Secrets of the dark forest (ON HOLD)

Hospital

lieve lezers, 

Ik ben weer druk bezig met schrijven, mijn excusses omdat het zo lang heeft geduurt. Ik heb het ontzettend druk met stage en school en mijn andere boeken dat ik niet 24/7 aan dit boek kan werken. Sorry ;)

Maar hier eindelijk weer een hoofdstukje

Ik zucht, 5 meisjes. Ik wil niet dat ze gebruikt worden. 'Vader, we moeten 5 menselijke meisjes naar Álainn brengen, ik mag ook 1 van hen zijn. Hij wil dat voor dat ik de jongens terug krijg. Ik wil 1 van die meisjes zijn. Ik moet Neamh zien.' Zeg ik zuchtend. Mijn vader knikt. 'Goed wij gaan nu naar hun wereld toe en halen 4 meisjes op. We pakken ze zo van de straat, goed?' ik knik. Er zit niets anders op. Ik wil Neamh weer terug. Ik heb hem verschrikkelijk gemist. Ik kan niet zonder hem. Ik begin te huilen. Tine komt bezorgt naar mij toegelopen. 'meisje toch, we krijgen hun wel terug. Maak je geen zorgen. Je gaat binnenkort samen met de 4 meisjes naar je jongens.' Zegt Tine liefdevol. Ik knik en veeg mijn tranen van mijn wangen af. 'Tine en papa willen jullie de meisjes zoeken, dan halen jullie er 8 op en dan kies welke ik meeneem.' Ze knikken allebei. 'Dan ga ik aan mijn krachten werken zodat ik mijzelf kan verdedigen.' Tine knikt goedkeurend en ze loopt samen met mijn vader de deur uit.

Ik sta in mijn eentje in het kantoor van mijn vader. Ik besluit dat ik hier niet meer wil zijn en besluit naar de mensen wereld te gaan om daar Killians vader even bang te maken in mijn wolvengedaante.

Na een half uurtje sta ik voor mijn ouderlijk huis, ik verander in een wolf en geef een kopstoot tegen de deur zodat het lijkt alsof iemand aanklopt. Ik hoor met mijn wolvengehoor dat mijn nep vader opstaat en naar de deur loopt. Hij opent de deur en zijn ogen worden groot. 'Owhjee nee alsjeblieft niet. Ik wil nog niet sterven.' Jammert hij. Ik grijns met mijn tong uit mijn bek en begin te grommen. Mijn nep vader deinst achteruit ik spring snel naar binnen en ik laat mijn tanden zien. Hij begint te gillen en rent naar de keuken en grijpt een mes van het aanrecht. Ik spring richting mijn nep vader en ik voel een scherpe pijn in mijn rechterflank. Ik spring snel van hem af en deins achteruit. Ik kijk naar mijn zij en zie dat er een flinke scheur in mijn huid zit. Ik ren het huis uit. Richting de hoofdweg. Het bloed stroomd flink en ik voel mijzelf licht in mijn hoofd worden. Ik verander snel in een mens en val flauw naast de weg. Ik hoor auto's toeteren en remmen. Dan wordt het zwart voor mijn ogen en hoor ik de geluiden van schreeuwende mensen weg ebben.

***************************************************************************

Ik wordt wakker in het ziekenhuis. Er staat een arts naast mijn bed en stelt zichzelf voor. 'Madame, wat is uw naam? Ik ben dokter Harrison.' Vraagt de arts vriendelijk. 'Destiny Smith.' Zeg ik zwakjes. 'Wat is er gebeurt?' Vraag ik verward. 'u bent twee dagen geleden hier binnen gebracht door ene meneer Justin Versluijs. Hij vond u aan de kant van de weg flink bloedend. We hebben u gehecht en twee bloedtransfusies gegeven. 1 van uw ribben was gebroken door dat het mes er waarschijnlijk doorheen is gegaan.' Ik knik, ik herinner mij weer dat ik als wolf mijn nep vader ben gaan pesten en hij een mes in mijn flank had gestoken. 'Wanneer mag ik naar huis?' Vraag ik. 'over een week, we willen u goed in de gaten houden, u heeft namelijk 35 hechtingen in uw rechterzij. Die moeten eerst goed helen, en er is waarschijnlijk een zenuw geraakt waardoor je je benen tijdelijk niet kan bewegen.' Zegt de dokter ernstig. Mijn ogen worden groot. 'Verlamd? Voor hoelang?' Vraag ik terwijl ik tranen in mijn ogen voel komen. 'Voor een aantal weken, u zult met revalidatie weer moeten leren lopen.' Ik begin te huilen, niet omdat ik verlamd ben maar omdat ik terug moet, want ik moet mijn jongens halen. Neamh nu zie ik hem nog langer niet. 'Meisje toch, het komt goed. We zullen goed voor je zorgen. U heeft alleen nog geen bezoek gehad, we konden niemand contacten. Wie kunnen we bellen voor je?' Vraagt de dokter. Ik schud mijn hoofd. 'U kunt niemand bellen. Ik ben hier alleen. Mijn ouders zijn weg, ze zijn onbereikbaar.' De arts knikt, maar in zijn ogen zie ik dat hij er geen reet van snapt. 'Ik ga even verder met mijn ronde, ik kom over een uurtje weer bij u terug.' Ik knik en zak terug in de kussens.

