Η Καρδιά Του Κόμη.

Κεφάλαιο 21

Ο Γενάρης έφθανε πια στο τέλος του με μόνο δύο ημέρες να απομένουν για να μπορεί να αποκαλεστεί παρελθόν. Η Μπεατρίς περίμενε το Φιλίπ να επιστρέψει από ένα γρήγορο επαγγελματικό ταξίδι που δεν μπορούσε να αναβληθεί.

Το ρολόι έδειχνε επτά και μισή όταν άκουσε το κουδούνι να χτυπάει. Έτρεξε προς την πόρτα για να την ανοίξει προτού την προλάβει η Μιρέιγ. Μπορεί να έλειπε μόνο δύο μέρες αλλά παρόλα αυτά της είχε λείψει.

Πίσω όμως από την πόρτα δεν στεκόταν ο Φιλίπ, όπως έλπιζε, αλλά ο Μιγκέλ. Η Μπεατρίς ξαφνιάστηκε από την εμφάνισή του στην έπαυλη και της πήρε λίγο χρόνο μέχρι να βρει ξανά την ψυχραιμία της.

«Κύριε Ντίαζ,» πρόφερε η Μπεατρίς ξαφνιασμένη.

«Δεν είχαμε πει ότι μπορείς να με φωνάζεις Μιγκέλ;» της είπε χρωματίζοντας τη φωνή του με μια προσποιητή απογοήτευση.

«Με συγχωρείς Μιγκέλ. Πέρασε μέσα,» εκείνος δεν έχασε δεύτερη ευκαιρία και μπήκε μέσα. «Σε τι οφείλω την τιμή της επισκέψεως σου;» τον ρώτησε γεμάτη περιέργεια καθώς τον οδηγούσε στο σαλόνι.

«Μπεατρίς, συγχώρεσε με για την ξαφνική μου επίσκεψη αλλά θα ήθελα να σου μιλήσω εάν δεν σε πειράζει,» κατάφερε να ξεστομίσει ο Μιγκέλ με σοβαρό ύφος, αλλά πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε άκουσε το κουδούνι να τον διακόπτει.

Ο Φιλίπ έσπευσε στο σαλόνι γεμάτος ενθουσιασμό αλλά μόλις αντίκρισε τον Μιγκέλ το βλέμμα του σκοτείνιασε.

«Τι κάνεις εδώ, Ντίαζ;» τον ρώτησε σοβαρά και μ’ ένα ίχνος υποψίας στον τόνο του. Ο Μιγκέλ μετά την εμφάνιση του Φιλίπ έχασε την αποφασιστικότητα την οποία είχε πηγαίνοντας να δει τη Μπεατρίς.

«Τίποτα,» είπε κι αυτός με τη σειρά του σοβαρά. «Ήταν λάθος μου να σας ενοχλήσω. Μαντάμ. Κύριε,» τους αποχαιρέτησε με ένα νεύμα του κεφαλιού του και έκανε να φύγει.

«Ένα λεπτό, Ντίαζ. Θα σε συνοδεύσω,» ακούστηκε να λέει απότομα ο Φιλίπ.

«Δεν είναι ανάγκη, Λεκλερ. Θα βρω μόνος μου την έξοδο,» είπε και εξαφανίστηκε.

Ο Φιλίπ κοίταξε τη Μπεατρίς ζυγίζοντας την. «Φιλίπ, σου τ’ ορκίζομαι. Δεν έχω ιδέα γιατί ήρθε εδώ,» έσπευσε η Μπεατρίς να τον διαβεβαιώσει φοβούμενη μήπως η εμφάνιση του Μιγκέλ ταράξει την ηρεμία που είχαν καταφέρει να εντάξουν στην ζωή τους.

«Το ξέρω,» της είπε ο Φιλίπ και της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Την πλησίασε και την πήρε στην αγκαλιά του. «Σε επιθύμησα,» είπε και τη φίλησε τρυφερά.