The road to friendship ~ [Dutch][IronMan/PeterParker]

Hoofstuk 12 ~ Fangirlen

"Pete!" Schreeuw ik wanneer hij uit de taxi stapt. Snel ren ik naar hem toe en sla mijn armen onhandig om hem heen. "Auw-auw mijn ribben." Piept hij uit. "Ja sorry. Ik ben blij om je terug te zien." "Ik ben ook blij om jou weer terug te zien." Zegt hij zacht en hij glimlacht naar me. 

Achter me hoor ik iemand kuchen. Wanneer ik me omdraai zie ik mijn vader staan. "Krijg ik ook nog een knuffel?" Zegt hij met een kleine grijns op zijn gezicht. "Tuurlijk." Hij slaat zijn armen open en ik nestel me tegen hem aan. "Ik heb je gemist kleintje." "Ik jou ook pap." Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Peter en Pepper elkaar ook kort omhelzen. "Ik heb eten gekookt. Wie heeft er zin in spaghetti?" Iedereen knikt naar Pepper en we lopen met z'n alle naar binnen. 

~~~

Na het eten gaan Peter en ik naar mijn kamer waar hij enthousiast begint te praten over de avonturen die hij heeft beleefd. "Ik heb dus gewoon Bucky zijn arm tegen gehouden! Zijn robot arm. Zijn arm kwam recht op me af en ik hiel hem gewoon tegen, kan je het geloven? Hij heeft gewoon verloren van een tiener. De grote Winter Soldier verliest van een tiener." Zegt Peter trots. "Dat heeft er vast mooi uit hebben gezien. De blik die hij op zijn gezicht had was waarschijnlijk geweldig." "Zijn blik? Laten we daar maar niet over beginnen. Als blikken konden moorden dan was ik nu dood." Ik begin te lachen. "En ik heb Captain America zijn schild gewoon afgepakt. Alleen ging ik daarna wel onderuit door Ant-Man. Maar dat maakt niet uit. Wauw ik heb gewoon Captain America zijn schild vast gehouden." Hij spreekt de laatste zin uit alsof hij zich nu pas realiseert dat hij Captain America's schild heeft vastgehouden. Het is grappig om naar Peter te kijken terwijl hij fangirlt over zichzelf. 

"En dan nog het beste. Je vader noemde me een keer geen Spider-ling maar gewoon Peter. Het is echt een mirakel." Mirakel echt een typisch Peter woord. "Ik ben blij dat je veilig terug bent." Zeg ik. Peter zijn bruine ogen staren naar die van mij. De bruine ogen die ik drie dagen lang heb moeten missen. Hij heeft echt de aanbiddelijkste ogen die ik ooit heb gezien. De mooiste lach die ik ooit heb gezien. Langzaam voel ik hoe bloed naar mijn wangen stijgt waardoor ze gloeiend warm worden. Ik wend mijn blik van Peter af en kijk naar beneden. 

"S-sorry ik had niet door dat ik staarde." Stottert hij. "Maakt niet uit. Ik had ook niet door dat ik staarde." Zeg ik zacht. Wanneer ik weer terug kijk naar Peter bijt hij op zijn onderlip. "Ik-ik moet maar eens mijn spullen bij elkaar gaan zoeken. Waarschijnlijk ga ik morgen terug naar Queens." Zegt hij in één adem. "Owh." Is het enige wat ik kan uitbrengen. Hij loopt richting mijn deur en ik kijk hem na. Wanneer hij in de deuropening staat stopt hij even met lopen. Even stopt mijn hart, afwachtend kijk ik naar hem in de hoop dat hij misschien omdraait en nog iets gaat zeggen. Tevergeefs loopt hij na twee seconden de deurpost uit. Verslagen laat ik me op mijn bed vallen en niet veel later val in een droomloze slaap.