A caught mermaid boy

Terug naar de zee

Een aantal weken gaan voorbij en sommige leerlingen zijn nu echt klaar om door te gaan, andere willen blijven of zijn nog niet klaar omdat ze bij mensen willen leven, maar degene die de zee in willen zijn er klaar voor. We besluiten met een kleine groep te gaan om ze te begeleiden en onze vrienden op te halen. De rest kan de school wel tijdelijk alleen runnen.

Alleen Chaise, ik en Blue gaan op pad omdat we niet te weinig leerlaren achter willen laten en ze me de vorige keer opsloten om Chaise gevangen te houden. Als dat weer gebeurd kan Blue hulp halen bovendien zou het goed voor hem zijn de zee en acceptatie/normaal zijn in volle glorie te zien.

Na een lange reis komen we aan zonder problemen. Dit keer laten ze me echter wel met rust en bedanken me zelfs voor her beschermen van hun zoon. De andere worden er bij gehaald tot mijn opluchting niemand uit de kelder.

Chaise vertelt rustig wat er allemaal gebeurt is en waarom we er zo lang over deden om terug te komen. Als ze horen dat hij bang was voor gevangenschap schrikken ze en knikken dan. ‘We waren wat te streng met je jongen, de waarheid is we wilde je niet nog eens kwijt maar dat joeg je juist verder weg. Je bent ons enige kind en we wilde graag dat je bij ons bleef, maar we snappen ook dat je je eigen leven hebt en je doet goede dingen nu. We zijn trost op jullie allebei voor de prachtige kleinzoon die jullie ons hebben geschonken en de goede daden die jullie doen voor je volk. We hopen wel dat je ons nog af en toe komt bezoeken ook al is het ver weg. We willen onze zoon en zijn gezin vaker zien.

We zullen op onze beurt je leerlingen opvangen en helpen terug te keren in de gemeenschap. Blijf vannacht nog alsjeblieft voor je vertrekt.’ Zegt zijn moeder nu en we knikken. Daarna vlieg ik mijn vrienden om de hals en geeft ze een stevige knuffel. ‘Ik ben zo blij om jullie te zien!’ Roep ik vrolijk en ze moeten lachen om mijn enthousiasme.

‘Je zal ons vaker zien want we gaan mee terug. Er is vast nog wel plek voor andere leraren, we missen jullie en voelen ons hier niet thuis.’ Vertelt Cyan eerlijk en ik maak een salto van geluk. ‘Jullie gaan de andere vast geweldig vinden. Jongens dit is Blue een van mijn nieuwe vrienden.’ Zeg ik en trek hem aan zijn pols naar ons toe. Hij glimlacht onzeker en de rest stelt zich vrolijk voor.

Uiteindelijk zijn we een week gebleven en hebben een hoop geregeld in verband met opvang van leerlingen. We hebben meerdere locaties waar ze te recht kunnen en Blue heeft nu zelfs een vriendinnetje die haar hart volgt en bij ons blijft. Voorheen was ze een verlegen dienstmeisje maar als ze samen zijn bloeien ze echt op.

Het is super schattig en Mindy is ook echt heel lief en mooi. Ik vind ze echt super goed bij elkaar passen. Ze heeft donker paars haar en een soort blauw groene ogen net als haar staart. Blue zal haar alleen wel veel moeten helpen, want zo opgroeien midden in de zee is er nergens land te bekennen en kan ze dus ook niet lopen. Gelukkig hebben andere al aangeboden om op de kleintjes te letten zodat Blue zich volledig op haar kan richten.