The road to friendship ~ [Dutch][IronMan/PeterParker]

Hoofdstuk 18 ~ Darling

"Je gaat met WIE op date? Wie is die jongen wel niet? Wat moet hij van jou? Kom op je bent nog maar 16!" Mijn vader loopt ijsberend door de huiskamer. Bij elke uitspraak die hij doet gooit hij zijn handen in de lucht. "Kom op Tony, ze is 16." zegt Natasha. "Ja kom op pap. Je kan me hier niet voor altijd houden." Verslagen ploft hij neer op de bank. "Ik denk dat mevrouw Emily erg goed voor haarzelf kan zorgen. Als ze in Asgard zou wonen dan was ze een van de dapperste personen ooit." zegt Thor. Tony slaat humeurig zijn hand voor zijn hoofd. "We zien hier niet in Asgard Thor." mompelt hij daarna. "Anders kunnen Sam en ik altijd op de uitkijk staan. Toch? Ik schiet nooit mis." stelt Clint voor waarna hij knipoogt. "Ik moet nu wel gaan anders kom ik nooit op tijd bij de bioscoop." met smekende ogen kijk ik mijn vader aan. Hij rolt met zijn ogen en stopt zijn hand in zijn broekzak. Vervolges haalt hij twintig euro eruit en overhandigt het aan mij. "Snel voordat ik me bedenk." Ik neem het geld aan en geef hem een snelle knuffel. "Tot vanavond." zeg ik snel.

Wanneer ik bij de bioscoop aan kom zie ik Flash al staan, alleen is hij niet alleen. Een blond meisje met een zwarte haarband staat naast hem. Dat is niet eens het enigste, hij heeft één arm om haar heen geslagen. "Klootzak." zeg ik zacht terwijl ik me weer omdraai. Hoe kan ik ook denken dat hij geïnteresseerd in me was. De woorden van Peter komen weer in me naar boven 'Dat is Flash, de grootste flirt van onze school'. Een diepe zucht verlaat mijn lichaam en langzaam loop ik weer naar huis.

Een koude windvlaag raast langs me en ik duik dieper in mijn hoodie. Via mijn mobiel ga ik naar Spotify, ik zet het lied Fools van Troye Sivan op. Zachtjes zing ik mee.

"Only fools, fall for you." Door de tekst moet ik gelijk weer aan Peter denken. Er word een harde ruk aan mijn jas gegeven en ik sta oog in oog met een man. Doordat het donker is kan ik niks van de man zijn gezicht zien. Met grote bange ogen staar ik hem aan. "Je hoeft niet bang te zijn, ik wil alleen je spullen, darling." Zegt een diepe mannen stem. Een scheve glimlach ontstaat op de man zijn gezicht. De manier waarop de man 'darling' zegt geeft me rillingen over mijn rug. Emily denk na, ik kan twee dingen doen weg rennen en gillen of mijn spullen geven en gillen. Daar hoef ik niet lang over na te denken en ik zet hem op een sprintje.

Achter me hoor ik de voetstappen van de man, die steeds dichterbij komen. Met elke stap die ik zet word mijn adrenaline groter. Snel kijk ik achterom, de man rent nog maar een halve meter achter me. "HEEELLLPP!" Met al mijn stem kracht schreeuw ik. Met een scherpe bocht ga ik een steegje in. "Shit het loopt dood." Zeg ik buiten adem

Wanneer ik me omdraai zie ik de man langzaam dichterbij komen. Angstig hou ik mijn adem in. Niemand zal me hier vinden. Ik ga hier dood, ik ga hier dood. Dat is het enige wat er in mijn hoofd afspeelt. Ik probeer mijn telefoon uit mijn zak te halen alleen die valt uit mijn hand omdat ik teveel tril. "Weg rennen he? Niet zo slim." De man komt steeds meer dichterbij waardoor ik genoodzaakt ben om naar achteren te lopen. Elk moment kan ik de muur voelen en dan? Dan ben ik als een muis in een muizenval.

Daar is de muur al. Angst en adrenaline gieren door mijn aderen. Steve zei altijd dat ik moest gillen. "HEEELLLPPPP!" Gil ik nog een keer. Een hand word over mijn mond geplaatst waardoor er geen geluid meer uit mijn mond komt. "Je wil toch niet dat er wat met je mooie gezichtje gebeurt?" Met zijn andere hand raakt hij mijn haar aan. Verafschuwd kijk ik de man aan.

"Wat fijn dat je naar een steegje bent gegaan." Met grote ogen kijk ik de man aan. Tranen vormen zich in mijn ooghoeken. Met al mijn kracht probeer ik de man te slaan, wat geen invloed op hem heeft. Met zijn ene hand nog op mijn mond probeert hij met zijn andere hand mijn jas open te ritsen. "Laat dat meisje gaan!" Beveelt een stem. Verschrikt laat de man mij gelijk los en kijkt achter zich.