Εσύ, η σωτηρία μου

γράμμα 2

Are we what we do with time or are we what time does with us?

《.》

Ψυχή μου,

Όλα είναι τόσο τραγικά ήσυχα από τότε που έφυγα.

Η σιωπή της δειλίας μου μου κάνει ολόκληρα κηρύγματα.

Καμία μουσική για να γεμίσει τον κενό ήχο και τα κενά μέσα μου. Μόνο εσύ μου χάριζες μουσική και αισθάνομαι πως μακρυά σου δεν είμαι άξιος για ένα τέτοιο δώρο.

Καμία μουσική γιατί κάθε ήχος σε θυμίζει.

Σε θυμάμαι.

Δεν νομίζω πως θα σε ξεχάσω ποτέ.

Μπορεί να μην θυμάμαι τίποτα αλλά θυμάμαι πάντα εσένα.

Έχεις αφήσει το σημάδι σου πάνω μου, γύρω μου, μέσα μου.

Δεν ξέρω αν σ' ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Δεν ξέρω αν συνειδητοποίησα ποια στιγμή ακριβώς αποτυπώθηκες στην ψυχή μου. Πότε ακριβώς η καρδιά μου έπεσε στα πόδια σου και σε παρακάλεσε να την κρατήσεις γιατί αν δεν την είχες εσύ καλύτερα να μην την είχε κανένας.

Πότε με πρόδοσε η καρδιά μου έτσι και αποφάσισε ότι ανήκει σε σένα και μόνο σε σένα δεν το ξέρω.

Ξέρω πως ποτέ δεν κατάφερα και ούτε ήθελα να την πάρω πίσω.

Μερικές φορές, φέρνω στον νου μου τις ταινίες που βλέπαμε αγκαλιά στον καναπέ μας.

Η πλάτη σου στο στήθος μου και τα χέρια μου γύρω από την μέση σου.

Και χαρτομάντιλα δίπλα μας γιατί πάντα έκλαιγες στις ρομαντικές σκηνές.

Δεν μου έλεγαν κάτι αυτές οι ταινίες. Πολύ ρομαντικό συναίσθημα με έναν τρόπο ψεύτικο.

Και μπορώ τώρα να σου εκμυστηρευτώ κάτι:

Λάτρευα να βλέπω τέτοιες ταινίες.

Γιατί αγαπούσα τις εκφράσεις του προσώπου σου όταν τις έβλεπες εσύ.

Τον τρόπο που αναστέναζες σε κάθε "σ' αγαπώ" που αντάλλαζαν οι πρωταγωνιστές.

Τον τρόπο που χαμογελούσαν και τα μάτια σου κάθε φορά που φιλιόντουσαν.

Ακόμα και το κλάμα σου θυμάμαι.

Ζάρωνες τα μάτια σου και σκούπιζες πάντα βιαστικά τα πρώτα δάκρυα, ντρεπόσουν να κλαις μπροστά μου στην αρχή.

Τα χέρια σου έπιαναν τα δικά μου σφικτά, σαν να ήθελες να σιγουρευτείς πως ήμουν ακόμα εκεί.

Και σου ψιθύριζα στο αυτί γλυκόλογα να σε παρηγορήσω για τον θάνατο κάποιου στην ταινία.

"Μην φοβάσαι μωρό μου. Εδώ είμαι"

Και τώρα, τι κρίμα που το εκεί δεν είναι εδώ, και το εδώ δεν είναι εκεί.

Θυμάμαι τα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά σου όπως έπεφταν οι τίτλοι τέλους.

Και θυμάμαι και τον εαυτό μου να φιλά το καθένα ξεχωριστά.

Πόσο μισούσα να κλαις.

Δεν ήθελα να σε κάνω να κλάψεις ποτέ αλλά πάντα με κάποιον τρόπο το κατάφερνα, ο μαλάκας.

Σε πλήγωσα ενώ είχα πει πως θα σε προστατέψω από τον κόσμο.

Μα ίσως να ήταν και για καλό τελικά, ξέρεις, η φυγή μου.

Ίσως σου έμαθε πως να παλεύεις μόνη σου.

Χωρίς να χρειάζεσαι κάποιον.

Χωρίς να εξαρτάσαι από κανέναν.

Σου έμαθα άραγε ψυχή μου πως να ζεις χωρίς εμένα;

Θα το χρειαστείς, μάτια μου.

Στ' αλήθεια ελπίζω να σου έμαθε πως να μην με αγαπάς.

Γιατί ακόμα και αν έμενα, ίσως να ξυπνούσες ένα πρωί και να μην ήμουν εκεί.

Με όση αγάπη έχω,
Ο δειλός