Έρεβος

-Μόνο ένα φιλί-

Η λέξη γρήγορα δεν ταίριαζε, σε καμία περίπτωση, για να περιγράψει την κατάσταση που ήμουν αναγκασμένη να περάσω  αυτήν τη στιγμή.

Η Ρόουζ οδηγούσε μανιωδώς γρήγορα. Σαν να είχαν πάρει φωτιά τα οπίσθιά της. Βασικά, ακόμα χειρότερα. Ήταν σα να την κυνηγούσε η Ρωσική μαφία και έτρεχε για να σώσει την ανήμπορη ψυχή της.

Σε όλη τη διαδρομή, το γκάζι πήγαινε σύννεφο, το κόκκινο φανάρι δεν ήταν επιλογή και το φρένο ήταν σα να μην υπήρχε καν.

"Ρόουζ, νομίζω ότι πρέπει να πας λίγο πιο αργά. Θα τρακάρουμε." Είπα ανήσυχα, καθώς έπιανα επιφυλακτικά τη ζώνη ασφαλείας, κοιτάζοντας μια τη Ρόουζ και μια το δρόμο.

"Μη μου ανησυχείς καθόλου Σίεννα. Έχω κάνει αυτήν τη διαδρομή χιλιάδες φορές, με την ίδια ακριβώς ταχύτητα κάθε φορά." Είπε και με κοίταξε.
"
Μια χαρά θα είσαι " είπε και μου χαμογέλασε εμπιστευτηκά.

Σε καμία περιπτωση δεν ηταν λογική αυτή. Σκέφτηκα.

Μετά από μια αρκετά βασανιστική και τρομακτική διαδρομή, φτάσαμε σε ένα αρκετά μεγάλο σπίτι.

Βέβαια, η γνώμη μου μπορεί να ήταν υπερβολική, καθώς κάθε σπίτι που περνούσαμε το τελευταίο τέταρτο είχε το ίδιο μέγεθος με αυτό εδώ.

Αφού μπήκαμε μέσα,  η Ρόουζ πάρκαρε το αμάξι στην αυλή και τελικά αξιώθηκε να πατήσει  φρένο.

Όταν συνειδητοποίησα ότι είχαμε σταματήσει την κοίταξα και εκείνη μου χαμογέλασε αθώα.

Εγώ από την άλλη, σήκωσα το ένα μου δάχτυλο στον αέρα και το έστριψα προς το μέρος της.

"Εάν νομιζεις ότι θα ξαναμπώ σε αμάξι μαζί σου είσαι γελασμένη" είπα και εκείνη εσκασε στα γέλια.

"Αχχχ βρε καλή μου Σίενα,  είσαι πολύ γερή. Αυτά τα αστεία σου." είπε και μου χτύπησε τον ώμο παιχνιδιάρικα.

Μόλις είδε το σοβαρό μου πρόσωπο όμως έκανε μια γκριμάτσα και ξαναμίλησε.

"Κοίτα... μπορώ να πάω και πιο αργά, οφείλω να ομολογήσω." απολογήθηκε.

"Αλήθεια; α στο καλό! Και εγώ που νόμιζα ότι δεν υπάρχει φρένο στο αμάξι.!" απάντησα ειρωνικά.

" Έλα.... Βρε Σίενα έτσι και αλλιώς θα ξαναμπείς μαζί μου αφού θα πάμε έξω" είπε και βγήκε γρήγορα από το αμάξι.

Πρωτού  καταλάβω τι είπε βγήκα και πήγα στο πορτμπαγκάζ.

" Σοβαρολογείς;" είπα άφωνη.