Secrets of the dark forest (ON HOLD)

avondeten

Ik loop naar eetkamer toe, ik heb samen met mijn vader afgesproken dat ik en alle jongens samen gaan eten. Ik voel me lichtelijk nerveus, gelukkig heb ik wel een andere jurk mogen aantrekken want er zaten nog bloedvlekken op, ik heb nu een prachtige licht grijze bijna zilveren jurk aan. Dit is echt mijn lievelings jurk tot nu toe, het glanst zo mooi terwijl ik door het licht loop. Ik kom bij de eetkamer aan, buiten is het altijd donker maar de klok geeft aan dat het in de mensen wereld nu 6 uur s avonds is, voor mij dus etenstijd. Door mijn vader heb ik me laten vertellen dat 1 dag in de Demon wereld 2 dagen in de mensen wereld is. Ik neem plaats aan de grote tafel en kijk naar de 5 overgebleven jongens, ze zitten allemaal naar me te kijken. Normaal zou ik hier ontzettend verlegen van worden, maar gek genoeg heb ik dat nu niet. 'Zo, hoe vinden jullie het dat jullie bij de laatste 5 zitten?'vraag ik. 'Ja, leuk ik had alleen verwacht dat minder jongens je zouden aanvallen.' Zegt Dave met een glimlach. 'Dat had ik ook verwacht ja. Volgens mijn vader zitten er meestal 6 jongens aan het onbijt. Maar ach.'
'Heb je ons eigenlijk alleen maar voor ons uiterlijk gekozen?' Zegt Álainn. 'Niet alleen op uiterlijk maar ook op de manier waarop jullie zich aan mij voorstelde.' 'Maar Dave hoefde zich niet voor te stellen. Kende je hem al?' Vraagt Neamh. Ik knik 'Ja, al een paar dagen. Nog vanuit de mensen wereld.' 'Dus wij maken nu al geen kans meer, want je kent hem langer en dat is vaker voorgekomen de persoon wie de prinses het langst kent wordt het meestal.' Zegt Aaron boos. 'Aaron, als ik het al had geweten had jij nu hier niet gezeten ja! Iedereen heeft even veel kans. Sommige iets meer dan andere.' Ik kijk stiekem naar Álainn, hij kijkt ook naar mij, hij glimlacht liefjes naar me, ik zie nu dat hij een kuiltje in zijn linkerwang heeft. Daar heb ik echt een zwak voor. Ik wordt afgeleid door het geluid van dichtslaande deuren, ik kijk op en zie dat er 10 grote zilveren platen door dienstmensen de kamer in worden gedragen. 'Prinses en heren, hier is uw diner.' Zegt 1 van de bedienden. 'Bedankt. Mag ik vragen wat voor diner het is?' 'Maar natuurlijk, 5 platen zijn heerlijke insecten van eigen grond.' Ik voel me lichtelijk misselijk worden maar toch knik ik vriendelijk. '1 plaat zijn menselijke frites, als heb ik geen idee wat dat is. De andere 4 platen zijn stukken vlees. 3 stukken daarvan zijn van onze eigen grond en 1 daarvan is uit de hemel.' Ik knik. 'Dank u wel.' De deksels worden van de platen afgehaald en ik doe mijn best om niet te gillen wel hoor ik tegen over me Dave een kleine kreet slaan. Op de 5 insecten platen, kroelen de insecten nog levend. 1 plaat daarvan is bedekt met gigantische spinnen, zo groot als mijn hand. Ik heb mijn hele leven al een hekel aan spinnen gehad dus pak ik snel de deksel en leg het weer op die plaat. De rillingen lopen nog steeds over mijn rug als ik naar de volgende plaat kijk, een raar insect met 3 grote ogen en kleine vleugels, alle 3 de ogen kijken me angstig aan. 'Rustig ik ga jullie toch niet opeten. Gadver, dit had ik niet als feestmaal in gedachten.' Álainn en Dave lachen. 'Nou je bent niet de enige die het niet gaat eten.' Zeggen ze in koor. De andere deksels zijn er ook al afgehaalt en tot mijn geluk zie ik dat de frites echt zijn. Ik pak er 1 en breek die door de midden, en stroomt zachte kaas uit. Aha het zijn kaasstengels die ze hier frites noemen. Ik hou van kaas dus eet ik die gelijk op. De jongens kijken me met grote ogen aan. 'Wat is er?' 'S-Spinnn, o-op je a-arm.' Stottert Neamh bang. Ik kijk naar mijn arm. En ja hoor daar zit een gigantische spin, alle 100 ogen kijken me nieuwsgierig aan. Ik gil het uit. En ren zonder iets te zeggen de zaal uit. Onderweg kom ik mijn vader tegen. 'Destiny, wat is er aan de hand?' 'Dat feestmaal van jou is helemaal niet zo leuk. Kijk die godver spin.' Mijn vader kijkt naar de grote spin die ondertussen halverwege mijn nek wandelt. 'Aha, een heerlijke Tarantula. Wat is er mis mee?' 'In de mensen wereld zijn ze giftig en dit eten wij daar niet, zelf de engelen niet. Haal die kut spin nu gelijk van me af voordat ik van het balkon spring.' Mijn vader kijkt me glimlachend aan, pakt de spin en hapt er in, er spat allemaal groene smurrie op zijn gezicht zie hij er weer aflikt. Hij kijkt naar de rest van de spin en eet die op en likt zijn vingers af. Ik spring op en neer van de kriebels die nu serieus over mijn hele lichaam kriebelen. 