Η Καρδιά Του Κόμη.

Κεφάλαιο 18

            Το χάραμα τους βρήκε αγκαλιασμένους σφικτά και παραδομένους τον ένα στη ζεστασιά του άλλου. Ο πρώτος που ξύπνησε ήταν, όπως φυσικά ήταν αναμενόμενο, ο Φιλίπ ο οποίος για πρώτη φορά δεν έλεγε να απομακρυνθεί από το πλευρό της.

Η Μπεατρίς κοιμόταν ειρηνικά και η αναπνοή της έβγαινε αβίαστα από τα πνευμόνια της. Τα καστανά μαλλιά της, σαν θάλασσα από κορμούς δέντρων, κάλυπταν το μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι της και χάιδευαν το πρόσωπο του.

Τίποτα δεν μπόρεσε ποτέ να διαταράξει τον βαθύ της ύπνο, σκέφθηκε ο Φιλίπ και χαμογέλασε τρυφερά στα κλειστά της μάτια.

Τα λεπτά έτρεχαν σαν γάργαρα νερά στο πλάι της. Ο Φιλίπ παρέμεινε για αρκετό χρόνο ξαπλωμένος ανάσκελα να ατενίζει στο ξύλινο ταβάνι παραδομένος στις σκέψεις του. Ρίγησε στην ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας. Η θύμηση του Λεβέντ, οι τύψεις για το χαμό του, η ανησυχία για την ασφάλεια της Μπεατρίς και η έλλειψη του πατέρα του σε συνδυασμό με τον πόθο που τον κατέτρωγε σαν σαράκι, τον άφησαν τρωτό στα άυλα χέρια του πάθους του για την γυναίκα που σε κάποια άλλη εποχή επιθύμησε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Το κορίτσι που κάποτε αγάπησε.

Εξοργίστηκε με τον εαυτό του για την κατάντια στην οποία εγκατέλειψε την θέληση του να περιέλθει και που τώρα είχε γίνεις δούλος της. Ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα παραμύθιαζε τον εαυτό του ότι μια φορά θα ήταν αρκετή για να σβήσει το πάθος που τον έκαιγε και που τόσο κακομαθημένα ήθελε να διοχετευθεί.

Λάθος! Μέγα λάθος! Όχι μόνο δεν αποσβέθηκε η φωτιά του πάθους που τον κατάκαιε αλλά αντιθέτως επιδεινώθηκε επικίνδυνα. Αισθανόταν τον εαυτό του να την θέλει πάλι, να την θέλει συνέχεια. Έπρεπε να τη βγάλει από τον οργανισμό του σαν μεταστατικό υιό και να την αφορίσει ως παγανιστή ειδωλολάτρη. Επιβαλλόταν να την κάνει δική του μέχρι που να μην την επιθυμεί άλλο. Ήταν σοβαρά άρρωστος και το μόνο αντιβιοτικό για την ασθένεια από την οποία έπασχε ήταν το κορμί της.

Κάτω από τα δροσερά σατέν σεντόνια ένιωσε τον ανδρισμό του να διαμαρτύρεται και να πάλλετε αχόρταγα. Αναστέναξε παραδομένα και γύρισε στο πλάι. Πλησίασε το κοιμισμένο της κεφάλι και το φίλησε τρυφερά.

Τίποτα καλό δεν θα μπορούσε να βγει από αυτή του την πράξη, σκέφτηκε απεγνωσμένα, εθελοτυφλώντας τους μπελάδες που τους περίμεναν στο μέλλον.

Η Μπεατρίς άνοιξε τα μάτια της νυσταγμένα και του χαμογέλασε πίσω από την θολούρα των ονείρων της. Το σώμα της πονούσε μετά τη φλογερή χτεσινοβραδινή νύχτα που μοιράστηκαν οι δύο άδοξοι εραστές. Ο πόνος όμως που είχε εγκατασταθεί στο κέντρο της θηλυκότητας της ήταν γλυκός και πικρός συνάμα, ένας πόνος που θα καλωσόριζε όποτε της δινόταν ευκαιρία και που θα μετάνιωνε με το πέρασμα του.