"Bilmiyorum"
Gülümsedi. Gözleri kısılmıştı. Dışarıdaki sesler sanki bir anda yok olmuştu. Kalbim yerinden çıkacakmışcasına atıyordu. Hemen burada ölebilirdim sanki. Derin bir nefes aldım. Bedenini benimkine bastırmış bir yandan da dışarıyı izliyordu.
" Nasıl bilmiyorsun melek ? Kimden kaçıyordun ? Nefes nefese kalmışsın."
" Bana neden melek diyorsun ?"
" Sorumun cevabını alamadım melek."
Bu defa yüzüme bakmaya bile yeltenmemişti. Sinirimi bozuyordu.
" Bende cevabımı alamadım. Bu da demek oluyor ki herkes her zaman istediğini alamıyormuş."
Tekrar gülümsedi. Bakışlarını kapıdan ayırdı ve benim uykusuzluktan resmen morarmış gözlerime sabitledi. Titredim. Boynumda hissettiğim nefesi bile beni deli ediyordu. Yutkundum. Dudakları kulağıma sürttüğünde kendime engel olamadan inledim. Dudakları yukarı kıvrıldı. Gülüyordu lanet olsun. Beni kendine daha fazla yaklaştırdı. Beni bir yapbozun kayıp parçasıymışcasına tamamladı. Soğuk ellerini omuzumda hissettiğimde gözlerimin şaşkınlıkla açıldığını hissettim.
" Ne yapıyorsun sen ?"
" Ne yapıyormuşum ?"
" Ne yaptığını gayet iyi biliyorsun !"
" Hayır bilmiyorum."
"Beni tahrik ediyorsun."
Ve dahaca üzerinden 1 saniye bile geçmeden dediklerime pişman olmuştum. Neden şans denen o ibne bana bir kere bile gülmezdi ki ?
"Hmm... Demek seni bu kadar etkiliyorum melek ?"
Bu bir imadan çok soruya benziyordu.
" Yani ben... Öyle demek istemiyor-"
Soğuk ellerini dudağında hissettiğimde merakla ona döndüm. Tam ne yaptığını soracakken zihnimde hissettiğim ses ile irkildim. SESSİZ OL MELEK. ONLAR BURADALAR. VE BENİM İÇİN PEK İYİ PLANLARI OLDUĞU SÖYLENEMEZ.
"Bunu nasıl yaptın !"
Kollarımı o kadar hızlı tutmuştu ki acıdan ve korkudan bayılabilirdim. SANA SESSİZ OL DEMEDİM Mİ BEN. Gözlerime doluşan yaşlara engel olmaya çalıştım. Ama işe yaramıyordu. Hıçkırarak, bağırarak ağlamak istiyordum. Sonuçta ise sessiz inlemeler ve göz yaşları vardı... Beni adeta sürüklüyordu. Ellerimde ve bacaklarımda çizikler oluşmuştu. Ve bir anda durdu. Bedeni gerilmişti.Ve o anda bir ses duyuldu.
"Merhaba eski dostum"
