NOT ABOUT THE UNIVERSEㅣVMIN

04.5

เขาจำได้ว่าทุกเย็นที่สวนสาธารณะแถวโรงเรียนจะมีตลาดขายของกิ้ฟช็อปแปลกๆมาตั้งขายยาวไปจนถึงเที่ยงคืน และน้ำเสียงงอแงบ่นว่าทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนคือสิ่งที่ได้รับกลับมา ทั้งที่จีมินหงุดหงิดแต่เขากลับกลั้นอมยิ้มไว้ได้อย่างยากลำบาก ขอโทษจริงๆ แทฮยองกล่าวกับอีกคนอยู่ในใจ

เพราะค่ำมากแล้วแทฮยองชวนจีมินกลับบ้านโดยการขึ้นรถเมล์แทนการขึ้นรถไฟฟ้าอย่างเมื่อเย็น และเป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กพยักหน้าโดยไม่ลังเล ไอ้สถานการณ์แบบนั้นไม่เอาอีกแล้วล่ะ เขาเข็ดจนไม่รู้จะเข็ดยังไงแล้ว

แทฮยองเพิ่งรู้ว่าปาร์คจีมินที่นั่งจิ้มโทรศัพท์ข้างๆเขาเป็นคนที่อ่านยากคนหนึ่ง(แต่ไม่เท่าเพื่อนโต๊ะข้างๆ) บางความคิดก็ซุกซนเหมือนเด็ก บางความคิดก็ดูเป็นผู้ใหญ่จนน่าตกใจ อยากจะไปทางซ้ายก็เดินไปเลยโดนไม่ได้ถาม จะเลี้ยวขวาก็ผลุบหายไปดื้อๆจนเขากลัวคลาดกับอีกฝ่ายจนต้องรีบตามไป มีตอนหนึ่งที่จีมินจ้ำๆเลี้ยวหายไปตรงหัวมุมทำให้แทฮยองต้องก้าวยาวกว่าปกติเพื่อไล่ตามอีกคนให้ทัน พอโผล่หน้าไปเขาเห็นจีมินยืนหน้ามู่ แทฮยองคิดว่าอีกคนหงุดหงิดนั่นแหละที่เขาเดินช้า สุดท้ายก็เข้ามากระชากข้อมือเขาไปให้เดินไปด้วยกัน แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจนพวกเขาขึ้นรถเมล์มา

โป๊ก

เขาหันไปตามเสียง คนตัวเล็กข้างๆหลับไปแล้ว หัวกลมโยกคลอนไปมาตามแรงสั่นของรถเมล์จนกระแทกเข้ากับกระจกด้านข้าง จีมินขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วไหลตัวต่ำลงไปอีกจนท้ายศีรษะพิงกับพนักด้านหลัง แทฮยองนั่งมองหัวเล็กกลิ้งไปกลิ้งมาสักพักก่อนหาโอกาสเหมาะใช้ไหล่รองรับศีรษะอีกคนไว้พอดีก่อนคอจะไหลเอียงลงจนเกือบทำมุม 90 องศาแล้วค่อยๆขยับตัวให้อีกคนนอนได้สบายขึ้น จีมินยุกยิกสักพักเพื่อจัดระเบียบร่างกายตัวเองแล้วนิ่งไป ก้มลงอีกคนที่เหมือนหลับปุ๋ยไปอีกรอบแล้วระบายรอยยิ้มอ่อนๆ