'Heerlijk, boordevol vitamines.' Lacht hij. 'Ieuw papa, doe normaal. Dat is echt heel ranzig.' 'Hier is het normaal.... Waar kan ik je anders mee blij maken?' 'Mag ik samen met de jongens in de mensen wereld iets gaan eten?' 'Ehm, tuurlijk. Ik zal een voertuig halen. Ik geef je ook wel een pinpas met mensen geld mee.' Ik kijk hem dankbaar aan. 'alleen moet ik dan wel andere kleding aan, anders is het zo opvallend.' 'Tuurlijk dochter, ik haal je meisjes erbij ook voor de jongens en dan staat over 20 minuten er een wagen voor.' 'Dankje, alles is beter dan insecten.' Ik loop weer naar de eetzaal en stap naar binnen. De jongens hebben alleen een paar kaasfrites op en voor de rest kruipen alle beestjes over hun lijf heen. Ik begin te giechelen als ik Álainn hoor vloeken omdat er schijnbaar een spin in zijn broek ik gekropen. 'We gaan naar de mensen wereld om daar te eten. Dus wie gaat er mee?' Alle 5 staan ze gelijk op en springen op en neer om de beestjes van hun lichaam te laten vallen. 'gelukkig ik was al bang dat dit elke dag dit voedsel op de tafel moet staan, het lijkt wel alsof de insecten ons zelf willen opeten in plaats van wij hun.' Gromt Neamh. 'Dat is helemaal waar, kom nu gaan we iets anders aantrekken. We moeten er wel aards uitzien. En over 15 minuten in mijn kamer alsjeblieft.' Alle 5 knikken ze instemmend. Ik ga naar mijn kamer, daar ligt al een spijkerbroek en een blouse klaar. Het is allemaal wel van een duur merk dat zie ik aan het logo van Chanel. Ik trek het snel aan en haal mijn make-up eraf. Ik vraag aan Gealach of ik de mascara mag, ze pakt het snel en geeft het aan me. Ik doe snel wat mascara op en ben klaar om te vertrekken. Alleen de jongens moeten nog komen. Na 5 minuten staan Álainn, Neamh en Dave al voor mijn deur. 'Kom binnen' Ze lopen naar binnen, ze zien er als echte mensen uit (Dave is er natuurlijk als 1). 'Wow, jullie zien er goed uit.' 'Thanks, jij ziet er ook niet verkeerd uit.' Zegt Álainn terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden. Ik kijk blozend weg. 'Waar blijven Cinniúint en Aaron dan?' Vraagt Neamh. Ik haal mijn schouders op en loop naar de deur, net als ik de deur open trek staan Aaron en Cinniúint voor de deur. 'We zijn compleet!! We kunnen gaan.' Roep ik naar Álainn, Neamh en Dave. Binnen 2 minuten zijn we bij de deur. Mijn vader staat al te wachten. 'Zo heren smaakte het eten niet zo best.' Lacht mijn vader. 'Het is niet wat we gewent zijn koning.' Zegt Dave vriendelijk. 'Dat had ik al gehoord ja hahaha. Ga nu maar snel dat zijn jullie voor vannacht weer thuis.' We bedanken hem en willen de deur uit lopen maar mijn vader houdt me tegen. 'Des, je mag je oude familie bezoeken maar je mag ze niets over deze plek vertellen dat kan ons in gevaar brengen.' Ik knik 'Ik zal hun niets vertellen. Zet de koets me af in Rusland dan??' mijn vader knikt en duwt me bijna de deur uit. Ik ren naar de koets en plof neer op de stoel tussen Neamh en Álainn in. 'We kunnen roep ik naar de koerstier.' We komen al snel in beweging. Ik wordt tegen de achterkant van mijn stoel gedrukt en sla af en toe tegen Álainn en Neamh als we door de bocht gaan. Ik kijk naar buiten de landschap schiet voorbij zo snel gaan we.
Na 20 minuten in de ''ride of hell'' te hebben gereden zie ik het bekende Rusland voorbij schieten. 'Stop maar in een stadje waar je ook restaurants heb.' Roep ik over het geluid van de wind heen. Na 3 minuten komen we abrupt tot stilstand en ik vlieg naar voren, ik was net te laat met het vastpakken van de leuningen dus ik vlieg bij Cinniúint op schoot. 'Sorry' lacht ik heel hard terwijl ik een poging doe om op te staan. Álainn helpt me overeind en steekt daarna zijn hand uit naar Cinniúint. Als we uit de koets stappen kijken mensen ons raar aan. Ik draai me om en zie een doodnormale koets staan met 4 prachtige zwarte paarden ervoor. Dit zien de normale mensen dus. Ik kijk nog eens goed en zie dat de betovering voor mij weg valt, de 4 paarden veranderen in een soort rare wezens met vleugels. Ik haal me schouders op en loop de winkel straat in met de 5 jongens aan mijn zijde.