Secrets of the dark forest (ON HOLD)

Thuis

Na een half uur rijden zijn we eindelijk van de politie af, ze konden de auto van Tyr niet bijhouden. We rijden nu door het dichte bos heen Tyr gaat steeds harder rijden, na een paar minuten zie ik een groot hek opdoemen, ik kijk verbaast voor mij uit. Een hek?? 'Heb je nog nooit de ingang van het demonen rijk gezien lief?' Vraagt Tyr verbaast. 'hoe ben je dan ooit binnen gekomen?' 'De eerste keer bracht Vincent mij, en daarna ben ik alleen nog maar met de geblindeerde koets gegaan.' Zeg ik. Tyr knikt en stopt bij de grote poort. Er lopen 2 bewakers richting de auto van Tyr, bij de motorkap splitsen ze op, de 1 loopt naar mijn kant van de auto en de ander naar de kant van Tyr.

Ik laat mijn raampje zakken en de bewaker kijkt mij aan, als hij mij herkend worden zijn ogen groot. 'Prinses Destiny, waar bent u geweest, de hele demonen wereld is doorzocht en de mensen wereld ook. Zeg me alsjeblieft niet dat je bij die verdomde engelen was.' Roept hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, nee, ik lag in het ziekenhuis. Maar mag ik er door want ik moet mijn vader zien.' De bewaker knikt en laat mij en Tyr passeren. Tyr rijd snel door de poort heen en geeft plankgas richting het kasteel.

Tyr remt bij het kasteel en stapt uit zijn auto. Hij loopt naar mijn kant en tilt mij op en loopt richting het kasteel. 'Tyr mijn rolstoel!!' roep ik. 'Nee, zo kan je niet het kasteel binnen komen. Ik draag je wel.' Ik haal mijn schouders op. De deurwachters doen de deur voor mij en Tyr open. 'Wil je me eerst naar mijn kamer brengen dan kan ik wat anders aantrekken.' Vraag ik aan Tyr, Tyr kijk me raar aan. 'Vrouwen...' hoor ik hem mompelen maar toch verandert hij van richting.

Ik wordt door Tyr op mijn bed gelegd. 'Ik wacht buiten wel even.' Ik knik. 'Bedankt voor alles Tyr.' Tyr knikt en loopt de deur uit. Gealach komt binnen en ziet mij op mijn bed liggen. 'Destiny!!' roept ze. 'Je bent terug,... we... je vader..... de koning .... waarom sta je niet op?' Vraagt ze als ik roerloos blijf liggen. 'Ik ben verlamt door een ongelukje, maar zou je me kunnen helpen met andere kleding aan te trekken, want dat ziekenhuis tenue staat me niet echt. Blauw is niet mijn kleur.' Giechel ik. Gealach lacht nogal stijfjes maar helpt me toch in een lange diep rode jurk die alleen rond mijn middel strak zit en de rest lekker los hangt. 'Wilt u ook schoenen en een tiara?' Vraagt ze voorzichtig. 'Ik knik, wil niet het idee wekken dat ik nooit meer kan lopen en buiten dat ik hou niet van koude voeten.' Zeg ik rustig, ik kijk mijn kamer rond, dat wordt hier weken vertoeven omdat ik niet kan lopen. Er loopt een traan langs mijn wang. Ik wil zo graag lopen nu. Gealach komt terug met hoge zwarte laarzen zonder hak en een simpele zilveren tiara vol met diamanten en 1 grote robijn in het midden. 'Ik heb expres geen hakken gepakt voor het geval dat u straks weer kan lopen of gaat oefenen.' Zegt ze lief tegen me, terwijl ze wel een beetje onzeker lijkt over haar keuze. 'wat een super idee Gealach, wat lief dat je met me mee denk.' Zeg ik lief terug, ik ben haar zo dankbaar wat ze allemaal voor me doet. Als mijn tranen gedroogd zijn, gaat Gealach Tyr roepen. Tyr opent de deur en loop naar mijn bed. 'Bent u klaar om te gaan, prinses?' Ik knik, Tyr tilt me op, ik hang als een hulpeloze baby in zijn armen, ik haat het om afhankelijk te zijn. Ik kijk nog eens goed naar Tyr als hij me door het kasteel draagt. Grote brede man, lang zwart krullend haar en onder de tatoeages. Ik kijk weer weg, onderweg komen we gelukkig niemand tegen. Na een paar minuten zijn we bij mijn vader kantoor. Ik ga iets naar voren hangen en klop op de deur. 'Binnen!' Hoor ik mijn vader roepen. Tyr opent de deur en loopt met mij in zijn armen naar binnen. Mijn vader zit aan zijn bureau en kijkt op als hij de zware voetstappen van Tyr hoort. Zijn ogen worden groot als hij mij ziet. 'Desiny, waar was je, ik heb mij ontzettend veel zorgen gemaakt.' Roept mijn vader met grote ogen. 'Het spijt me, vader. Ik lag in het menselijke ziekenhuis, ik ging mijn ''nep'' vader treiteren, maar dat pakte niet zo goed uit toen hij een mes in mijn zij stak, ik heb nu dus 50 hechtingen in mijn rechter zij en een gebroken rib.' Mijn vader knikt. 'Was dat het? Want Tyr draagt je, dus ik denk dat er iets meer is.' Ik zucht. 'Ja klopt, dat mes heeft een zenuw beschadigd dus ik ben nu tijdelijk verlamd. Over een paar weken met veel oefening kan ik weer lopen.' Zeg ik triest. Mijn vader kijkt me nog eens aan. En zucht dan diep. 'En de oefening met Álainn en de jongens dan??' 'dat gaat gewoon door! Ik ga nou niet terug trekken. Ik ga gewoon ook al kan ik niet lopen.' Zeg ik vast beraden. Mijn vader knikt. Misschien dat Tine iets weet dat je weer kan lopen. Ik knik, ik hoop het echt ik wordt er nu al moe van.

