Walls

1:If...

"ေရာ့....."

Jongin ကက်ေနာ့္စားပြဲေပၚအထုပ္တစ္ထုပ္ တင္လိုက္သည္။

"ဘာႀကီးလဲ..."

"ဖြင့္ၾကည့္ေလ.."

အထုပ္ထဲမွာက ေနာက္ဆံုးေပၚsmart phone တစ္လံုး။

"ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာ... မင္း ဂ်ိဳဆြန္းေခတ္က ဖုန္းႀကီးကိုပစ္လိုက္ေတာ့"

သူကေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကိုလက္ႏွိုက္ကာထထြက္သြားရန္ျပင္သည္။

"ငါမယူဘူး Jongin"

က်ေနာ့္အသံၾကားေတာ့သူကေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။

"ဘာ..."

"ဒီဖုန္းကအရမ္းေဈးႀကီးလြန္းတယ္။ဒီဟာရဲ႕တန္ဖိုး ငါတို႔အိမ္တစ္လဝင္ေငြထက္ေတာင္မ်ားေသးတယ္။ၿပီးေတာ့...ငါ့ဖုန္းလဲအေကာင္းႀကီးရွိေနေသးတာပဲဟာ။ ငါ့ေမြးေန႔ကိုမွတ္မိရံုနဲ႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ။"

က်ေနာ့္အတြက္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္လြန္းတာအမွန္ပင္။ က်ေနာ့္လိုအေျခေနမ်ိဳးနဲ႔ ဒါမ်ိဳးကိုင္ဖို႔ဆိုတာ "ဝ"မရွိပဲ "ဝိ" လုပ္ရာက်လြန္းတယ္။

"ဟ...အတည္ေပါက္ႀကီးပါလား..."

သူကဟက္ကနဲတစ္ခ်က္ရယ္သည္။

"မင္းလြယ္အိတ္ခဏေပး.."

"yah...မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ.."

သူကက်ေတာ့လြယ္အိတ္ကိုဆြဲလုကာက်ေနာ့္ အျပာေရာက္ေခါက္ဖုန္းကေလးကိုယူသြားသည္။

"Kim Jongin...မင္းဘာလုပ္တာလဲ"

သူကေက်ာင္းျပတင္းေပါက္မွက်ေနာ့္ဖုန္းေလးကိုလႊင့္ပစ္လိုက္သည္။

"ကဲ...အခုမင္းမွာဖုန္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ငါေပးတဲ့ဟာသံုးလို႔ရၿပီေပါ့။ေဈးႏႈန္းအတြက္လဲမပူနဲ႔ အာ့တာsecond hand ပါကြာ"

သူကေအာင္ႏိုင္သူအျပံဳးကိုမိန္႔မိန္႔ႀကီးျပံဳးရင္းထြက္သြားသည္။

"ေ-ြးေကာင္...Kim Jongin"

က်ေနာ္သူၾကားသာေအာင္ေအာ္လိုက္သည္။

| | Walls | |

"ေမေမ....က်ေနာ္ ၾကက္ေၾကာ္ဝယ္လာတယ္။ တူတူစားရေအာင္"