Geschreven door...

13. Het begin van de eerste zoektocht

Zenuwachtig zat ik in mijn eentje aan die tafel mijn nagels af te bijten. Ik had afgesproken hem hier te ontmoeten. Een kwartier geleden. Misschien was hij het vergeten. Misschien vond hij het nog spannender of absurder dan ik? Maar ik was er. Al een kwartier. Het was ergens in een café in Amsterdam. Omdat ik niet kon stilzitten rommelde ik in mijn tas zocht naar iets te drinken wat ik niet had meegenomen. Zuchtend zette ik mijn tas weer naast mij meer en liep naar het barretje in de hoek. "Wat kan ik voor u doen?" Vroeg de man achter de bar vriendelijk. Het was zo'n man met een baard en tattoos. Gewoon zo'n typische bar man uit een film. Maar hoe ruig hij er ook uitzag, hij straalde iets vriendelijks uit. Iets waarbij ik me prettig voelde. Op mijn gemak. Hij kuchte zacht om mijn aandacht te trekken en ik bedacht dat ik nog geen antwoord had gegeven. " je ziet er zenuwachtig uit man, is het voor een meisje?" Voegte hij er aan toe. Ik zuchtte, "was het maar zo, ik wacht op Een vriend die ik sinds jaren niet heb gezien." De man knikte begrijpend," hoe dat zo, sinds jaren niet gezien is heel lang niet gezien." Concludeerde hij. Ik knikte omdat ik allang wist dat dat helemaal waar was. "Misschien wel te lang niet gezien, we moeten nog iets oplossen, uitzoeken."
" aha, ik zie het al, jij loopt een meeslepend mysterie tegemoet of niet soms?" " ik ben bang van wel, alhoewel ik hoop van wel, een mysterie kan nooit kwaad toch?" De man knikte en bromde wat. Iets wat ik niet kon verstaan. Opeens leek zijn blik niet langer meer op mij gericht maar op iets achter me. Ik draaide me om om te zien wat er was, maar zag niks. Niks bijzonders. " wil je nog iets te drinken?" Vroeg de man oog contact zoekend. "Uh ja, zeker, doe maar een..."
"Twee warme chocomelk graag"
En dat zei ik niet, ik stopte met praten bij "doe maar een...". Ik draaide me nogmaals om.