Samen met Tyr en mijn vader lopen we naar Tine, nou ja Tyr en mijn vader lopen, ik hang in Tyr zijn armen. We lopen naar de vrouwen kamer van Tine waar ze meestal met mijn kleine half broertje Cré is. We kloppen op de deur. Binnen hoor ik mijn moeder en Tine binnen roepen. We lopen naar binnen, Tyr zet mij neer op de bank, mijn vader gaat tussen Tine en mijn moeder zitten en geeft Cré een kusje op zijn hoofdje. 'Wat is er aan de hand, dat er nu 2 mannen in mijn ruimte zijn?' Vraagt Tine verbaast. 'Destiny is verlamt heeft hechtingen in haar zij en wil alsnog naar Álainn toe, dus kan je haar helpen om binnen nu en 24 uur te leren lopen?' Vraagt mijn vader. Tine en mijn moeder worden allebei wit met een beetje groen rond hun neus. 'Wat heb je in hemelsnaam uitgespookt.' Roept mijn moeder boos. 'Ik ging Killians vader een beetje pesten in mijn wolven gedaante.' Zeg ik blozend, ik kijk naar beneden naar mijn rode jurk en pluk wat aan mijn lange witte haren. 'Verdomme doos die je bent. Je weet dat hij extreem gevaarlijk is.' Roept mijn moeder boos. Tine kijkt naar mij en dan naar mijn moeder. Ze zucht en loopt naar Tyr toe. Ik volg Tine met mijn ogen terwijl mijn moeder op de achtergrond door blijft tieren over hoe stom ik wel niet geweest ben en hoe bezorgt ze wel niet is geweest dat ik 2 dagen spoorloos was.
Tine fluistert wat in Tyr zijn oor. Na een paar seconde zie ik Tyr naar mijn moeder lopen en haar bij haar middel oppakken en de kamer uit dragen. Mijn moeder blijft schreeuwen tegen hem maar ook tegen Tine, mijn vader maar voornamelijk tegen Tyr dat ze het recht heeft om mij straf te geven omdat ik haar dochter ben. Als mijn moeder de kamer uitgedragen is komt Tine weer naast mij zitten. 'Ik heb wel een idee, maar het zal een zware 24 uur worden met veel oefening.' Ik knik, ik vraag me af wat het zal zijn, Tine zit meestal met goede ideeën. 'Kom maar op het je goede idee.' Zeg ik vast gesloten. 'Ik kan je vleugels geven, die zijn afkomstig van de elven die in een ander koninkrijk wonen. Het is vrij makkelijk om je vleugels te vormen maar het is een uitdaging om laat over de grond te vliegen en ze te bedwingen. Wil je deze kans aannemen?' Vraagt Tine terwijl ze bedachtzaam over haar voorhoofd wrijft. 'Ik doe het, maar zijn die vleugels dan altijd zichtbaar? Of kan ik ze een soort inklappen en hoe moet ik ze dan bewegen, en kan een half demon überhaupt wel vleugels krijgen?'
'Het is mogelijk, ik heb het zelf ook ondervonden. Het kost wat training, maar in die tijd kan je wel vooruit komen zonder dat je de hele tijd gedragen moet worden door 1 van ons.' Zegt Tine terwijl er zacht groen licht achter haar rug begint te schijnen. 'Dit is echt 1 van de dingen waarom ik verlieft op je ben geworden.' Hoor ik mijn vader zacht tegen Tine fluisteren. Tine glimlacht verliefd naar mijn vader. De vleugels op haar rug die nu helemaal uitgevouwen zijn, zijn echt prachtig. Ze zijn groen met in het middel zacht roze en over de hele vleugel ingewikkelde baby blauwe patronen. 'Wauw' fluister ik zacht. 'ze zijn echt prachtig. Nu wil ik ze zeker weten.' Tine knikt. 'lieverd, neem jij je dochter even mee naar de trainingszaal.' Mijn vader knikt en loopt naar mij toe. 'Hou je vast Des, daar gaan wel.' Met dat hij dat zegt vlieg ik al door de lucht, en beland in mijn vaders armen. Mijn vader loopt met mij in zijn armen richting de trainingszaal. We lopen door de verlaten gangen, de vloer is donker en de muren zijn diep rood geschilderd, het geeft een donkere look aan dit kasteel, ik hou er van. Normaal als ik hier langs loop kijk ik niet echt om mij heen, maar nu ik hier toch zo hang heb ik niet veel keuze dan lekker om mij heen te kijken. Overal staan van die zwaarden en schilden. Waarom?? Geen idee. Voor de sier denk ik.