We stonden allemaal met open mond te luisteren. En onze mond bleef nog lang open staan nadat Didi klaar was met lezen. Na een tijdje zei Didi op een een beetje spottende toon; " heel diep gaand". Wiki begon uit te leggen dat er wel degelijk een verklaring bestaat voor het ontstaan van de wereld, en Thijs en ik hielde onze mond. Ik weet niet wat Thijs van de brief vond. Maar om eerlijk te zijn wist ik precies wat de persoon die het geschreven had bedoelde. Ik voelde mee met het onbegrip dat de persoon voelde. Ik dacht precies het zelfde, alleen was het mij nooit gelukt het te verwoorden. Het zei dat het soms wel kon huilen van het niet begrijpen. Ik dacht aan de avonden die ik lach te piekeren in mijn bed. Hoe vaak ik mogelijkheden overdacht, en hoe gefrustreerd ik dan raakte. Maar ik dacht ook nog aan iets anders. Op de een of andere manier dacht ik weer aan de brief die ik had gevonden samen met mijn oude vriend, die ik sinds zijn vertrek nooit meer heb gezien. Waar had ik die brief eigenlijk gelaten? En had ik niet ooit het idee gehad de schrijver op te sporen? Ja. Dat ik had ik. Samen met mijn vriend zouden we dat doen. Als we ouder waren. We waren nu ouder. Oud genoeg toch? Maar voordat ik de schrijver kon zoeken, moest ik eerst mijn vriend weer opsporen. Ik kreeg zin om nu meteen naar huis te rijden en dat alles te gaan doen. Maar dat kon natuurlijk niet. Natuurlijk kon dat niet. Ik was ergens in Italië, heel ver van huis. Met mijn vrienden. Ik kon niet zomaar weg! Ik moest wachten tot ik weer thuis was. Heel lang wachten. De vakantie leek zo lang te duren, zo lang zoals iedereen droomde dat een vakantie duurde.
JE LEEST
Geschreven door...
Short StoryHij trok mij mee over het natte zand. Zo snel ik kon rende ik achter hem aan. Plots bleef hij staan en wees naar iets wat ik niet kon zien. Al snel stond ik naast hem en keek net als hem met grootte ogen naar de groene fles die glinsterde in het lic...
