SENİ KAYBEDERSEM, HER ŞEYİMİ KAYBEDERİM.
† PATCH †
Asfaltın soğukluğunu hissettiğim anda duyduğum en son ses şoförün korku dolu çığlıklarıydı.
Gözlerimi açtım. Arabanın içindeydim. Ama az önce.... Az önce arabadan dışarı atladığıma emindim. Yani hissetmiştim. Canım yanmıştı. Şoför çığlık atıyordu. Emindim. Hayatımda ilk kez bir şeyi bu kadar canlı yaşamıştım... Ellerim koltuğun yumuşak kumaşını kavradı. Gözyaşlarıma engel olamadım. Deliriyordum sanırım...
Zihnime konuştuğunu sandığım bir insan... Saçma sapan sesler... Yaşanmamış olaylar... Kafayı yiyordum. Bunun başka bir açıklaması olamazdı. Araba durduğunda kalabalık bir mekanın önündeydik. Tabelaya baktım. GRAND ES. Peki neden buradayız ? Daha doğrusu neden bu arabadayım ?. Şoföre baktım. Parasını alıp gitmek istediği her halinden belliydi. Çantamı çıkardım. Cüzdanımı aradım. Ama yoktu. Şimdi ne yapacaktım ? Derin bir nefes aldım. Birazdan yapacaklarımı yıllarca unutmayacağımı biliyordum. Kapıyı açtım ve koşmaya başladım. Arkamdan bağıran adama rağmen kalabalığa daldım.
" Bekle ! Dur ! Koşma dedim sana !"
Evet adamım sen de haklısın. Koşmayayım ve sen gelip beni en hızlı şekilde öldür. Daha fazla hızlandım. insanlara hem çarpıyor hem de özür diliyordum. Köşeyi döndüğümde birine çarpmamak için tanrıya yalvarıyordum... Ama beni umursamadığını biliyordum. O an Kiliseye keşke daha fazla gitseydim diye yakınıyordum.
Köşeyi döndüğümde biri beni kollarımdan sıkıca tutup bir kapıdan içeri soktu. Korkudan çığlık atmak istesem de soğuk elleri buna engel oldu. Titredim. Bu soğukluk bana tanıdık geliyordu. Ellerini tuttum ve çektim. Kalbim yerinden fırlayacak gibi atıyordu. Yutkundum.
" Burada ne arıyorsun ? "
" Bu soruyu benim sana sormam gerekiyor Angel ?"
Nefesimi tuttum. Karanlıkta bile büyüleyici derin gözleri beni öldürüyordu. Kaşlarını soru sorar gibi kaldırdı. Derin bir nefes aldım ve belki de hayatım boyunca verebileceğim en saçma cevabı verdim.
"Bilmiyorum..."
