Our Hogwarts Adventure - Nieuwe vriend, Nieuwe vijand.

5. oefenen en leugens

Sam

Omdat ik net terug ben vanuit Azkaban moet ik naar Dumbledore. Waarvoor precies weet ik nog niet, wat ik wel weet is dat ik het eng vind. Praten met de directeur. Wat zal hij zeggen? Schorst hij me? Of mag ik blijven?

Om precies zeven uur sta ik voor de deur. Severus Snape, of zoals wij hem moeten noemen, professor Snape komt er net uitgelopen en kijkt kort met minachting naar me. Dan roept Dumbledore me. Wat nerveus loop ik naar binnen. 'U eh, wilde me spreken?' Zeg ik. Hij knikt. 'Ga zitten, ik wil het over de gemiste lessen hebben met je. Ik heb het er al met Severus over gehad, je kan gewoon meedoen met het nieuwe jaar. Maar, je krijgt bijles voor de gemiste lessen.'
Ik glimlach blij. 'Dat is geweldig!' Roep ik blij. 'Ik vrees dat ik ook wat minder goed nieuws voor je heb. Je ouders zijn opgepakt en opgesloten.'
Ik zucht, 'dat wist ik al, ze werkten samen met jeweetwel. Maar ik absoluut niet! Ik haat hem!' Roep ik woedend. 'Rustig maar. Je mag trouwens weer gaan.'

Ik knik en loop weer naar de Slytherin commonroom en pak mijn bezem. Daarna loop ik maar het quidditch veld, waar nog niemand is. Dankzij Jack heb ik nu een oefensnitch, dan kan ik oefenen voor volgende week.

Na een poosje vliegen, duiken, tegen de grond knallen en weer opstaan, stop ik ermee. Ik heb de snitch gevangen! Tevreden loop ik naar de slaapkamer en kleed me om. Het is al avond dus ik doe gewoon mijn pyjama aan. Veel mensen hebben ze al aan. Ik ga op bed liggen lezen en denk na. Tom en Tristan hebben geprobeerd Draco op te sluiten. Naja, uiteindelijk werd ik het. Dus nu ga ik ze terug pakken. Niet nu direct, daar ben ik nog wat te zwak voor. Als de rest van de meiden ook binnenkomt, leg ik mijn boek weg.

'Hey!' Zeg ik vrolijk. Niemand reageert echt. Es en Shel zijn er nog niet. Ik denk dat ze nog in de bieb zijn. Na een poosje stilte vraagt iemand toch maar voorzichtig aan me hoe het was.

'Absoluut verschrikkelijk. Er was heel weinig en vies eten. Wat de dementors kwamen brengen. Het drinken was net niet om van over je nek te gaan. En na een poosje zie je ook mensen die worden gebracht of gehaald. Een keer probeerde zelfs iemand te ontsnappen. Hij werd gezien door een dementor en kreeg de kus.' Kort ril ik als ik er aan denk. De meiden zijn doodstil. Ik glimlach flauwtjes en ga liggen. 'Gelukkig is het hier beter,' Zeg ik gapend. Ze praten nog wat na, terwijl ik in slaap val.

De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker, nog voor de zon op is. Dat is nog een dingetje van Azkaban. Vroeg op zijn, zodat ik de dementors in de gaten kan houden. Nu hoeft dat niet, maar wat ik wel moet is naar de wc.

Als ik zo stil mogelijk terug wil lopen, hoor ik ineens iemand mijn naam zacht roepen. Ik probeer het te negeren en loop door. Als ik bij de commonroom aankom, zie ik dat er al twee anderen wakker zijn. 'Jullie zijn vroeg op,' zeg ik terwijl ik naar ze toe loop. Als ik zie wie het zijn stokt mijn adem kort. Dan begin ik om mezelf te lachen en de jongens kijken me raar aan. 'Sorry, ik dacht even dat jullie Tom en Tristan waren.'
Nu beginnen zij ook te lachen. 'Ik snap dat we soms erg zijn, maar zo erg!' Zegt de een lachend. 'Waarom zijn jullie eigenlijk zo vroeg op?' Vraag ik. 'We hoorde geluid bij de meidenkamer en gingen uitzoeken wat het was. Toen we niks vonden zijn we hier gaan zitten. Ik ben trouwens Peter en dat is Blake. Ik blijf het een vreemde naam vinden. Blake. Net bleek om mee schoon te maken. Ik ben wel volbloed hoor, mijn moeder gebruikte gewoon liever dreuzel spullen. ' Zegt Peter. Ik lach weer. Blake kijkt Peter verontwaardigd aan. 'Alsof jouw naam zo normaal is!' Roept hij. Nu beginnen ze te ruziën over namen en ik lach me rot.

