop. Zonder dat de vrouw iets moet zeggen doet het kleine meisje haar mond open en, 'Aah'.
Het meisje pakt de vrouw's hand vast en kijkt goed hoe de vrouw de tandeborstel heen en weer beweegt in de mond van het meisje. Ondertussen hoor ik de vrouw een liedje zingen;

'Poets, poets, poets je gebit. Tot er niks meer tussen zit. Poets, poets, poets je gebit. Witter dan wit. dumdumdum'.

En dan begint ze weer overnieuw. Ik heb het gevoel alsof ik het liedje al wel eens eerder heb gehoord, maar ik weet niet waar, of wanneer. Achter me zie ik een ander silhouette verschijnen. Deze keer is het silhouette een klein jongetje even oud als het kleine meisje. Ik hoor de vrouw hem roepen, maar als ze zijn naam zegt, is alles wat ik hoor vervaagd. Nu pas merk ik dat het gezicht van de vrouw ook vervaagd is. Het jongetje knuffelt het meisje en de vrouw neemt een trotse houding aan. Wanneer het meisje haar mond open doet om (waarschijnlijk) iets te zeggen...

-FLITS-

Mijn ogen schieten open en naar mijn verwachting lig ik op de grond van de badkamer. Buiten de kamer hoor ik mensen dingen zeggen zoals 'Moeten we Madama Pomfrey halen?' 'Ze blijft wel heel lang weg', en 'Shelley gaat alles wel goed?'. Ik kom langzamerhand van de grond af en leun op de wasbak. Ik veeg de damp van de spiegel en kijk naar mezelf. Nu dat mijn haar gekamt is, zie ik er een stuk menselijker uit. Als ik naar mezelf kijk, zie ik dat ik lijkbleek ben en besluit ik te wachten voordat ik uit de badkamer stap. Ik heb nu dus echt geen zin in mensen die vragen of alles goed gaat. Wat was dat allemaal? En wie waren die mensen? Waarom dacht ik het überhaupt? Het had allemaal zo echt geleken. Moet ik dit aan Esmee en Sam vertellen? Misschien wel, maar waarschijnlijk zeggen ze dan 'het was niet echt. Het was gewoon iets wat je zag omdat je flauw viel. Vind je het gek als je al 3 dagen niet hebt gegeten?'. En daar, had ik dus echt geen zin in. Misschien was het wel een herinnering van vroeger. Misschien was ik dat kleine meisje en was dat jongetje mijn broer ofzo! Nu dat mijn gedachten ervover zijn begonnen, realiseer ik me hoeveel dat meisje op me leek.
Ik besluit te stoppen met erover na te denken. Mijn gedachten hebben die herinnering waarschijnlijk gewoon gemaakt, omdat ik geen anderen heb. Nou, ik heb nu tenminste een nep herinnering...
Ik kam mijn haar nog 1 keer door en doe schone kleding aan. Dan wacht ik even totdat de kleur in mijn gezicht terug is totdat ik de badkamer uitstap. Ik grijp de deurklink en buiten de deur hoor ik mensen opstaan en naar de deur lopen. Ook hoor ik mensen weer dingen zeggen 'Zou ze oke zijn?' 'Ze zag er zo net echt vreselijk uit'. Ik haal de deur van het slot af en loop naar buiten. Mensen kijken verbaasd naar me en willen dingen aan me vragen. Ik loop gewoon door en mijn benen bewegen zich snel richting de Commonroom deur. Dan opeens springt er iemand mijn pad op en ik bots tegen diegene op. Ik kijk op. Het is Benny. Hij kijkt bezorgd naar me en wilt beginnen te praten. Daar heb ik dus geen zin in. Eerst doet hij super onaardig tegen me en dan word ik wakker in de ziekenzaal en is hij zoetjes lief en vervolgens praat hij weer niet tegen me. Dag, benny!, denk ik. Ik duw hem opzij en gooi de deur open. Als ik buiten de deur ben smijt ik de deur dicht en begin te rennen. Ik ga de hoek om en blijf rennen. Ik ga gewoon een random kant op, zodat Benny me niet kan achtervolgen.

