โคม่า
เขาไม่ชินเท่าไหร่กับการไม่มีแว่นไปโรงเรียนและดันได้ใส่แผ่นใสๆแปะอยู่บนตาแทนแว่นอันเก่าที่ถูกลูกบอลถากกระแทกไปจนขาหักและเลนส์แตกเป็นเสี่ยง โชคดีราคามันไม่แพงเท่าไหร่แทฮยองเลยไม่เสียดายมันมากนัก เมื่อถึงบ้าน เขายื่นซากแว่นพังๆไปตรงหน้าแม่ที่ยืนทำอาหารอยู่ในห้องครัว แทฮยองเห็นท่านทำหน้าดีอกดีใจจนปิดไม่มิดแล้วหยิบแว่นอันเก่าโยนใส่ถังขยะโดยไม่ใส่ใจ สั่งให้นั่งรอในห้องนั่งเล่นสักพักและกลับมาพร้อมกล่องบางอย่างในมือ และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความทรมานที่เขาไม่เคยรับรู้มาก่อน
แทฮยองโวยวายลั่นในตอนที่แม่พยายามง้างขอบตาเขาให้กว้างแล้วแตะบางอย่างลงมาบนลูกตา หลังจากปลุกปล้ำกับสิ่งที่เรียกว่าคอนแทคเลนส์จนน้ำหูน้ำตาไหล ในที่สุดเขาก็'ยัด'มันเข้าไปในตาได้ มันแสบจนอยากถอดออกทันทีเมื่อใส่เสร็จแต่แม่ห้ามแล้วบอกว่าใส่ไปสักพักเดี๋ยวก็ชิน ลองนึกสภาพตัวเองยกหนังสือขึ้นมาจ้องจนแทบรวมร่างกับเสียงเพื่อนโต๊ะข้างๆบ่นพึมพำกับเรื่องของเขาก็ขยี้ผมจนหัวฟูเป็นรังนก
รวมร่างกับกระดาษไม่เท่าไหร่
แต่เพื่อนโต๊ะข้างๆเนี่ย จุ้นจ้านชะมัด
ก็นั่นแหละ เช้านี้แทฮยองเลยตื่นไวกว่าปกติเพื่อมาต่อสู้กับเจ้าคอนแทคเลนส์ตัวปัญหาอีกครั้ง ถึงจะไม่แสบเท่าครั้งแรกที่ลองใส่ แต่ความรู้สึกเหมือนมีอะไรเกาะอยู่ที่ตาอยู่ตลอดเวลามันน่ารำคาญเอาเรื่อง แต่นั่นก็ทำให้เขาได้โอกาสเล็มผมหน้าม้ายาวทิ่มตาออกไปได้เสียทีหลังจากขี้เกียจมานานเพราะกลัวจะทำให้ระคายเคืองตามากกว่าเดิม
เปิดตารางเรียนในโทรศัพท์ดูเวลาเลิกอีกรอบระหว่างเดินไปตามระเบียงเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าเย็นนี้ไม่มีกิจกรรมที่ต้องทำ นึกถึงกรอบแว่นอันเก่าที่ดูท่าทางไม่น่าซ่อมได้แล้วถอนหายใจ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ตัดสินใจว่าจะตัดแว่นอันใหม่ไปเลยแล้วกัน แทฮยองคิดว่าเขาไม่สามารถทนกับสิ่งแปลกปลอมบนร่างกายนี่ได้นานเท่าไหร่นักหรอก
