The Hottest Girl in Town (Under Revision)

Part 23

Mad

We ate.

We raced.

We stopped.

And now we are heading to a cliff where we can see the whole city. It's already dark when we got here. Paglabas ko ng sasakyan, sumalubong sa akin ang malamig na simoy ng hangin. I inhale and feel the cool breezy air. Tumayo ako sa tabi ng isang puno. At do'n tanaw na tanaw ang kabuuan ng syudad.

"Beautiful. Isn't it?" I glanced at him and probably nodded. "Are you cold?"

"I'm fine. Masarap sa pakiramdam ang lamig na dulot ng sariwang hangin." Sagot ko sa kanya. Tumango siya bilang sagot.

"Five more minutes and we'll be back to the city." Maya-maya ay sabi niya.

Tahimik lang kaming nakamasid sa ibaba. City lights are always been nice.

"I thought, you're not gonna come and agree on this." Sabi niya pagkaraan.

"Why not? Madalas ko rin namang gawin ang magliwaliw kaya hindi na bago sa akin to. And besides, you don't bring any harm right?" Sagot ko sa kanya habang tiningnan siya direkta sa mata. He smiled and nodded.

It's already seven in the evening when we reach my residence. Inihatid niya ako hanggang sa labas ng bahay. I invited him to get in but he refused for some reason. I give thanks to him and he headed to his way home. Bumusina ako upang pagbuksan ng nagbabantay ang malaking gate para na rin makapasok na ang aking sasakyan. Maya-maya lang ay bumukas na ito. I parked my car at the garage at simpleng naglakad papasok sa bahay. Tahimik ang sala pagpasok ko. Wala yatang tao? But then, as I headed to the dining room may narinig akong nagtatawanan.

That familiar voice!

Saktong pagdungaw ko sa kainan ay nakatingin silang lahat sa akin. Obviously, they were eating. And I guess, patapos na dahil ang nilalantakan na nila ngayon ay lasagna. Nahuli ata ako. I smiled sheepishly.

"Hello! I'm home!" Bati ko sa kanila. My mom didn't utter a single word and glared at me. Nakatingin siya sa akin ng may pagkairita. Galit ata. Until my eyes turned to someone who is sitting next to my dad. He just stared blankly and continued his eating.

"What are you still doing there Nixsha? Go grab a seat and eat." sabi ni daddy na nag-eenjoy sa kinakain. Tiningnan ko ulit ang katabi niya. Patuloy lang itong kumakain at pawang hindi ako nakita.

"I've already eaten dad." Sabi ko. Sabay na tumingin sa akin ang aking ina at si Dinesen.

"But I'd still love to taste your lasagna mom!" Agad kong sabi sabay upo katapat ni Dinesen at kuha ng maliit na lagayan nito. Tahimik akong kumakain ng hindi na makapagpigil si mommy.

"Sa'n ka ba nanggaling Nixsha at ngayon ka lang? You didn't even bother texting me." tanong niya pagkaraan ng ilang saglit. Tapos na siyang kumain at kakainom lang ng tubig. Tapos na rin naman ako sa aking kinakain. Nag-angat ako nang tingin at bahagyang ngumiti.

"I don't know where my phone is, mom. I misplaced it somewhere. Sorry?" Hingi ko ng paumanhin sabay ngiwi. Tinapunan niya lang ako ng tingin. Galit ata talaga.

"You should say sorry to Dinesen. He's been here since three in the afternoon. Sa katunayan nga niyan ay tumulong siya sa paghahanda ng dinner." pagbibigay alam niya.

Seryoso?

Napatingin ako sa gawi ni D. Hindi siya nakatingin sa akin sa halip ay pinagtuunan niya ng pansin ang simpleng pag-inom ng tubig.

Nandito ako ngayon sa aming hardin. Naghihintay na magsalita ang katabi kong abala sa pagiging tahimik. Halos tatlumpung minuto na kami rito at wala pa ring nangyayaring pag-uusap. Mom told us to talk. Sa tingin niya raw kasi ay may hindi kami pagkakaunawaang dalawa. Tiningnan ko siya sakto ring lumingon siya sa gawi ko. He make face at agad nagbawi ng tingin.

Aba't! Sumimangot ako at umirap. Akala niya siya lang ang marunong! Hindi ko pa nakalimutan ang ginawa niyang paglalandi kaninang umaga!

Lumipas ang ilan pang minuto at wala pa ring nagkusang magsalita sa aming dalawa. Gawd! How could he be so silent? Kainis naman kasi at wala ang phone ko! Mapapakinabangan ko sana ang oras ko sa pakikinig ng mga kanta hindi tulad nitong nakakapanis ng laway.

Tumingala ako upang pagmasdan ang kalawakan. Buti naman at maganda ang panahon. Maraming bituin na kasalukuyang kumikislap sa kalangitan. Ilang sandali lang at himikab na ako. Anong oras na ba ngayon?

"Pumasok ka na sa loob at ng makapagpahinga kana." nagulat ako hindi dahil sa nagsalita siya kundi dahil sa lamig ng boses niya. Kaya naman napalingon ako sa kanya at tinitigan siya. Hindi ko masyadong maaninag ang kanyang mukha dahil ang tanging nagbibigay liwanag sa amin ay ang ilaw mula sa labas ng pintuan at ang ilaw sa isang poste na medyo may kalayuan sa parteng kinaroroonan namin.

"If you say so." ang tanging nasagot ko sa kanya. Antok na rin naman ako at mukhang hindi niya gusto ang makipag-usap ngayon. I'm tired too. At kailangan ko pang maligo at may pasok pa bukas.

I heard him groan. In frustration or what?

"Wala ka man lang sasabihin maliban sa--If you say so?" hindi ko alam kong naiinis ba siya o nagtatampo o galit dahil neutral lang naman ang pagkakatanong niya.

"Good night then?" sagot ko sa kanya habang tumatayo na at naghihikab.

I heard him tsk. What? Ano nga ba ang sasabihin ko? Di ba dapat siya ang may sabihin sa akin? What about that girl who's with him in the morning! At ang muntikang hindi niya pagpansin sa akin? Kung hindi ko lang sinadyang banggain yung kasama niya ay hindi niya ako mapapansin dahil abala siya sa pakikipag-usap dito!

"A simple apology will do Nixsha."

Bahagya akong napatigil sa pagkausap sa aking sarili ng marinig ang kanyang malamig na boses.