Na een tijdje stop ik met rennen, omdat mijn ribben vreselijk pijn beginnen te doen. Ik was even vergeten dat rennen niet goed voor mij is. Ik zie dat ik bij het Potions lokaal ben. De deur staat open en op een kier. Zachtjes duw ik de deur open om te kijken of er iets aande hand is. Snape laat zijn lokaal nooit open staan. Zou er iets met hem gebeurd zijn? Al gauw zie ik dat dat niet het geval is. Snape zit zoals gewoonlijk achter zijn zwarte bureau. Ik kijk naar de stoel voor zijn bureau en zie een bekende erin zitten. Sam.
Ik wil weg lopen, maar zie dat Snape me gezien heeft. Ik geef een slappe glimlach, 'Sorry', zeg ik menend, 'Uw lokaal staat normaal nooit open, dus ik dacht dat er misschien iets met u gebeurd was', leg ik uit.
Hij wenkt dat ik naar binnen moet komen, 'Je spreekt de waarheid. Niet veel mensen doen dat tegenwoordig...', zegt hij en zijn blik wijkt af naar Sam. Ze kijkt naar beneden en ziet er schuldig uit, '20 punten voor Slytherin. Door Shelley, niet door jou Samantha Davidson', zegt hij streng en beschudligend tegen Sam.
Ik begin me af te vragen waarom Sam in de problemen zit en Snape lmerkt het en legt het uit, 'Oh', zeg ik droog. Ik kijk Sam vragend aan. Zo te zien is dit niet haar beste dag en ik stop met vragend kijken. Mijn blik veranderd van vragend naar bezorgd. Met grote hoop probeer ik haar uit de brand te helpen, 'Snape? Sam wou mij alleen maar helpen. Ze zocht iets waardoor ik me beter zou voelen. Ik heb niet een al te beste tijd gehad de laatste paar dagen en dus wou ze me helpen', deels lieg en deels ook niet. Daardoor weet Snape niet zo goed of hij me moet geloven, wat erg in mijn voordeel werkt, '10 punten voor Slytherin voor eerlijkheid in een nare situatie van een vriendin'. Bezorgdheid veranderd in enthausiasme. 'Mag Sam weg? Ik neem haar straf wel over', zeg ik. 'Nee, nee. Dat hoeft niet', zegt Snape bijzonder bezorgd naar mij toe, 'Hier', zegt hij terwijl hij me een Potion geeft waarop staat "Weg me Depressie bij heksen en tovenaars". Ik laat zien dat ik erg dankbaar met een verlegen glimlach. 'Mogen we dan nu gaan', zegt Sam dan vanuit het niets. Snape knikt en ze schiet naar de deur. Ik ren achter haar aan, 'Sam, wacht!!', roep ik en ze blijft stil staan, 'Wat is er?', vraag ik bezorgd. Ze verteld me alles over Draco en Pansy. 'Wacht maar', zeg ik en tover een blinddoek om haar ogen heen. 'Wat doe je?', vraagt Sam dan gelijk. 'Dat merk je wel', antwoord ik mysterieus.

De blinddoek gaat af en Sams' ogen worden groot. 'Wat is dit allemaal?', vraagt ze bewonderend. 'Een perfect medicijn voor tiener meisjes met een gebroken hart', zeg ik en achter me hoor ik een bekende stem. 'Mag ik dan ook meedoen?' hoor ik een huilende Esmee zeggen.
Ik en Sam kijken elkaar aan en zo te zien denken we hetzelfde, want tegelijkertijd rennen we naar Esmee en duiken we op haar. 'Knuffelen is deel van het genezingsprocess', zeg ik geinend.

We zitten gezellig met z'n drieën op de bank met bakken ijs in onze handen. Tissues aan allebei de kanten van Sam en Esmee. Tijdens het kijken van onze favoriete films, eten we allerlei verschillende soorten snoep en ijs (en chips , en cola, en nog veel meer, omdat we vreetzakken zijn).
Aan allebei mijn kanten word er huilend tegen me aangeleund.

Zo brengen we de hele nacht door.