Η Καρδιά Του Κόμη.

Κεφάλαιο 4

            Τρεις μέρες μετά την κηδεία ο Φιλίπ έφτασε στο Λεβέντ με το ακριβό σπορ αυτοκίνητό του. Το άφησε στο χώρο στάθμευσης του νοσοκομείου και ανέβηκε στον εικοστό τρίτο όροφο όπου βρισκόταν το γραφείο της μέλλουσας συζύγου του.

            Δεν είχε πατήσει το πόδι του στο Λεβέντ για περισσότερα από πέντε χρόνια. Είχε βοηθήσει τον πατέρα του να διαλέξουν τα σχέδια και να τελειοποιήσουν τη διαμόρφωση του ώστε να είναι χρηστικό. Δεν είχε βάλει περισσότερο πάθος σε κανένα άλλο έργο που είχε αναλάβει να φέρει σε επιτυχία. Ένιωθε ότι η επιτυχής αποπεράτωση του ήταν καθήκον του. Ένα ιερό καθήκον απέναντι στον αδερφό του και τον πατέρα του. Συνάμα, του έδωσε την ευκαιρία να δουλέψει ξανά μαζί με το γέρο-πατέρα του, όπως τότε που τον διάβαζε για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο.

Σήμερα όμως αντίκρισε ένα διαφορετικό νοσοκομείο από εκείνο που είχε χτίσει. Ήταν μεγαλύτερο, συνειδητοποίησε, και τότε θυμήθηκε μια παχουλή χρηματοδότηση που είχε ζητήσει ο πατέρας του δύο χρόνια πριν για την ανακαίνισή του. Ο Φιλίπ απαίτησε από τον πατέρα του να του εξηγήσει το λόγο για τον οποίο ήθελε να ανακαινίσει ένα νοσοκομείο που είχε μόνο τρία χρόνια ζωής αλλά εκείνος αρνήθηκε να του απαντήσει. Τώρα, όμως, περπατώντας στους διαδρόμους του και κοιτάζοντας τις λεπτομέρειες γύρω του, η απάντηση σχηματίστηκε ξεκάθαρα στο μυαλό του. Ολόκληρο το Λεβέντ μύριζε το χέρι της Μπεατρίς. Είχε πάρει ένα ψυχρό και αφιλόξενο νοσοκομείο και το μετέτρεψε σε ένα ζεστό και φιλόξενο χώρο όπου οι ασθενείς θα γιατρεύονταν. Ένα αίσθημα ευχαρίστησης πλημμύρισε την καρδιά του και συνέχισε το δρόμο του.

            Όταν έφθασε στον προορισμό του, αντίκρισε τη νεαρή γραμματέα της Μπεατρίς να κάθεται στο μικρό της γραφείο και να συμπληρώνει κάτι έγγραφα που είχε μπροστά της. Δεν θα έπρεπε να είναι πάνω από είκοσι χρονών, σκέφτηκε. Τα μαύρα μαλλιά και η σκούρα επιδερμίδα της πρόδιδαν την καταγωγή της Μαρί: δεύτερη γενιά μαροκινών μεταναστών στη Γαλλία, πράγμα που φανέρωνε ότι οι γονείς της πάλεψαν σκληρά για να την αναθρέψουν και να τη σπουδάσουν. Ένα από τα κατορθώματα του πατέρα, αναρωτήθηκε.

            Η νεαρή γραμματέας απέσπασε την προσοχή της από την δουλειά που έκανε. «Καλημέρα σας κύριε, πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;» τον ρώτησε μιλώντας άπταιστα γαλλικά και  χαμογελώντας του ευγενικά. Τον κοίταξε αναγνωριστικά προσπαθώντας να θυμηθεί που είχε ξαναδεί τον γοητευτικό κύριο που στεκόταν μπροστά της, αλλά οι προσπάθειές της κρίθηκαν μάταιες.