The road to friendship ~ [Dutch][IronMan/PeterParker]

Hoofdstuk 1 ~ Jongens

"Ik moet binnenkort even weg." Verbaasd kijk ik mijn vader aan. Mijn mes en vork leg ik naast mijn bord neer. "Waarheen?" Vraagt Pepper voordat ik het kan vragen. "Dat is niet belangrijk Pepper. Laten we het er straks samen even over hebben." Een zucht verlaat mijn mond. Ze doen alles achter mijn rug om. "Pap, ik ben 16 ik kom toch wel te weten wat je gaat doen." Nu verlaat een zucht ook mijn vader zijn mond. "We hebben wat problemen bij ons in het team en ik moet iemand ophalen uit Queens." Zegt hij kortaf. Aan de toon waarop hij praat heb ik door dat hij het me met tegenzin verteld. Iemand ophalen uit Queens?

"Wie moet je ophalen dan?" Vanuit mijn ooghoek zie ik Pepper naar mijn vader kijken met een blik van vertel haar niks. "Een jongen, spider-jongen, spiderling, spin die het kwaad verslaat ik weet niet hoe hij heet." Antwoord hij mijn vraag met tegenzin.

Ik knik naar mijn vader. Als ik door blijf vragen dan word hij geïrriteerd, dat heb ik wel vaker mee gemaakt. Het bestek dat naast mijn bord ligt pak ik weer op en ik begin mijn spaghetti verder te eten. Voor de rest blijft het stil aan tafel. Problemen in het team. Hmm... wat voor problemen zouden het zijn? En wat moet mijn vader met een spin jongen?

~~~

"Ga je je huiswerk maken?" Pepper lacht vriendelijk naar me. Ze is niet mijn echte moeder, die heb ik nooit gekend. Pepper voelt daarentegen wel als mijn echte moeder. Zij en mijn vader hebben een relatie. "Ja ga ik doen!" Natuurlijk heb ik al mijn huiswerk al af. Mijn vader en Pepper willen me gewoon boven krijgen zodat ze kunnen bespreken waarom hij weg moet. Snel loop ik de lange trap op. Wanneer ik boven ben kijk ik naar beneden. Pepper is weg. Op mijn tenen loop ik de trap weer af. Zoals ik al had verwacht zie ik mijn vader en Pepper op de bank zitten. Op mijn tenen sluip ik de keuken binnen. Op momenten als dit ben ik blij dat we een groot gehorig huis hebben vanuit de keuken kan ik ze namelijk duidelijk horen.

"Steve heeft het verpest. Hij ging op een missie met een paar leden van The Avengers en Wanda heeft met haar krachten een explosie veroorzaakt, veel onschuldige mensen zijn omgekomen. De regering heeft nu besloten dat ze ons alleen mogen inzetten wanneer zij het willen. Steve is het er niet mee eens, ik daarentegen wel. We moeten hem en de rest zien te overhalen. Daar heb die jongen voor nodig." Lang hoor ik niks. De problemen in het team zijn dus verschillende meningen. "Oke, waarom wil je dit je dochter niet vertellen?" Wat zou ik zonder Pepper moeten. Ze neemt het altijd voor me op. Ik hoef geen beeld te hebben van hoe Pepper mijn vader nu aan het aankijken is. Waarschijnlijk met haar 'ga niet tegen me liegen want ik vertel het haar sowieso wel' blik.

"Het-het geeft me gewoon geen fijn gevoel dat ze bij jongens in de buurt komt. Die jongen gaat hier dagen lang trainen en ze blijft mijn kleine meid. Ik weet hoe jongens zijn en denken. Die hooligans hoeven niet bij haar in de buurt te komen." Die zag ik niet aankomen. Zo erg zijn jongens toch niet. De stem van Pepper haalt me weer uit mijn gedachten. "Vraag haar mee, leg haar alles uit het kan goed zijn voor jullie band. Ga naar boven en vertel haar alles." Vanuit de keuken hoor ik dat mijn vader op staat van de bank. "Shit wat moet ik nu doen." Fluister ik tegen mezelf. Gewoon casual de woonkamer inlopen.

Zachtjes loop ik de woonkamer binnen. "Hey Pepper, waar ga je heen pap?" Met een ruk draait hij zich om. "Hey, heb-heb je ons zonet gehoord?" Snel schud ik mijn hoofd. "Tony ik - uh bedoel je vader moet je iets vertellen." Vragend kijk ik mijn vader aan die aan de achterkant van zijn nek krabt.

~~~

"Pap, dat had je me toch gelijk kunnen vertellen. Natuurlijk wil ik met je mee naar Queens." Mijn vader glimlacht naar me. "Er is een goede film op tv zullen we die kijken?" Pepper pakt de afstandbediening van het tafeltje naast de bank en geeft hem aan mij. Ik zoek de juiste zender en ga tussen hun inzitten. Mijn vader had natuurlijk bij zijn verhaal het jongens gedeelte eruit gelaten. Hij denkt echt nog steeds dat ik zijn kleine prinses ben. Niet dat ik dat altijd erg vind.