Η Μελίτη ειναι πια φοιτήτρια της Ιατρικής. Με υποτροφία που παίρνει φεύγει για την Ισπανία ωστε να τελειώσει εκει το Πανεπιστήμιο της. Για την Μελίτη ειναι σαν να πραγματοποιήθηκε το όνειρο της καθώς πάλεψε σκληρά για να το κατακτήσει. Τι θα γίνει ό...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Και μετα βλεπω δυο σμαραγδενια ματια να πεφτουν πανω μου που κρυβουν μεσα τους τοσοα πολλα συναισθηματα... πονος, θλιψη, απωλια και υστερα πεφτει στα γονατα μπροστα απο το σωμα που εχει κατω. Και τοτε συνηδιτοποιωοτι μπορει αυτο που θα πω να ειναι εγωιστικο αλλα χαιρομαι τοσο πολυ που δεν ειναι αυτος που πυροβοληθηκαι !!! Εστω και στην σκεψη ενιωσα να μου κοβεται η αναπνοη.
Οταν οι ματιες μας σπανε, τοτε γυριζω για να δω ποιον πυροβολησαν.Οι ομαδα που πυροβολησαι εφυγε τρεχοντας. Κατω στο εδαφος ηταν ο Τηλεμαχος ο οποιος ειχε τοποθετησει το ενα χερι του πανω στο αριστερο του πλευρο.. Το χερι του ηταν γεματο αιματα !!!
Πανικος με διαπερασε. Τοσο βαθια μεχρι που το ενιωσα να σταματαει η καρδια μου. Οταν εστρεψα το βλεμμα μου στον Μαρκο , ο οποιος ειχε σκηψει πανω απο τον φιλο του σαν ασπιδα που θα αντεχε καθε χτυπημα για αυτον, τοτε ειναι που ειδα ενα δακρυ να πεφτει στο μαγαλο του. Και με αυτο το δακρυ ηταν σαν να ξεσπασε μια μπορα τοσο δυνατη που με παρασηρε ενα τσουναμι συναισθηματα. Τοτε το ενιωσα για πρωτη φορα. Αυτο το ραγισμα μεσα μου. Σαν να χαραχθηκε η καρδια μου. Τωρα πραγματικα εμοιαζε με εκπτωτο αγγελο παραδωμενο στα παθη της ζωης!
Με αυτην του την εικονα, ηταν λες και το μυαλο μου αρχιζε ξανα να δουλευει. Ενιωθα την αδρεναλινη να ρεει μεσα στι αιαμα μου και να εξαπλώνεται σε καθε κυτταρο του σωματος μου. Ετρεξα κατευθειαν προς το μερος τους. Ηταν λες και ο εγκεφαλος μου ειχε μπει στον αυτοματο και κατευθηναι ολοκληρο το σωμα μου μαζι και τα ποδια μου. Εκατσα στα γονατα μου απεναντι του με το σωμα του τραυματισμενου Τηλεμαχου αναμεσα μας. Εκεινος με κοιταξε ερωτηματικα αλλα το μονο που μπορεσα να του πω μεσα στην συγχυση που επικρατουσε μεσα στο μυαλο μου αλλα και γυρβω μου ηταν οι εντολες που του εδινα. Αν και πιο ακουσυικαν σαν σκορπιες λεξεις σε μια προταση καθως τις ειπα με μια ανασα!
<< Θελω ενα πανι, αποστηρομενες γαζες , βελονα και κλοστη για προχειρα ραμματα, ζεστο νερο και ενα μπουκαλι βοτκα ή ουισκι και γρηγορα!>>.
Αυτος με κουταει στην αρχη περιεργα αλλα ενα βογκιτο του Τηλεμαχου τον κανει να ξεκολλησει το βλεμμα του απο εμενα. Σηκωνεται γρηγορα και αρχιζει να μοιραζει αρμοδιοτητες και στους αλλους που ειχαν μαζευτει γυρω μας και εγω μεσα απο την αναστατωσει που επικτατουσε δεν τους ειχα παρατηρησει. Μολις τον ειδ τοσο αποφασιστικο και συγκρατημενο σκεεφτηκα οτι ηταν φτιαγμενος για μεγαλα πραγματα. Ολοι τον κοιτουσαν με τοση προσηλωσει και σεβασμο!
''Πρεπει να ειναι πολυ σημαντικος για αυτους'' σκεφτηκα.
Μολις τελειωσε να μιλαει ολοι σκορπιστηλαν γιαν να φερουν τα πραγματα που τους ζητησα και ελπιζω να τα βρουν. Στρεφω το βλεμμα μου στον Τηλεμαχου ο οποιος πρεπει να εχει παραλησει απο τον πονο. Τα αλλοτε ηρεμα χαρακτηριστικα του εχουν παραμορφωθει απο τον πονο. Ελπιζω μομο τα αγορια να μην αργησουν...... ελπιζω να τα καταφερω να τον σωσω ........ ελπιζω...... Κοιταζω τον Μαρκο που τοση ωρα εχει σταθει διπλα μου και νιωθω την ματια του να μου αναβει μια φωτια συναισθηματων τοσο ορμητικη που την αισθανομαι να με ζεσταινει μεχρι τα εγκατα της ψυχης μου. Θελω να τον ρωτησω αν αισθανεται το ιδιο καθε φορα που τον κοιταω αλλο το μομο που βγαινει απο τα χειλη μου τοτε ειναι ενα απλο: << Για καλο και κακο καλεσαι και ενα ασθενοφορο. Σου υποσχομαι οτι θα κανω οτι μπορω αλλα για παν ενδεχομενο καλεσε ενα. Μεχρι τοτε εγω και η Ηλεκτρα θα προσπαθησουμε να σταματησουμε την αιμοραφια>> του λεω χωρις να αποσπασω το βλεμμα μου απο το δικο του.
ΤΟ ΞΕΡΩ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΚΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΒΔΟΜΑΔΕς ΑΛΛΑ ΗΜΟΥΝ ΑΡΡΩΣΤΗ ΚΑΙ ΜΑς ΕΧΟΥΝ ΠΡΙΞΕΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!!!! ΔΗΛΑΔΗ ΕΛΕΟΣΣΣΣΣ!!!!!!!!
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΘΑ ΜΠΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΦΙΛΙΑ ΦΡΑΟΥΛΕΣΣΣΣ!!!!!