Misschien kan ik iemand berichten dat ik hier lig... Owh nee ik heb geen vrienden helemaal vergeten, ten minste niet hier.

Wacht!! Tyr, ik kan hem bellen. Hij is in de mensen wereld en kan mijn vader inlichten. Ik druk op het rode knopje naast mijn bed en 10 seconden later komt er een verpleegkundige binnen rennen. 'Mevrouw Smith, wat is er aan de hand?' Roept ze bezorgt. 'Zou ik de telefoon mogen gebruiken, ik weet iemand die ik kan bellen die mij kan ophalen.' Vraag ik vriendelijk. De verpleegkundige knikt en gaat een telefoon halen. Na een paar minuten is ze terug met een mobieltje. 'Ik kon geen telefoon vinden dus u kunt mijn telefoon gebruiken.' Lacht ze vriendelijk. Ik bedank haar en kijk de kamer rond er liggen nog 3 andere mensen. 'Zou ik misschien wat privacy kunnen krijgen dat ik de kamer hier even uitga. Ik zou wel graag even naar buiten willen.' De verpleegkundige kijk nadenkend de kamer rond. 'Ik kan u wel even naar buiten brengen maar niet langer dan 10 minuten in verband met infectie gevaar. Ik ga dan even een rolstoel halen.' Zegt ze en loopt de kamer weer uit. Na 5 minuten is ze terug met een rolstoel. 'ik ga u nu in de rolstoel zetten, het kan even pijn doen bij uw hechtingen.' Ik knik angstig.
ik wordt op de rand van mijn bed gedraaid, met behulp van de verpleegkundige sta ik op en wordt in de rolstoel gezet. Ik probeer mijn benen goed te zetten maar ik krijg er geen beweging in. Ze doen het niet meer...

Ik zit nu alleen buiten in de tuin met een dekentje over mijn benen heen. Ik heb op internet het nummer van Tyr opgezocht en typ nu zijn nummer in.

Tyr: hallo, met wie spreek ik?

Ik: Hoi Tyr, met Prinses Destiny. Ik heb je hulp nodig.

Tyr: wat is er aan de hand? Je vader en Tine zoeken je al dagen.

Ik: Ik ben in het ziekenhuis vlak bij mijn oude woonplaats, ik ging mijn vader als wolf pesten en toen stak hij een mes in mijn flank waardoor ik nu verlamd ben en ik 35 hechtingen heb.

Tyr: je vader?

Ik: Ik bedoel mijn nep vader, hij deed zich voor als mijn vader toen ik nog niet wist dat de koning mijn vader was. Maar wil je mij nu op komen halen, ik moet hier weg. Ik moet terug naar mijn vader en Tine ze kunnen mij vast wel helpen.

Tyr: Ik kom er gelijk aan, ik ben over 5 minuten bij je.

Ik: dankje Tyr, schiet alsjeblieft op, ik rol wel vast naar de parkeerplaats anders halen ze mij straks binnen.

Tyr: is goed ik zie je daar prinses.

Ik hang de telefoon op en rol onhandig naar de parkeerplaats. Achter mij hoor ik iemand mijn naam roepen, niet snel daarna hoor ik rennende voetstappen. Snel rol ik achter een muurtje en hou mij heel stil. Na 5 minuten zie ik een grote Dodge ram de parkeerplaats oprijden met het teken van mijn vader erop. Het is namelijk een Ierse triskel. Ik rol naar de auto toe en Tyr opent de deur. 'Stap in meid!' Roept hij. Ik zucht, 'Tyr, ik kan niet lopen weet je nog? Ik ben verlamd.' Roep ik. 'Owh ja, ik kom eraan?' Ik hoor Tyr op de grond springen en naar mij toe lopen. Ik voel zijn sterke armen mij optillen en in de auto zetten. Mijn rolstoel wordt achterin gegooid en Tyr rent snel naar zijn kant van de auto. Hij start de auto en rijd snel weg. Ik zie in de achteruit kijk spiegel dat er allemaal politie auto's bij het ziekenhuis tot stilstand komen en ik zie de artsen naar de auto van Tyr wijzen. Ze weten dat ik weg ben.