Our Hogwarts Adventure - Nieuwe vriend, Nieuwe vijand.

7. de Foto

Esmee

Het leek uren te duren.
Ik zat rusteloos op een stoel, en eens in de zoveel tijd ijsbeerde ik de ziekenzaal rond.
Draco lag al die tijd doodstil op zijn ziekenbed.
Net toen ik weer neerplofte op de harde houten stoel, zwaaide de deur open en drentelde Pansy Pattinson naar Draco.
,,Draco! Leef je nog, schatje?"ze plantte een kus op zijn voorhoofd.
Ik trok een vies gezicht. Dat mijn beste vriendin mijn broer zoende was één ding, dat dit monster het nu ook deed..
,,Hé daar! Blijf met je poten van mijn br.."op het laatste moment bedacht ik me. ,,Van Draco af."
Schattend staarde Pansy me aan.
,,Waarom? Hij is mijn vriendje! Of wil je nu soms beweren dat hij jou leuk vindt?"sneerde ze.
,,Getver."ik rilde bij de gedachte. ,,Nee dankje, maar jij hoort hier niet te zijn. Draco heeft al wat met Samantha."ik zwiepte mijn haar net zo bitchie als zij naar achteren.
Pansy lachte honend. ,,Daar hoef je je geen zorgen meer over te maken. Hij moet niets meer hebben van die slet. Heb je niet gehoord dat ze in Azkaban met meerdere gevangenen..."
,,Wat een onzin!"brulde ik. ,,Sam doet dat soort dingen niet."
,,Wacht eens even, ben jij niet Esmee?"
,,Ja, waarom?"argwanend bedacht ik alle roddels die ze nu over mij zou vertellen.
,,Oh niets bijzonders. Alleen dat Draco altijd zegt dat je zijn beste vriendin bent. Hij praat echt lovend over je, weet je dat. En natuurlijk dat je vrienden bent met die Deatheater."ze boog zich dichter naar me toe. ,,Sommigen zeggen dat jij haar hebt geholpen met ontsnappen. En ook dat je de dochter van Sirius Black bent."fluisterde ze onheilspellend.
Ik rolde met mijn ogen. ,,En geloof jij dat?"
Pansy haalde haar schouders op. ,,Ik geloof nog eerder dat je familie van Draco bent, jullie lijken veel meer op elkaar."
Ik verstijfde. Zou ze het weten?
,,Maar dat is natuurlijk ook onzin."Pansy pakte Draco's hand vast en fluisterde liefkozingen naar hem.
Kokhalzend strompelde ik de zaal uit, op zoek naar iets wat mijn eetlust niet zou verstoren.
Niet dat dat echt zou lukken, het zou een misselijkmakende dag worden.

