Gökyüzü simsiyah bir örtü örtmüş
Güneş saklanır olmuş,
Umutlarımdan.
Ay yüzünü hasret bırakmış,
Yıldızlar kaçar olmuş.
Karanlığımdan.
Tek Işığım bir ateş böceği olmuş
Ama umudum nasiplenememiş bu cılız ışıktan...
🌸🌸🌸
Hayalimdeki hayat hep bana yasaklanmıştı sanki. Mutsuzluk beni esiri yapmıştı. Bende buna uyum sağlayordum ama farkında olmadığım şey içimdeki çocuğun yalnızlık çığlığıydı. Uçurm kenarında yankılanan eski benliğimin çığlığı...
Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda bir çukurun içinde yatıyordum. üstüm başım darmadağın bir sekilde. Ne oldu bana yaa. derken ayağa kalkmayıda ihmal etmedim.
sol bacağımdan oluk oluk kan akıyordu ama sorun şuki hiçbişi hissetmiyordum. Kendimi bir karanlıkta hissetmeye başladım, ne ucunda bir ışık belirtisi ne bişi kaybolmuştu ruhum o karanlıkta. Oysaki hava ruh halime göre gayet iç açıcıydı.
Biraz zorlansamda enkaz halindeki vücudumu çıkarabildim çukurun içinden. Çukurdan çıktığımda buranın bizim arka bahçe olduğunu anladım. Evin yolunu tuttum. Ben nasıl o çukurun içine düştüm acaba? Hem dur bir dakika benim burada olmamam gerekiyordu. Annem, babam, kardeşim onlar nerde acaba? Biz babama düzenlenen onur töreninden dönmüyormuyduk? Derken eve vardığımın farkına vardım. Kafamdaki soru işaretleriyle içeri girdim ve karşımdaki manzarayla şok geçirdim.
Buda neydi böyle???
İlk bölüm umarım beğenmişsinizdir. Vote ve yorumları ricayla bekliyorum lütfen en önemlisi hatalarımı söylemekten çekinmeyin sizden ricam.
bölüm kısa girişi böyle yapiyim dedim ama sonraki bölüm isteklerinize karşılıycak bundan emin olabilirsiniz. Beğenmeniz dileğiyle iyi okumalar💕🌹🌸🌸
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDE BİR SES ADI YALNIZLIK YANKISI
Kısa HikayeNeden hep yalnızım? neden hep mutsuzum? sevdiğim insanlar nerde? Hiç birine ihtiyacım yok ne bir anneye, ne bir babaya, ne de bir kardeşe... Ben asıl mutluluğu yalnızlıkla buldum... Ne bir aşka ihtiyacım var nede evimin neşesi bir çocuğa yalnızlık b...