Na een poosje gezellig gepraat te hebben, begin ik weer moe te worden. Voor ik dat kan melden ben ik al in slaap gevallen tegen Blake aan.
'Net uit Azkaban en nu al vreemdgaan!' Is het eerste wat ik hoor als ik weer wakker word. 'Hmm?' Zeg ik nog half slapend. Als ik naast me kijk wat de zware druk op mijn schouder is, zie ik Peter die blijkbaar ook in slaap is gevallen. Aan de andere kant ligt Blake met zijn hoofd op de rand van de bank. 'Was Malfoy niet genoeg voor je?'
Ik haal mijn schouders op en ga weer liggen. Ik doe alsof ik slaap tot ze weg zijn.

------------ paar uur later ------------

Na de lessen ben ik weer gaan oefenen. Het gaat steeds wat beter. Als ik weer een duikvlucht maak om de snitch te pakken, zie ik iemand aan de zijkant staan kijken. Hork. De teamcaptain. Ik land voor hem. 'Wat kom je doen Hork?' Vraag ik uitdagend.
'Kijken hoe slecht jij speelt.'
'Zo slecht speel ik helemaal niet!'
'Ja. Echt wel.' Zegt hij lachend.
Ik zwijg en wil weglopen als hij me ruw terug trekt aan mijn gewaad. 'Tom en Tristan waren vrienden van me.' Sist hij woedend. Ik haal mijn schouders op. 'Kan je ook niks aan doen.' Is mijn droge antwoord. 'Door jouw vrienden zijn ze geschorst,' Gaat hij verder, 'en jij gaat zorgen dat ze terug mogen komen. Of moet ik zorgen dat je terug in azkaban belandt dooddoenerhulpje? En waag het niet tegen iemand te zeggen.' Als er iemand anders aangelopen komt laat hij me snel los en doet alsof hij me vrolijk uitzwaait. Zonder nog wat te zeggen ren ik naar binnen.  Ik ga direct naar mijn kamer en ga op bed zitten, huiswerk maken.

Na een poosje krijg ik een brief binnen.

Geachte Samantha Davidson,

Bij deze de mededeling dat op vrijdag, 13 September, om 3 uur in de middag je verwacht wordt bij het ministerie vam Toverkunst op de tweede verdieping. Voor de zaak van Tom Jones en Tristan Williams.

Groeten, het departement van het ministerie van Toverkunst.

'He dat is morgen al!' Zeg ik tegen niemand in het bijzonder. Dan komt er iemand binnen, die direct naar een bepaald bed loopt en begint te zoeken. 'Wat zoek je?' Vraag ik. Zo te zien schrikt de persoon en kijkt hij me aan. Hij ja, want het is Peter! Opgelucht haalt hij adem als hij ziet dat ik het ben. 'Oh gewoon een boek dat ik had laten slingeren.' Mompeld hij. 'Dit boek?' Vraag ik terwijl ik een boek met een donkere kaft omhoog hou. 'Ja!' Roept hij en hij wilt het boek pakken. 'Maar het is leeg, je hebt er niks aan.' Zeg ik terwijl ik het achter mijn rug hou zodat hij er niet bij kan.
'Geeft niks. Geef nou maar.' Snauwt hij. Ik schud mijn hoofd en pak alvast mijn staf vast, maar voor ik de kans krijg nog wat te doen lig ik al verlamd op de grond. Peter pakt het boekje en richt zijn staf op mij. Het enige dat ik kan is toekijken en hopen dat hij me niet vermoord. Hij bedenkt zich en richt eerst op zichzelf, nadat hij zichzelf onzichtbaar heeft gemaakt loopt hij weg. En niet veel later komen er anderen binnen. Druk pratend gooien ze hun tassen neer tot Laura me ziet liggen en geschrokken gilt.

'Wat is er gebeurd!' Vraagt ze terwijl ze de verlammingsspreuk ongedaan maakt. Als ik alles verteld heb, begint iedereen keihard te lachen. 'Je maakt een grap, Peter is de leukste, knapste en slimste jongen die er is. Hij zou nooit zoiets doen,' zeggen ze. Niemand die me dus gaat geloven nu ik geen bewijs heb. Fantastisch.