Η Καρδιά Του Κόμη.

«Μαζευτήκαμε εδώ, αδελφοί και αδελφές μου, ετούτην την αποφράδα ημέρα για να αποχαιρετήσουμε τον εν Χριστώ αδελφό μας, Κόμη Νικολά Τιερί Λεκλέρ. Έναν άνδρα ενάρετο με μεγάλη καρδιά ο οποίος βοηθούσε με κάθε τρόπο τους φτωχούς και τα παιδιά. Αλλά η ζωή έμελλε να του φερθεί άδικα. Παρόλα αυτά δεν τον γονάτισε και δεν τον έκανε να ξεχάσει εκείνους που είχαν πραγματικά ανάγκη. Συνέχισε…»

Τα λόγια του ηγουμένου αντηχούσαν βαριά στο κατάμεστο από κόσμο νεκροταφείο. Τα πελώρια κυπαρίσσια και τα μνήματα τα οποία ήταν διασκορπισμένα κατά συστάδες αριστερά και δεξιά ήταν καλυμμένα από το πυκνό χιόνι. Ήταν μέσα Οκτωβρίου και το Παρίσι είχε ντυθεί στα λευκά και η θερμοκρασία είχε πέσει στους δεκαπέντε βαθμούς κάτω από το μηδέν για πρώτη φορά τόσο νωρίς στην ιστορία της πόλης. Το κρύο και το χιόνι, όμως, δεν εμπόδισε τον κόσμο. Μαζεύτηκαν όλοι εκείνη την αποφράδα ημέρα, όπως την είχε χαρακτηρίσει ο ιερέας που τελούσε την νεκρώσιμη τελετή, φίλοι, γνωστοί, ξένοι κάποιοι μεταξύ ξένων, για να αποδώσουν το στερνό αντίο στον Νικολά Τιερί Λεκλέρ, τον κόμη, το γιατρό, τον άνθρωπο που πέθανε μετά από χρόνια άνισου αγώνα με την επάρατο νόσο. Πρόσωπα διαφορετικά, άγνωστα μεταξύ τους αλλά με έναν και μοναδικό σκοπό.

 Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον πως ασήμαντες στιγμές, στιγμές που διαρκούν παρά μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα μπορεί να έχουν σημαντική αξία. Οι άνθρωποι στην καθημερινή μας ζωή συναντάμε στο δρόμο και προσπερνάμε άλλους ανθρώπους σαν κι εμάς. Ανθρώπους που δεν μας ενδιαφέρει να τους ανταμώσουμε ξανά, ούτε καν να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Παρόλα αυτά, για εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα αποκτάμε και μοιραζόμαστε μαζί τους μια κοινή ανάμνηση.

Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και κρύβει τη δική του συναρπαστική ιστορία, συνήθιζε να λέει ο κόμης. Κάθε άνθρωπο που συναντάς στο δρόμο γίνεται μέρος της δικής σου πραγματικότητας και εσύ της δικής του. Αυτό σε δένει μαζί του για πάντα. Γιατί, όπως για όλα τα αντικείμενα ισχύει ο νόμος της αλληλεπίδρασης, το ίδιο και ίσως λίγο περισσότερο ισχύει για τις ανθρώπινες σχέσεις!

Συνήθιζε να κάθετε με τις ώρες στο νοσοκομείο και μιλάει με τους ασθενείς. Ήταν άνθρωποι που είτε έπλευσαν τη μεσόγειο για να κυνηγήσουν ένα όνειρο, είτε διένυσαν την ιβηρική χερσόνησο με τα πόδια για μία καλύτερη ζωή, είτε απλά ήταν ξεχασμένοι και περίμεναν ένα ζεστό χαμόγελο να τους βρει για να τους απελευθερώσει από τη μοναξιά τους.