MbiMb ✔ (Pt.1)

Κεφαλαιο 55: Λαδωνουμε και παίρνουμε

"Λίλυ τρέξε πάνω βγες απο το παράθυρο και τρέξε " είπε η μαμα γρήγορα ενω τους έκλεισε την πόρτα στα μούτρα αλλα δυστηχως δεν πρόλαβε και εβαλαν τα χχερια τους και το σώμα τους να ανοιξουνε την πόρτα . Εγώ έτρεξα προς τα πάνω πήρα την τσάντα μου έβαλα το κινητό , πορτοφόλι και φορτιστή και βγήκα απο το παράθυρο οπως την άλλη φορά . Όταν τα πόδια μου άγγιξαν το πάτωμα σηκωθηκα και άρχισα να τρέχω στο γρασίδι και στο πεζοδρόμιο . Ετρεξα μερικά μέτρα όταν άκουσα απο πίσω μου κάποιον να φωνάζει . Γυρισα πίσω και είδα ένα απο τους δυο αστυνομικούς να τρέχει απο πίσω μου . Έτρεξα όσο γρήγορα μπορούσα . Έτρεξα μέχρι το τελευταίο σπίτι και έστριψα απο ένα στρίψιμο που δεν είχα ξαναπάει . Είχα λίγη ώρα πριν με φτάσει . Έπρεπε να βρώ καπου να κρυφτώ . Ο μόνος τόπος που μπορούσα να κρυφτώ ήταν ένας κάδος μεγάλος όσο το ύψος μου . Άνοιξα και για καλή μου τύχη δεν είχε τίποτα μέσα . Πήδησα και μπήκα μέσα και τον έκλεισα . Δεν ξέρω για πόσο θα έπρεπε να μείνω εκει μέσα αλλά δεν θα αντεχα για πολύ διοτι θα τέλειωνε το οξυγόνο . Έκατσα κάτω ήσυχη και προσπαθούσα να ελέγξω την αναπνοή μου και να ακούσω πότε θα φύγει ο αστυνομικός για να μπορώ να βγω. Περίμενα κάμποση ώρα και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί . Γιατί με έψαχνε η αστυνομια ; Τι θα έκανα τώρα μόνη ; Κοιταζα το κινητό καθε πέντε δευτερόλεπτα . Είχα ακούσει κάμποσα βήματα αλλά δεν μπόρεσα να εξακριβώσω ποιά ήταν του αστυνομικού και ποια κάποιου περαστικού . Όταν πέρασε η μισή ωρα αποφάσησα να ανοιξω . Είχα ξεμείνει απο αναπνοή εδω και πολλή ωρα . Βασιζόμουν στο λιγοστό οξυγόνο το οποιο εξέπνεα μαζί με το διοξειδιο . Άνοιξα σιγά σιγά τον κάδο και όταν είδα οτι το πεδίο ήταν καθαρό βγήκα είσπνέοντας οξυγόνο αχόρταστα . Δεν ήξερα που να πάω . Δεν πήγαινα στην Δανάη . Θα έμπλεκε και αυτή με την αστυνομία και δεν το ήθελα αυτό . Θα περπατούσα και όπου θα με έβγαζε θα πήγαινα . Περπάτησα ίσια για κανένα μισάωρο μέχρι που το τηλέφωνο μου κτύπησε .Ήταν ο Πάρις . Απάντησα και αυτός ψυθιρησε

"Λίλυ συλλάβανε την Εμμα για παρεμπόδηση του έργου της αστυνομίας και επίθεση κατα αστυνομικού " είχα μείνει αναυδη . Πως είχαμε φτάσει μέχρι εδώ ; Η μαμα μου στην φυλακή;
"Λιλυ με ακούς ; δεν μπορούμε να μιλήσουμε για πολύ . Η αστυνομία σε ψάχνει και θασε εντοπίσει απο τον αριθμό σου . Κλείσε wifi , gps και βγάλε και τον αριθμό σου απο το κίνητο . Βαζε τον μόνο αμα θα τηλεφωνήσεις . Δηλαδή σπάνια . Πρέπει να κρυφτείς κάπου . Αυτα ειναι οδηγιες της μητέρας σου . Πρέπει να κλείσω . Μην τηλεφωνήσεις πάρε καινούριο αριθμό και στείλε μου τον αριθμό . "
"Περιμενε. Απλα πες μου γιατι με ψάχνουν"
"Ο πατερας σου λαδωσε" ειπε και το εκλεισε. ........ Περπατησα για καμποση ωρα και σκεφτομουνα τα λογια του Παρι. Ειχα κανει οτι μου ειχε πει και η ωρα ηταν οκτω το βραδυ. Ημουνα εξω για τοσες πολλες ωρες. Ειχα κουραστεί και πεινασει αλλα δεν ηξερα που ημουν για να πάρω φαγητο. Αγορασα καποια πραγματα απο το περίπτερο που πηρα αριθμο αλλα δεν ηθελα να τα ξοδεψω. Ηθελα να τα φυλαξω για πιο εκτακτη ανάγκη. Ειχα αποφασησει πως αυριο το μεσημερι θα ετρωγα το κρουασανακι. Καθησα στο πεζοδρόμιο με τα ποδια μου στο δρομο και ακουμπησα τους αγκωνες μου στα γονατα ενω στηριξα το κεφαλι μου στις παλαμες μου........................ Η ωρα ηταν δώδεκα τα μεσανυχτα. Ο δρόμος παρεμεινε ησυχος και αδειος. Καμια φορα περνουσε κανένα αυτοκινητο και τα φωτα του με στραβωναν ενω η κορνα του σαν τηλεβόα με προειδοποιουσε οτι δεν επρεπε να ειμαι εδω. Συνηθως τα μεσανυχτα σε καθε μυθιστορημα ειναι ωρα σημαδιακη. Ωρα που σημειωνει την ληξη της νυχτας και την εναρξη της ημερας. Την αλλαγη. Εμενα ολα ηταν ιδια. Ημουν εξαντλημενη. Τα ματια μου δεν ελεγαν να με κρατησουν ξυπνια..........