Golden Hour
สิ่งที่แทฮยองจำได้แม่นคือการเฝ้ากระเป๋าให้ยุนกิ ที่ตอนนี้พ่วงมาด้วยหน้าที่สวัสดิการจำเป็นอีกทีหนึ่ง โชคดีที่คืนก่อนหน้ายุนกิส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้จะเลิกซ้อมดึก แทฮยองจึงเตรียมหนังสือมาอ่านฆ่าเวลาไว้เป็นที่เรียบร้อย อีกไม่กี่วันจะเป็นงานวันกีฬาสีใหญ่ รอบชิงชนะเลิศกีฬาทุกประเภทจะมีการแข่งขันและตัดสินภายในวันนั้น เป็นเรื่องที่คาดไว้อยู่แล้วว่ากัปตันทีมบาสของโรงเรียนจะพาสีของตนเข้ารอบมาได้สบาย ๆ สมชื่อ
การซ้อมครั้งสำคัญดำเนินไปอย่างเข้มข้น แต่เสียงลูกบาสและรองเท้าดังเอี๊ยดอ๊าดไม่สามารถทะลุผ่านหูฟังเข้ามาได้ แทฮยองจดจ่อกับหนังสือและชีทสรุปในมือคล้ายสร้างกรอบกำแพงโลกส่วนตัวไว้แน่นหนา
จนกระทั่งเงาดำทาบลงมาบังแสงสว่างมิด เขาเงยหน้าขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ และยิ่งเห็นใบหน้าของคนที่กำลังทรุดตัวนั่งข้างกันอย่างถือวิสาสะพาหางคิ้วคนตัวสูงกระตุกอัตโนมัติ
แทฮยองจำไม่ได้ว่าไปสนิทชิดเชื้อกับจองกุกตอนไหน อีกคนถึงได้ทำตัวสบาย ๆ ราวกับรู้จักกันมานานแบบนี้
เขาปะติดปะต่อเรื่องราวของคนข้าง ๆ ได้พอสมควร จอนจองกุก ปีสาม ห้องเอ อยู่ชมรมบาสเช่นเดียวกับยุนกิ แต่ทีมบาสของสีจองกุกแพ้ไปตั้งแต่รอบแรก ส่วนทีมฟุตบอลกลับทำได้ดีเกินกว่าที่คิดไว้ถึงขนาดทำคะแนนทิ้งนำสีห้องเขาไปเมื่อวานอย่างไม่สามารถตามทันได้ และการทำประตูเกือบทั้งหมดก็มาจากการต่อบอลของจองกุกส่วนใหญ่เสียด้วย
เขาไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมจองกุกที่เก่งฟุตบอลถึงไม่เข้าชมรมฟุตบอลแต่ไปอยู่ชมรมบาส แต่แทฮยองขอให้เหตุผลนั้นไม่เกี่ยวกับจีมินก็แล้วกัน
ถึงไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่การที่จองกุกไม่มารบกวนการอ่านหนังสือหรือพยายามทำตัวเป็นมิตรกับเขา และสายตาที่ไม่ได้มองลงไปยังคนตัวเล็กที่แทฮยองแอบมองห่าง ๆ บริเวณข้างสนาม ทำให้เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้เลวร้ายแบบที่คิดนัก