Eenmaal in het lokaal van Waarzeggerij, wilde je het liefste meteen weer naar buiten. Door de weeïge lucht, en het feit dat het daarbinnen stikheet is omdat professor Trelawny het haardvuur dag in dag uit aan heeft staan, maar van een raam opendoen nog nooit gehoord heeft, heb je meestal het gevoel dat je gaat flauwvallen. Tijdens deze les moesten we elkaars theebladeren lezen, ik besloot samen te doen met Shelley, aangezien Sam bij haar rechtszaak moest zijn.
,,Nou. Ik zie iets wat wel een beetje lijkt op een soort vogel."ze bladerde het boek door opzoek naar iets wat op een vogel leek. ,,Uhm. Hier staat dat je moet oppassen. Er is iemand die je in de gaten houdt. Nu jij."met een klap sloeg Shelley het boek dicht.
,,Dit is een grafsteen."zei ik verbaasd. ,,Dat staat voor gevaar."
,,Dan hoop ik maar..."halverwege werd Shelley onderbroken door professor Trelawny die zei dat de les afgelopen was.
Net toen we naar buiten liepen riep ze Shelley weer naar binnen.
,,Moet ik wachten?"vroeg ik.
Shelley haalde haar schouders op. ,,Ga maar vast, ik zie je zo wel."
,,Oké."helemaal alleen liep ik de trappen weer af. Tot mijn grote spijt kwam ik Jack tegen op de trap. En nog vervelender was dat er niemand in de beurt was.
,,Hey."hij duwde me tegen de muur en plantte zijn lippen op die van mij.
Een paar tellen bleef ik verstijfd staan, toen greep ik mijn toverstok uit mijn zak en vuurde een spreuk op hem af.
Geschrokken rende ik weg, naar the Great Hall.
Ik zag Fred nergens zitten.
,,Oh god."nog steeds geschrokken liep ik naar George toe, die op het punt stond om weg te lopen.
,,Hé, Weasley!"riep ik naar hem.
George draaide zich om en begon te lachen.
,,Hey, Es. Alles goed?"
,,Niet helemaal."mompelde ik. Ik keek om me heen. De halve zaal gaapte ons aan.
,,Uhm, kunnen we misschien ergens anders heengaan?"vroeg ik zachtjes.
George knikte. ,,Sure."samen liepen we de zaal uit, alle blikken in onze ruggen prikkend.
We liepen naar de bibliotheek. Daar ging ik meestal heen als ik me verdrietig, boos of depri voelde. Ik was misschien niet een Hermione, maar ik hield wel van lezen.
Gelukkig was Madame Rommelda er niet, anders zouden we binnen no-time zijn weggestuurd.
,,Dus."George leunde tegen een boekenkast aan. ,,Wat wilde je zeggen?"
,,Nou. Eigenlijk moet ik dit aan Fred vertellen.."
,,Waarom praat je dan tegen mij?"George klonk nieuwsgierig.
,,Maar,"ging ik verder. "Jullie lijken op elkaar, dus ik kan zijn reactie peilen door het eerst aan jou te vertellen, zolang je het geheim houdt."ik slikte nerveus.
,,Klinkt spannend. Heb je iemand vermoord?"zeer geïnteresseerd leunde hij dichter naar me toe.
,,Kop dicht."ik mepte hem op zijn hoofd met het eerste boek dat ik zag.
,,Er is dus een jongen in mijn Quidditch team. Die ene waar ik de halve zomer heb doorgebracht."zei ik ter verduidelijking. ,,Hij zoende me."George's mond viel open.
,,Ik denk dat het door je reactie duidelijk is dat ik dit voor mezelf moet houden."mompelde ik.
George greep mijn hand vast. ,,Nee. Je moet dit aan Fred vertellen. Hij zal jou de schuld niet geven. Maar ik zou die Jack wel waarschuwen.. Jeez, Es, ik had geen idee dat die gast je aanrandde."
,,Dat deed hij niet, toch?"
George keek een beetje gepijnigd. ,,Ik denk het wel."
,,Wordt hij dan van school gestuurd? Dat wil ik niet! Na alles wat hij en zijn familie voor me hebben gedaan is het een beetje ondankbaar om dit terug te doen."ik fluisterde bijna, bang dat iemand dit gesprek afluisterde.
,,Hé, hij begon, remember? En als ik jou was zou ik het nu niet aan Fred vertellen. Hij is een beetje down. Maar ga maar wel naar hem toe, ik weet zeker dat je hem opvrolijkt."George liep weg, mij nog steeds radeloos achterlatend.
,,Bedankt voor de hulp."gromde ik zachtjes, voordat ook ik de bieb uit stormde.

Ik vond Fred in de Uilenvleugel. Hij gaf net een brief aan een schooluil, die zijn vleugels spreidde en wegvloog.
,,Hi."zei ik zenuwachtig. Ik friemelde aan mijn haar.
,,Hoi."het klonk koeltjes.
,,George zei dat ik naar je toe moest gaan. Is er iets?"vroeg ik bezorgd.
Fred haalde zijn schouders op. Ik liep op hem af en probeerde hem een kus te geven, maar hij wendde zich af.
,,Wat is er, Fred?"ik kreeg een hol gevoel in mijn maag. Hij zou het toch niet weten?
,,Weet je wat ik vanochtend vond onder mijn kussen?"vroeg hij.
Fuck, dacht ik. Ik opende mijn mond om antwoord te geven, maar hij legde zijn hand op mijn mond.
,,Het was een retorische vraag."hij trok zijn hand weer terug, alsof hij zich gebrand had. ,,Een foto. Maar niet zomaar één. Een wizardfoto. Jij staat erop. Samen met die ene jongen, ik weet zijn naam niet precies."hij fronste zijn wenkbrauwen.
Alsjeblieft, laat dit niet zijn wat ik denk dat het is. Ik was zo bang dat het een foto was waar ik met Jack zat te zoenen.
,,Jack. Zo heet hij toch?"Freds stem werd koeler. Ik knikte angstig.
Fred lachte honend. ,,Waarom zoende je met hem?"flapte hij er toen uit.
,,Wat?"zei ik zwakjes.
,,Oh, je snapt het niet. Hier, laat ik het even duidelijk voor je maken."hij drukte een foto in mijn handen. ,,Esmee, wij zijn over."hij stormde weg.
Ik richtte mijn aandacht op de foto. Je zag mij in de gang lopen, en toen ineens was Jack daar. Hij duwde me tegen de muur en legde zijn arm naast me neer. Daarna drukte hij zijn lippen op die van mij. Maar het allerergste was nog dat het leek alsof ik hem ook zoende. Ik draaide de foto om.
"Ik hoop dat dit duidelijkheid geeft"stond erop.
Mijn adem stokte in mijn keel.
Een traan drupte over mijn wang. Daar, in de Uilenvleugel, waar mijn vriendje het uitmaakte, zakte ik op de grond en begon te huilen.