Εσύ, η σωτηρία μου

3.

I start to cry because this place is insane and if I'm here I must be too.

《.》

Μερικά όνειρα έκαναν τα κόκκαλά του να τρίζουν από ενθουσιασμό.

Ονειρευόταν αυτή, σε κάθε της μορφή, σε κάθε της υπόσταση, ερωτευμένη, θυμωμένη, παθιασμένη, καυλωμένη, ευτυχισμένη.

Την ονειρευόταν με έναν τρόπο ζωντανό, το μυαλό του έπλαθε τις αναμνήσεις τους παρέα με τις ευχές του και το αποτέλεσμα ήταν καθηλωτικό.

Μερικές φορές, θα ορκιζόταν, ότι όταν τέντωνε το χέρι του στην άλλη άκρη του κρεβατιού, θα την έβρισκε εκεί, απαλή και ήρεμη να κοιμάται πλάι του.

Αλλά άγγιζε μόνο τοίχο.

Κρύο, άψυχο, γαμημένο τοίχο.

Το τρίξιμο μετακινούνταν από τα κόκκαλα στο άδειο σημείο που πριν γέμιζε η καρδιά του, έμενε εκεί και γινόταν πόνος.

Άνθιζε ο πόνος μέσα του και απειλούσε να ξετρυπώσει από κάθε κενό του σώματός του.

Έμπαινε στον πειρασμό να σχηματίσει κι άλλα κενά, μόνο και μόνο για να ξεγλιστρήσει ο πόνος πιο εύκολα έξω.

Μα δεν διώχνεις τον πόνο. Ριζώνει καλά μέσα σου. Οι ρίζες του αρχίζουν και τελειώνουν στην μοναξιά σου.

Δεν ξέρει τι είναι χειρότερο, να πονά ή να θυμάται;

Ο πόνος είναι ανακούφιση όταν δεν έχεις νιώσει τίποτα για πολύ καιρό.

Αλλά η μνήμη; Όταν τα νιώθεις όλα ταυτόχρονα σαν σκοινί γύρω από τον λαιμό και συ ξαφνικά κρέμεσαι από τον πολυέλαιο και πως στον διάολο έφτασες στον πολυέλαιο αλλά δεν έχει σημασία γιατί ο προορισμός είναι εκεί που ξεκίνησες, το πάτωμα, τι είναι η μνήμη τότε;

Όταν τα συναισθήματα είναι καυτό νερό στο δέρμα σου, τι είναι η μνήμη ότι, αν όχι ένας βασανιστής και ένας ανεξέλεγκτος σαδιστής.

Θυμήσου, θυμήσου, θυμήσου και πόνα μέχρι να μην μπορείς να νιώσεις τίποτα άλλο πέρα από πόνο.

Θυμήσου γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να σε πονέσω τώρα που έφυγες.

Ξέρει πως το ίδιο του το μυαλό και οι τύψεις του τον κυριαρχούν, προσπαθούν να τον κάνουν να λυγίσει, να θυμάται για να μην ξεχάσει ποτέ το κακό που προκάλεσε.

Οι τύψεις του χάριζαν πόνο γιατί προσπαθούσε να πάρει λίγο από τον δικό της, προσπαθούσε να σηκώσει τον σταυρό της μαζί της, προσπαθούσε να θυμηθεί για να μην ξεχάσει τι έχασε.

Το πρώτο τους φιλί, μια δόση αυτοκαταστροφής που τον τρέλανε και τον εξίταρε και τον μπέρδευε, το πρώτο τους φιλί είχε την αμηχανία των πρώτων φιλιών και την απαλότητα των τελευταίων.

Το πρώτο τους φιλί δεν ήταν το πρώτο τους φιλί, ήταν το φιλί νούμερο ένα γιατί όλα τους τα φιλιά είχαν μια σειρά και ημερομηνία λήξης από την αρχή.

Το φιλί ένα ακολούθησαν τα φιλιά δύο, τρία και τέσσερα και πολλά ακόμα αλλά όχι άπειρα, όχι ατελείωτα, τα φιλιά τους ήταν απελπιστικά μετρήσιμα, τόσο περιορισμένα από την αρχή.

Αν μπορούσε, θα έκλεινε όλα τα φιλιά τους σε μια γυάλινη βιτρίνα, σαν αγγεία σε μουσείο ή βαλσαμωμένες πεταλούδες στα σπίτια πλουσίων συλλεκτών.

Μα τώρα, συλλέγει μόνο πόνους, πόνους.

Ανακατεύεται το αλκοόλ με τα χάπια και το τσιγάρο, δεν πρέπει, δεν τον νοιάζει, δεν το αρνείται.

Αγγίζει τον θάνατο με το στόμα του σε όποια μορφή του θανάτου μπορεί, αλκοόλ, τσιγάρο, ψέματα.

Τα ψέματα του βγαίνουν από το στόμα του σαν φίδια και δεν ξέρει αν θα τον πνίξουν ή θα τον δαγκώσουν ή αν απλά τυλίγουν το σώμα τους γύρω του πριν προχωρήσουν στον επόμενο στόχο.

Τα ψέματα του βγαίνουν από το στόμα του σαν ευχή και, ο θεός φαίνεται να αγαπά την ειρωνεία, γιατί τα ψέματα αρχίζουν να μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με το πρόσωπό του.

Θα είναι για πάντα ένας δειλός, ένας τιποτένιος, ένας άθλιος ψεύτης.

Τα λάθη του έβρισκαν πάντα έναν τρόπο να χωθούν στα όνειρά του και να τον φάνε από μέσα.

Το σώμα του ήταν σκοροφαγωμένο, τρύπιο.

Με κάθε όνειρο, έσταζε και η ψυχή από μέσα του.

Είχε σταματήσει να κοιμάται γιατί δεν είχε άλλη ψυχή να χάσει.